Konflikt na Bliskim Wschodzie dotyczy wojen toczonych pomiędzy Izraelem a państwami arabskimi, związanych z powstaniem państwa Izrael.
1. W 1897 roku ruch syjonistyczny podjął decyzję o konieczności utworzenia państwa żydowskiego na terenie Palestyny.
2. Ruch syjonistyczny to polityczny ruch żydowski, którego głównym celem było utworzenie państwa żydowskiego na terenie Palestyny oraz zahamowanie procesów asymilacyjnych mniejszości żydowskich w poszczególnych krajach. Twórcą i ideologiem tego ruchu był Teodor Herzl.
3. Przed I wojną światową tereny Palestyny należały do Turcji (stolica w Ankarze), w której religią państwową jest islam.
4. W 1917 roku Turcja należąca do trójprzymierza (wraz z Niemcami, Austro-Węgrami, Włachami i Bułgarią) przegrywała wojnę. Zaraz po wojnie Liga Narodów na terenie Palestyny utworzyła mandat brytyjski. Anglicy zezwalali na osiedlanie się tam Żydów.
5. Liga Narodów to organizacja międzynarodowa utworzona w 1919 roku. Jej celem było pokojowe rozstrzyganie sporów między członkami oraz zapobieganie wojnom. Jej siedziba mieściła się w Genewie. Do Ligi Narodów nie należały Stany Zjednoczone. Faktyczna działalność organizacji zakończyła się wraz z wybuchem II wojny światowej, formalnie została ona rozwiązana w 1946 roku. Ligę Narodów miała zastąpić Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ).
6. II wojna światowa była momentem eksterminacji ludności żydowskiej.
7. W 1947 roku ONZ podjęła decyzję o podziale Palestyny na dwa państwa: arabskie i żydowskie. Jerozolimie nadano specjalny status.
8. 15. maja 1948 roku utworzono państwo Izrael ze stolicą w Telawiwie. Data ta to także początek długotrwałego konfliktu na Bliskim Wschodzie.
9. W latach 1948-1949 toczyła się wojna, w której stawką była niepodległość Izraela. W 1948 roku Liga Państw Arabskich zaatakowała państwo żydowskie. Wojna zakończyła się sukcesem Izraela, który zajął prawie całą Palestynę.
10. W 1956 roku miał miejscę tzw. kryzys sueski. Gamal Abdel Naser (prezydent Egiptu) znacjonalizował Kanał Sueski, będący do tej pory pod zarządem Powszechnego Towarzystwa Kanału Sueskiego. Odpowiedzią na to był atak na Egiptu wojsk francuskich, brytyjskich i żydowskich, któremu sprzeciwiły się dwa supermocarstwa: ZSRR (popierający Egipt, ponadto zajęty tłumieniem powstania na Węgrzech) oraz USA (zajęte kampanią prezydencką). Wobec tego Francja, Wielka Brytania i Izrael musiały zaakceptować nacjonalizację Kanału Sueskiego.
11. Wzrost znaczenia ZSRR na terenie Egiptu, uzależnienie Egiptu od Związku Radzieckiego. Podporządkowany ZSRR Gamal Abdel Naser postawił sobie za cel zniszczenie Izraela.
12. W 1967 roku utworzono OWP - Organizację Wyzwolenia Palestyny. Na jej czele stanął Jaser Arafat. Wówczas OWP była uznawana za organizację terrorystyczną, której celem było odzyskanie utraconych ziem Palestyny.
13. W tym samym roku wybuchła tzw. wojna sześciodniowa skierowana przeciwko Izraelowi przez zjednoczone siły Egiptu, Jordanii i Syrii., poparte dodatkowo przez ZSRR. Izrael - uprzedzony o ataku wroga - zwyciężył w ciągu sześciu dni, zajmując Strefę Gazy i Półwysep Synaj (Egipt), Zachodni Brzeg Jordanu (Jordania), Wzgórze Golan (Syria) i całą Jerozolimę.
14. Egipt, Jordania i Syria zaatakowały ponownie w 1973 roku, w dniu największego żydowskiego święta - w dniu pojednania, czyli Jom Kippur. Wojna zakończyła się w 1978 roku, klęską Arabów. Na mocy porozumienia podpisanego w Camp David Egipt zaakceptował istnienie i niepodległość Izraela, w zamian za Półwysep Synaj.
15. W 1987 roku miała miejsce pierwsza intifada - powstanie palestyńskie przeciwko okupacji żydowskiej.
16. W 1993 roku doszło do porozumienie między OWP a Izraelem w Oslo. Na mocy porozumienia utworzono Autonomię Palestyńską ze stolicą w Ramallah. Tereny Autonomii Palestyńskiej top 70% Strefy Gazy oraz 7 miast Zachodniego Brzegu Jordanu. Od tego momentu OWP przestano postrzegać jako organizację terrorystyczną.
17. W 1995 roku premierem Izraela został Ichak Rabin, zamordowany później przez żydowskiech fundamentalistów. Jego następcą został Ehud Barak, będący przeciwnikiem porozumienia z Oslo, z 1993 roku.
W tym samym roku Jaser Arafat został uhonorowany Pokojową Nagrodą Nobla.
18. W 2000 roku miała miejsce druga intifada.
19. W 2002 roku Ariel Szaron (kolejny premier Izraela, wybrany w 2001 roku) wprowadziłwojsko do Autonomii Palestyńskiej.
20. W wyborach prezydenckich w 2003 roku w Autonomii Palestyńskiej zwyciężył Jaser Arafat, który w 2004 roku zmarł. Zastąpił go Ahmud Machmed Abbas.
21. W 2005 rroku wybory parlamentarne w Autonomii Palestyńskiej wygrał Hamas, którego członkowie nienawidzą Żydów.
