Jarosław Kaczyński stwierdził dziś, iż gdyby to jego partia wygrała wybory, to pozostawiły dotychczasowy rząd do czasu zakończenia polskiej prezydentury w UE. Myślę, iż to stwierdzenie zamyka jałową dyskusję na ten temat. Jarosław Kaczyński powiedział coś znacznie ważniejszego. Stwierdził, że skoro Konstytucja RP na takie postępowanie wprost zezwala, to nie ma w ogóle, o czym mówić.
Wczoraj Jarosław Kaczyński odwiedził prezydenta Komorowskiego. Choć wizyta miała wymiar czysto kurtuazyjny, to jednak pewien znak – pozytywny znak. Może w końcu nadszedł czas by powrócić z wojny? Gdyby tak było i prezes zacząłby używać swego intelektu do kreowania polityki, a nie szans na bitwy, to niewykluczone, że w kolejnych wyborach prezydenckich Bronisław Komorowski zyska naprawdę wymagającego przeciwnika. Tyle tylko, że prezes musiałby postawę prezentowaną przez poprzednie kilka dni prezentować jeszcze cztery lata – bez klasycznych interwałów.
Tego prezesowi życzę. Wiem jednak, że „lud pisowski” takiego permanentnie „nowego” prezesa może przestać kochać, a wówczas prezes… ehhh. Tak czy siak, wiem że Kaczyński może być realnym przywódcą parlamentarnej opozycji, który – jeśli dobrze to rozegra – za kilka lat zmieni Komorowskiego w pałacu. Oby tylko obecna postawa nie była chodną kalkulacja – czteroletnią metamorfozą – obliczoną na wielki powrót, a wraz z tym, na wielką wojnę polsko-polską.
Żywię nadzieję, iż takich zamiarów prezes nie ma. Mam również nadzieję, iż, prezes zazna ukojenia, po tragicznej stracie brata. Myślę nie o zapomnieniu, ale o pozostawieniu mistycyzmu śmierci z dala od doczesności. Prezes jest potrzebny sporej grupie Polaków i to w sensie bardzo pozytywnym. Może ją prowadzić przez zamglone korytarze insynuacji i spisków, albo podjąć się zadania wyprowadzenia lud z „domu fantastyczności”. Nie oznacza to, że prezes miałby rezygnować z dalszego wyjaśniania katastrofy tupolewa, ale to dążenie do prawdy prezes mógłby urealnić.
Trzymam kciuki.
