Widać gołym okiem (a także słychać gołym uchem), że kampania wyborcza zmierza radośnie ku końcowi. Po czym poznać? Politycy wszystkich partii, jak to mówi młodzież – odlecieli. I to tak wysoko, że już chyba tlenu im brakuje w tych przestworzach (swoją drogą, wiele by to wyjaśniało).
Na każde pytanie odpowiadają tak samo. Zupełnie jakby grali „w zielone”. A poza tym, traktują mnie jak debila. Mówią do mnie z ekranu mojego telewizora i to co mówią, nijak ma się do rzeczywistości. Ja mam ścianę w pokoju pomalowaną na czerwono, a oni mi wmawiają, że ten kolor jest niebieski. Jadę sobie przez miasto Polonezem, a oni twierdzą, że to jest Ferrari California.
Kilka lat temu czytałem „Abecadło Kisiela”. Pisząc o Antonim Marianowiczu, znanym niegdyś polskim satyryku, Kisiel przywołuje wiersz, który to Marianowicz napisał w 1956 roku. Wiersz doskonale obrazuje ostatnie dni tej kampanii. Posłuchajcie:
Rzekł polityk: Rzecz to jasna chyba
Proszę państwa, że buldog to ryba.
A uczony, specjalista od ryb
Wnet określił gatunek i typ.
Na szkoleniach kuli w nas mądrości
Jakie buldog ma w swym ciele ości.
I tylko reakcjonista i wróg
O buldog-rybach wątpić mógł.
Ja w tej sprawie nawet mam alibi,
Bo milczałem w sposób całkiem rybi,
Ale gdy mnie proszono o gest,
Żyrowałem tę sprawę. Tak jest.
Czy mną wtedy kierowała trwoga?
Nie, obawa, że w kwestii buldoga,
Gdy wychylę się chociaż ciut-ciut,
To zaprzedam Ojczyznę i Lud.
Dzisiaj wstydzę się bardzo, i czule
Jak najdroższą rzecz do serca tulę
Tę najprostszą z wszystkich prostych tez:
Proszę państwa, buldog to jest pies.
A. Marianowicz, „W kwestii buldoga” (1956)
