Z coraz większym smutkiem przysłuchiwałem się debacie polskich polityków dotyczącej nowego kształtu UE, a także komentarzy dotyczących implementacji Traktatu Lizbońskiego. Jednak wyczekiwany przeze mnie głos przemówił i wypowiedział chyba jeden z najsłuszniejszych argumentów w całej tej debacie. Argument ten został wyartykułowany ustami osoby, której o rozsądek i wyważone opinie nigdy bym nawet nie podejrzewał. Mam tu na myśli Janusza Palikota, który wyrasta na człowieka najlepiej rozumiejącego nową formę UE. Palikot bardzo słusznie odniósł się do imperatywów Kanta i orzekł, że po Traktacie Lizbońskim w UE będziemy mogli obserwować synkretyzm systemów normatywnych oraz między-proceduralny liberalizm. Jednak tworzenie pewnych standardów normatywnych się przez UE nie oznacza wcale, że jednostki muszą z tego korzystać. Sprowadza się to oczywiście do udzielenia odpowiedzi na coraz bardziej naglące pytanie, czy Unia Europejska jest tylko światem proceduralnym, czy będzie w stanie stworzyć świat układów realnych. Nigdy nie ukrywałem że Palikot nie jest moim idolem, niemniej jednak mi zaimponował.
