Wbrew tytułowi i związanymi z nim podejrzeniami nie będę wcale rozwodził się nad panem Jerzym Owsiakiem i jego ostatnia niedolą. To będzie taki bardzo wygodny punkt wyjścia do rozważań o demokracji i miejscu jednostki w tym systemie.
Kiedy pojawiła się informacja, że za swoje bluzgi ze sceny festiwalu „Woodstock” w Kostrzynie Jerzy Owsiak został przez sąd ukarany grzywną jedni zatrzęśli się z oburzenia a inni zawyli z radości. Dla jednych był to dowód, że jeszcze są niezależne sądy w Rzeczpospolitej a dla innych, że się skończyły.
Ja natomiast przypomniałem sobie pewien szalenie ciekawy i szalenie pasujący do całej tej historii suwenir, otrzymany jakiś czas temu od przyjaciela. Jak bardzo pasuje sami czytelnicy mogą się przekonać.
Zaś tym wszystkim, którzy uważając się za nieomalże ostoje demokracji zadam pytanie gdzie wtedy, w 1999 r. byli, kiedy reżim za to samo wykroczenie, choć w zaciszu woodstockowego zaplecza jeszcze w Żarach gnębił mojego przyjaciela.
Gazety słowem nie pisały, obrońcy pod kolegium ds. wykroczeń się nie stawili. Gdzieś mieli obywatela, którego od Owsiaka różniło bardzo wiele choć w rzeczonej sprawie tylko wypowiadane słowa.
Musiał więc przyjaciel radzić sobie bez różnych Superniań, Stalińskich, Młynarskich i całej tej bandy hipokrytów, dla których „Jurek” choć mamy demokrację, może sobie pozwolić na to, na co obywatel pozwolić sobie nie może. Bo demokracja demokracją a Jurek to przecież Jurek!
I poradził sobie mój przyjaciel. Bo Jurek, choć przy jego zasobności to naprawdę żadna kara, musi zabulić stówę a mój przyjaciel, dzięki znajomości życia i jego ówczesnych meandrów, grosza nie zapłacił choć reżim chciał go skasować na całkiem sporo stów.
I to jest uroda demokracji. Wątpliwa może ale jednak.
ps. Tak przy okazji przyjaciel opowiedział mi czemu przestał jeździć na "Woodstock" i nie chciał mieć z tym nic wspólnego. Ale to nie jest opowieść na lekki tekst.
