10 IV 2010 roku był niczym przytoczona przez księdza Pawlukiewicza, w transmitowanej przez polskie radio homilii, druga cięta rana na litościwym obliczu Matki Boskiej z Częstochowy. Czarna Madonna i jej dwie rany, niczym dwie czarne wstążki kiru na sztandarze.
Tracimy głowę, my, polskie ciało, żywy organizm zwany narodem. Zupełnie tak, jak pięć lat temu, w wigilię niedzieli Miłosierdzia Pańskiego, gdy ciałem tracącym głowę był cały Kościół Powszechny.
Ludzie wychodzą na ulice, kierują się do kościołów, modlą się, lecz przede wszystkim zaglądają w siebie. Na zewnątrz szukają przykładów zachowań, by w środku własnego serca ostatecznie obrać unikalną postawę, stworzyć nowe znaczenia, których emocjonalnemu bogactwu język nie umie sprostać. Pozostają spojrzenia, gesty, grymasy.
Inaczej cierpią rodziny i przyjaciele rodzin poległych, a inaczej ludzie znający ofiary z przekazów medialnych, lecz jedni i drudzy stają w obliczu wielkiego misterium, tajemnicy, która odbiera głos w gardle i nie daje wybrzmieć frazom rozsądku.
Tak dziś wzrastamy jako naród. W ciszy. Razem, niczym drzewa w katyńskim lesie, których wzrostu nikt nie słyszy, a które cyklicznie owocują, gdyż korzeniami, z polskiej krwi, od lat wydobywają pamięć.
I choć jeszcze niejeden raz przyjdą zabójcze mgły i wiatry, zadbajmy o nasz młodnik, aby zdążył zapuścić korzenie na tyle głęboko, by mieszanina krwi dawnych i współczesnych męczenników, dała mu siłę do wzrostu.
Wówczas, nawet jeśli któreś z drzew pozbawione boskiej żywicy spróchnieje lub złamie się, konary jego posłużą nam za krzyż, o korzeniach zaczniemy pisać pieśni, a las wciąż będzie trwał i wzrastał. W ciszy.
Napisano 11 kwietnia 2010 roku, by oddać hołd wszystkim 96 osobom, które tragicznie zmarły w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem. Wieczny odpoczynek racz im dać Panie, a światłość wiekuista niechaj im świeci, na wieki wieków. Amen. Niech odpoczywają w pokoju wiecznym. Amen.
