"Tej nocy, kiedy Ruth Elias płakała na swojej pryczy, jedna z pracujących w bloku więźniarek podeszła do niej i zapytała, dlaczego płacze. Ruth wytłumaczyła, że Mengele ma przyjść następnego dnia, żeby zabrać ją i jej dziecko. „A ona [więźniarka] powiedziała mi: »Pomogę ci«. I wróciła ze strzykawką. Powiedziała: »To jest morfina, która zabije twoje dziecko«. Odpowiedziałam jej: »To ty chcesz, żebym zabiła swoje dziecko. Dlaczego sama tego nie zrobisz?«. Ona odpowiedziała, że jest lekarką i złożyła przysięgę Hipokratesa i może tylko ratować życie, ale moje dziecko już nie przeżyje – było w strasznym stanie. Powiedziała mi też, że muszę to zrobić, bo inaczej Mengele zabierze i mnie. Mówiła do mnie tak długo, aż to w końcu zrobiłam. Wstrzyknęłam mojej córeczce morfinę. Po chwili przestała oddychać [...]. Dziecko nie było w stanie dłużej żyć. To nie było niemowlę – wyglądało ohydnie. Jej twarz była niebieska [...]. Oskarżałam się, oczywiście, że się oskarżałam, kiedy to zrobiłam”.
Następnego dnia wcześnie rano – jak każdego dnia – z bloku usuwano trupy, w tym martwą córeczkę Ruth Elias: „Kiedy Mengele po mnie przyszedł, zapytał: »Co z twoim dzieckiem?«. Odpowiedziałam mu: »Zmarło tej nocy«”. Tak jak przewidziała obozowa lekarka – po śmierci córki Mengele nie wysłał Ruth Elias do komory gazowej, ostatecznie trafiła ona do obozu pracy."
Gdyby Pan dr Mengele jeszcze żył, to mógłby dzisiaj zostać Przewodniczącym Sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka. Pomagał przecież więźniarkom.
