Jednym z dwóch ludzi którzy włożyli największy wkład w budowę kultury europejskiej, a przy tym nie posiadamy ani jednego zapisanego przez nich samych słowa jest właśnie Sokrates. Drugim jest oczywiście Jezus Chrystus. Sokrates jest niewątpliwie twórcą filozofii europejskiej, jest naszym mistrzem.
Sokratesa interesowały rzeczy niezmienne, takie jak prawda, sprawiedliwość, odwaga czy cnota. Sokrates wierzył że pojęcia te nie są budowane przez nasze językowe konwencje, lecz są budowane przez samą rzeczywistość do której się odnoszą. Doskonale wiemy że obie połówki pomarańczy, gdy przekroimy je na pół, są wobec siebie równe. Jednak skąd wiemy co to równość i na jakiej podstawie mówimy o równości?
Sokrates wierzył, że poprzez nieustanne zadawanie pytań, każdy człowiek może skorygować swoje błędne myślenie i osiągnąć prawdę. Wierzył że prawda jest w każdym człowieku, jednak nie każdy zdaje sobie z tego sprawę. Aby zrozumieć istotę dobra i zła posiadamy Rozum. Uznanie czegoś za dobro nie wynika z przyjętej konwencji znaczeniowej lub umowy między ludźmi. Nie jest bowiem tak że coś jest dobre, ponieważ ludzie uznają to za dobre. Jest dokładnie na odwrót : Dobro jest dobrem samym w sobie, niezależnym od ocen ludzkich, a ludzie uznają daną rzecz za dobro ponieważ wiedzą że jest dana rzecz jest dobra właśnie.
Sokrates czcił i wielbił Rozum. Od niego nieustannie uczę się szukania prawdy niepostrzeganej przez pryzmat tradycji ani przyjętej konwencji językowej, kulturowej. Uczę się od Sokratesa kwestionować wszystko i poddawać każdą rzecz krytycznej analizie. Jedynym autorytetem ma być dla nas rozum – tak często mawiał Wielki Ateńczyk i dlatego też został stracony, ponieważ podburzał młodzież przeciwko istniejącemu systemowi. Sokrates jest również wspaniałym przykładem człowieka, który mimo tego że negował ówczesny ład panujący w Atenach, był świadom jego obowiązywania. Dlatego też nie uciekł z więzienia ( mimo że miał taką możliwość )ponieważ wierzył, że prawu ludzkiemu należy nawet za cenę życia oddać posłuch.
Najciekawszym wnioskiem, jaki wypływa z nauk wielkiego Sokratesa, jest niewątpliwie jego przekonanie, że niemożliwością jest czynienie z własnej woli czegoś co nazywamy złem. Czynienie zła zdaniem Sokratesa wynika z naszej niewiedzy. Gdy natomiast wiemy, doświadczamy rozumem co to dobro, będziemy dobrze czynić. Wydaje się to niezrozumiałe i absurdalne, ponieważ myślimy, że nasze złe uczynki są bardzo często naszym świadomym działaniem i doskonale wiemy co to dobro, jednak nie potrafimy oprzeć się namiętnościom czy popędom.
Zawsze się jednak zastanawiam, że gdyby popatrzeć na świat tak jak robił to Sokrates i gdybyśmy założyli że zło które czynimy wynika z naszej niewiedzy i ograniczenia naszego Rozumu, który po prostu nie potrafi odróżniać dobra od zła, to czy z takiego założenia wynikałoby że jesteśmy zawsze niewinni, cokolwiek byśmy zrobili ?
