Dzisiejszy Wyrok TK przyjąłem ze spokojem, ponieważ takiego wyroku się spodziewałem.
No, może nie do końca podzielam argumentację TK odnoszącą się do regulowania kampanii w zakresie możliwości publikowania plakatów wielkoformatowych i płatnych ogłoszeń telewizyjnych. Istnieje bowiem wiele ograniczeń w zakresie możliwości prezentowania „programów” partyjnych zarówno co do formy, miejsca i czasu. Ogólnie akceptowana cisza wyborcza ogranicza – obiektywnie – możliwość prezentowania programu jak również zapoznawania się programem przez obywateli. Nie jest to jednak kwestia spędzająca mi sen z powiek.
Cieszy mnie bardzo, iż wyrok TK przyjęto w cywilizowany sposób. Premier Tusk miał niezadowoloną minę, ale stwierdził, iż wyrok jest ostateczny i już. Kiedy przypomnę sobie komentarze poprzedników Tuska i porównuję je z dzisiejszym komentarzem Tuska, to rośnie we mnie optymizm. Kiedy przeczytałem wpisy redaktorów: Warzechy i Janke zrozumiałem, iż idzie ku lepszemu. Dlaczego jeszcze kilka lat temu niewygodny politycznie dla określonej partii wyrok TK musiał być komentowany przy użyciu retoryki prokuratorskiej opartej o słownictwo najlepiej znane Antoniemu Macierewiczowi?
W przeciwieństwie do większości nie potrafię ocenić, kto dziś przegrał a kto wygrał. Smutne jest to, że ustawa, którą sejm przyjął jednogłośnie okazała się w części niekonstytucyjna, choć prawo wyborcze jest arcyważne w sensie ustrojowym. Smuci również powtarzana kilkakrotnie przez prezesa TK fraza: wnioskodawca nie przedstawiał uzasadnienia. Smuci również słabe przygotowanie przedstawicieli strony „sejmowej”.
Podzielam również stanowisko tych, którzy prawią, iż nie powinno się zmieniać prawa wyborczego tuż przed wyborami, choć kiedy ustawa przechodzi jednogłośnie, ten zarzut traci na mocy.
Dyskusja o wyroku, po raz pierwszy od wielu ładnych lat była merytoryczna i to mnie cieszy najbardziej.
Pozdrawiam.
