Billie Jean King Cup dla Kanady

Marina Stakusic (na zdjeciu) i Leylah Fernandez wygrały oba mecze singlowe z Martiną Trevisan i Jasmie Paolini i pokonały tym samym Włochy 2-0.

Po raz pierwszy w 60-letniej historii konkursu Kanada została mistrzem Billie Jean King Cup.

Kanadyjska wyprawa Kopciuszka zakończyła się w niedzielę zwycięstwem 2:0 nad Włochami, a Marina Stakusic i Leylah Fernandez pokonały odpowiednio Martinę Trevisan i Jasmine Paolini i zdobyły tytuł.

Stakusic (18 l.) przez cały tydzień w Sewilli była rewelacją, a jej gwiazda kontynuowała w finale. Debiutantka, zajmująca 258. miejsce, w pierwszym meczu pokonała była półfinalistkę Rolanda Garrosa Trevisan 7:5, 6:3.
Stakusic zakończyła tydzień z bilansem 3-1. Pokonała Rebekę Masarovą i Magdalenę Fręch w zwycięstwach Kanady w systemie każdy z każdym z Hiszpanią i Polską, a w półfinale przegrała z (10. światową) Barborą Krejcikovą. chociaż Kanada wygrała 2:1. Jej finałowe zwycięstwo z Trevisan, zajmującą 43. miejsce na świecie, było jej pierwszym zwycięstwem przeciwko tenisistce z Top 50.

Od 3:0 w pierwszym secie Stakusic wygrała trzy gemy z rzędu po tym, jak Trevisan nie udało się zaserwować przy wyniku 5:4. Po tym, jak w ósmym gemie drugiego seta nie udało jej się obronić żadnego z czterech punktów meczowych, Stakusic zakończyła mecz serwem asowym, rozbijając tym samym zwycięzcę forhendu odwróconego na lewą stronę i przypieczętowując pierwszy punkt w finale.
Trzeci rok z rzędu jeden zawodnik może przynieść chwałę swojej ojczyźnie i pozostawić znaczący ślad w wyniku tego wydarzenia. W 2022 roku Szwajcarka Belinda Bencic poprowadziła swój kraj do tytułu. Dwanaście miesięcy wcześniej Ludmiła Samsonowa zrobiła to samo dla Rosji. W 2017 r., kiedy po raz ostatni zwyciężyły Stany Zjednoczone, MVP został CoCo Vandeweghe.

W 2023 Fernandez pozostała niepokonana. W sobotę miała tak wspaniały dzień, o jakim marzy każdy tenisista.

Po przegranej Kanady na 0:1 Fernandez pokonała obecną mistrzynię Wimbledonu Marketę Vondrousovą 6:2, 2:6, 6:3. Niedługo potem wraz z Gabrielą Dąbrowski poprowadziła Kanadę do finału, pokonując siedmiokrotne zwyciężczynie Wielkiego Szlema Barborę Krejcikovą i Katerinę Siniakovą 7:5, 7:6 (3). „Jestem po prostu zachwycona” – powiedziała Fernandez. „Niezwykle dumna z ducha naszego zespołu i wysiłku zespołowego”.

Intrygujący wątek niedzielnego finału:

Wiosną 2022 roku podczas turnieju Roland Garros Fernandez dotarła do ćwierćfinału i została pokonana w trzech setach przez inna leworęczną, sprawną i utalentowaną Trevisan. Podczas tego meczu Fernandez doznała kontuzji prawej stopy i wkrótce potem wycofała się z Wimbledonu. To jedyny raz, kiedy ta dwójka grała ze sobą.

Nowicjuszka z Kanady w grze pojedynczej, 18-letnia Marina Stakusic, w pierwszym meczu Kanady z Hiszpanią rozpoczęła spotkanie od szybkiego zwycięstwa 6:3, 6:1 nad Rebeką Masarową. Dzień później Stakusic podniosła się po przegraniu pierwszego seta i w trzech setach pokonała Polkę Magdalenę Frech.

Kanadyjskim asem w grze podwójnej jest Gabriela Dąbrowski, weteranka, która w ciągu ostatnich dwóch miesięcy udowodniła, że jest mistrzynią przy wielkich okazjach. Do najważniejszych osiągnięć Dąbrowski zalicza się zdobycie tytułu US Open u boku Erin Routliffe, awans z Routliffe do półfinału finałów WTA oraz sobotni półfinał u boku Fernandez. Choć na początku tygodnia Dąbrowski wygrała dwa mecze debla z Eugenie Bouchard, można było podejrzewać, że jeśli rywalizacja sprowadzi się do jednego meczu w grze podwójnej, ponownie zostanie sparowana z Fernandez.

I tak się stało, a po zwycięstwie z Krejcikovą i Siniakovą, Dąbrowski powiedziała: „Próbowałem robić rzeczy, które sprawiały, że (Czeszki) czuły się niekomfortowo i musiałem wymyślać zagrania, których być może one nie chciały odbierać. Ale pomyślałem, że zagrały prawdopodobnie jeden z najlepszych turniejów, jakie ostatnio graly, więc jestem naprawdę wdzięczna, że Leylah była tam obecna, nawet po naprawdę trudnym meczu pojedynczym. To wiele – wymagać od kogoś, aby wrócił w ciągu 30 minut i zagrał ponownie”.

Ale nikt nie jest w stanie pokazać swoich emocji w bardziej widoczny sposób niż Fernandez. To odświeżające widzieć, jak Fernandez wnosi tyle energii i zaangażowania w te mecze. Ta pierwsza zawsze była obecna, ale od czasu porażki w Trevisan i związanej z nią kontuzji, ta druga gra mniej konsekwentnie, niż oczekiwano po kimś, kto grał tak świetnie w tenisa w drodze do finału gry pojedynczej US Open w 2021 roku.

„Zdecydowanie mieliśmy przed sobą trudny test” – powiedziała Fernandez po wczorajszym półfinale, „ale byłyśmy bardzo podekscytowane, zmotywowane i chciałyśmy dać show”.

Biorąc pod uwagę chęć Fernandez do czerpania energii z okazji i publiczności, rzeczywiście może być jedną z tych zawodniczek, które najlepiej rozwijają się we wzmocnionym środowisku gry zespołowej.

„to niesamowita rzecz dla kanadyjskiego tenisa. Myślę, że jako kraj zawsze byliśmy postrzegani jako naród hokejowy, co jest prawdą, ale jesteśmy też narodem tenisowym”

Leylah Fernandez po pokonaniu Paolini 6-3 6-2

RobertzJamajki

źródło tekstu: