Po porannym śniadaniu składającym się z bigosu i kawałka upolowanej poprzedniego dnia sarny, Bronisław zasiada do codziennej lewatywy, po czym zaprasza wiernego Kozieja wraz z Nałęczem do wspólnego, radosnego marsza po zaprzyjaźnionych telewizjach, gdzie odpowie na przygotowane miesiąc wcześniej trudne pytania na temat głębokiej troski o wszystko, odkrywkowego wydobycia gazu łupkowego i przyjemności z wizytowania terenów powodziowych.
Odwiedza Polsat, gdzie z rozrzewnieniem wspomina czasy, kiedy był tam dekoderem, następnie WSI24, gdzie nadal pracuje honorowo na pół etatu, a na końcu dom publiczny gmach telewizji publicznej.
Po serii wyczerpujących wywiadów, wychodzi na ulicę i energicznym ruchem ręki pozdrawia grupkę działaczy PSL jadących w Polskę błyszczącym, świeżo umytym i trąbiącym radośnie Jarubasem.
Na rondzie de Gaulle’a spotyka przypadkiem zaprzyjaźnioną dziennikarkę w czerwonym, której mówi o swoim uznaniu dla konstruktorów palem, a także o Dunkach-kaszalotach i innych ważnych kwestiach międzynarodowych.
Przechodzący obok ludzie rozpoznają spontanicznie swojego ukochanego prezydenta i proszą go o błogosławieństwo. Zgodnie ze swoją dewizą , że mowy powinny być krótkie, a kiełbasy długie, Bronisław rzecze do tłumu: Witaj ludu miast i WSI !
Następnie udaje się na Uniwersytet Stefana Karola Wyszyńskiego, gdzie w obecności zgromadzonych spontanicznie studentów wygłasza refleksje na temat mijających w bulu i nadzieji roków akademickich posługując się cytatami z Jana Pawła III. Podczas wykładu dyskretnie zasypia regenerując organizm, by stawić czoła następnym wyzwaniom.
Po powrocie do Pałacu wręcza Virtuti Militarne tym członkom Komitetu Poparcia, którzy jeszcze go nie dostali, po czym w krótkim przemówieniu mówi o dwóch tysiącach wsi na dawnych kresach II Rzeczpospolitej, gdzie zginęło co najmniej 5-ciu Polaków.
Wieczorem, po ciężkim dniu, zasiada w pałacowej toalecie z tomem wierszy Wisławy Czymborskiej, słuchając szumu zbierającej się w muszli wody, która musi w końcu spłynąć do Bałtyku.
Następnie spożywa lekką kolację składającą się ze stron 157 i 158 aneksu do raportu o likwidacji WSI, popijając winem z kieliszka otrzymanego od szwedzkiej królowej i udaje się na spoczynek do wielkiego łoża pod kryształowym żyrandolem.
Wierny Koziej czyta mu na dobranoc bajkę o 80-cio procentowym zaufaniu i śpiewa kołysankę o ustrzelonych łaniach.
W końcu Bronisław usypia, marząc o dalekich polowaniach, czekoladowych orłach, które mogą, oraz o wąsach, które mają to do siebie, że odrastają. Jego usta sennie szepcą: Janusz, to ty?
A głos z oddali odpowiada: Nie, to ja - Andrzej! Idę po ciebie!
