Kaczyński miał jedno proste zadanie na szczycie NATO. Miał grać na czas, dawać do zrozumienia, że przyjmuje do wiadomości sprzeciw Turcji, przedłużać podjęcie jednogłośnej decyzji, a w końcu stwierdzić, że skoro nie udało się wybrać teraz nowego szefa NATO, to trzeba przełożyć wybory na później.
Wtedy na scenę mógłby wkroczyć Tusk i powiedzieć, że bardzo szkoda, że ze względu na sprzeciw Turcji nie wybrano Rasmussena, ale skoro tak już się stało, to w imię zwartości sojuszu zgłasza kompromisową kandydaturę Sikorskiego. Teraz są dwie możliwości: przekonują nas, byśmy zrezygnowali i wtedy można coś ugrać, np. ukochaną przez Kaczyńskich tarczę. Druga możliwość: Sikorski zostaje szefem NATO.
Każdy z tych wariantów jest korzystny dla Polski.
Prezydent tę rozgrywkę koncertowo spartolił. Niczym nie ryzykował, bo odium nie zgadzających się na Rasmussena wzięli na siebie Turcy. Jemu pozostałoby odegranie roli posłańca przynoszącego pokój i kompromis. Niestety, jak się okazało, było to ponad jego siły.
To już druga poważna wpadka Lecha Kaczyńskiego na arenie międzynarodowej. Najpierw nie poradził sobie z Traktatem Lizbońskim, ale wtedy na jego szczęście brat czuwał pod telefonem w Warszawie.
Tyle miałem do napisania w ten ciepły wiosenny wieczór. Chciałbym z góry podziękować młodzieży pisowskiej, która z pewnością zaraz tutaj wpadnie bronić dobrego imienia prezydenta, że nie będę mógł odpowiedzieć na ich merytoryczne argumenty, bo mam inne zajęcia. Na pewno jednak przeczytam wszystkie opinie.
