Już jutro po raz XXI w całej Polsce zagra Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy w swoim kolejnym Wielkim Finale. W tym roku, podobnie, jak i w latach ubiegłych, na salonie24 pojawiają się polemiki co do charakteru, zasadności czy nawet uczciwości akcji Jerzego Owsiaka. Jego zagorzali zwolennicy (jak np. robiący sobie zazwyczaj na tę okoliczność urlop od salonu24 profesor-filozof Wojciech Sadurski) wchodzą w szranki z przeciwnikami kolejnych finałów WOŚP. Argumenty tych drugich, podświadomie czujących, że w zachowaniu samego Owsiaka i kierowanej przez niego fundacji coś jest nie tak, najczęściej rozbijają się o sferę majątkową tej inicjatywy. „Owsiak wzbogacił się na małych dzieciach”, względnie – „Owsiak wykorzystuje cierpienie maluchów, by dobrze zarobić”, bądź „Owsiak psuje i tak pozostawiający wiele do życzenia system powszechnej opieki zdrowotnej”. Tego typu sugestie, jakoby swoją inicjatywę Jerzy Owsiak nakierowywał wyłącznie na kumulację kapitału, padła nie tak dawno z ust dziennikarza Roberta Tekieliego – niegdyś jego bliskiego współpracownika i kolegi.
W większości są to jednak zarzuty karkołomne i nie sposób ich podzielać. O ile rzeczywiście można się zastanawiać, czy rozsądnym działaniem jest zakupywanie sprzętu dla Centrum Zdrowia Dziecka, w sytuacji, w której placówka ta nie ma pieniędzy na bieżącą działalność (co sugerowałoby, że mamy tutaj do czynienia z jakimś błędem systemowym), o tyle podnoszenie larum finansowego w odniesieniu do działalności Jerzego Owsiaka to już raczej zupełny przestrzał. Doceniając ogrom pracy, jaką szef fundacji WOŚP włożył w pomoc tym najmniejszym Polakom, nie tylko poprzez zakup sprzętu, ale również przez różnego rodzaju działania profilaktyczne, nie mogę podzielić tego typu rekryminacji kierowanych pod jego adresem. Za uczciwą pracę, należy się uczciwe wynagrodzenie. Dochód własny, jaki osiąga Fundacja WOŚP w wyniku prowadzonej przez siebie działalności, wydaje się być zapłatą adekwatną.
Z Owsiakiem problem jest innego kalibru.
Od początku istnienia jego fundacji, on, jak i podejmowane przez niego inicjatywy, są wyraźnie nacechowane ideologicznie. Na tym jednak nie koniec, bowiem światopogląd sprzedawany przez środowisko Owsiaka jest wyraźnie wrogo nastawiony do wartości wyznawanych przez sporą część Polaków. Szkopuł w całej tej machinerii polega właśnie na tym, że WOŚP działa niejako pod przykryciem; wizerunek prostodusznych wolontariuszy, zbierających każdej zimy miedziaki do skarbonek na pomoc maluchom i uwodzących tym serca niewtajemniczonych darczyńców, rokrocznie – począwszy od 1995r. – osłania obraz nietolerancyjnej młodzieży spod znaku moralnego relatywizmu, odwołującej się do mitu założycielskiego tzw. lata miłości (The Summer of Love) z 1969r.; młodzieży, dla której jedynym dogmatem wydaje się być dopust wszelkich dostępnych swobód, prymitywny hedonizm i „kręcenie beki z kleru”.
Jak głosi pewna znana maksyma, nikczemność kryje się pod wieloma maskami; najtrudniejszą do skruszenia jest maska cnoty. Śmiem twierdzić, mając ku temu twarde przesłanki, że ta sama młodzież, która od kilkunastu lat wychowywana jest przez środowisko Owsiaka w duchu nieposzanowania dla wiary, religii i Kościoła, w sierpniu 2010r. na Krakowskim Przedmieściu sikała na znicze ustawione przez żałobników, przeżywających krepę po katastrofie smoleńskiej; Ci sami duchowi spadkobiercy Owsiaka, którzy na Przystanku Woodstock podnoszą hasła „Bóg tak, Kościół nie”, czy też pod osłoną nocy niszczą wystawę antyaborcyjną ustawioną na festiwalu przez działaczy pro-life, ponad dwa lata temu w trakcie nocnych bachanaliów na Krakowskim Przedmieściu rozrywali pluszową kaczkę, gasili pety na plecach modlących się staruszek, wykrzykując przy tym, że „miejsce drewna jest w lesie”.
W sierpniu 2010r. jednym z „ekspertów” telewizji TVN24 w sprawie awantury pod krzyżem przed Pałacem Namiestnikowskim był właśnie Jerzy Owsiak. Człowiek, wedle wszelkich dostępnych w owym czasie badań, uważany przez Polaków za największy, żyjący autorytet (zwłaszcza dla młodzieży). Przy okazji pobytu w telewizyjnym studio, mógł on wykorzystać moment by zaapelować do zebranych pod pałacem młodych szyderców, aby Ci poszanowali wrażliwość osób modlących się i wykazali tak potrzebną w tym krytycznym czasie tolerancję; tę samą tolerancję, której żywiołowo domagają się środowiska mniejszościowe (dla których Owsiak jest żywym wsparciem) od wszystkich naokoło, w każdym czasie i przy każdej okazji. Tak się jednak nie stało. Jerzy Owsiak, komentując wydarzenia spod smoleńskiego krzyża, rzucił jedynie ze wzgardą, że w całej tej sierpniowej chryi go najbardziej razi ogrom dewocji tam nagromadzonej. Dla jego wychowanków i duchowych dziedziców był to jasny przekaz, a zarazem zielone światło do rozpoczęcia lżenia, pogardy i fizycznej przemocy wobec broniących krzyża „dewotów”.
Taka jest prawda i jestem przekonany, że wiele osób na sprawę tą zapatruje się podobnie. Zbierający od Polaków pieniądze na szczytny cel Jerzy Owsiak, w swojej pozacharytatywnej działalności, powinien być czystszy, niż – przepraszam za ginekologiczne porównanie – szparka dziewicy. Tymczasem, albo przez wyniesioną z domu – że się tak wyrażę – wrażliwość „resortową”, albo poprzez aksjomaty lewicowej ideologii, w przekazie Owsiaka, jego działalności i protektoracie, nie ma miejsca na postawy od ideologii tej odbiegające (polecam ciekawy wywiad z posłem PiS – Przemysławem Wiplerem, przeprowadzony dla „Frondy”, pogłębiający przedstawione tutaj jedynie skrótowo zagadnienie). Warto w tym miejscu wspomnieć o dość głośnej wypowiedzi, jaka padła nie tak dawno z ust Owsiaka, w której nadawał on eutanazji cech miłosierdzia, czy też przypomnieć o wcześniejszych jego publicznych grepsach, wyraźnie nacechowanych politycznie i wspierających konkretne opcje (jak ta, o dawaniu „z baśki” wszystkim tym, którzy ośmielają się przypominać o wstydliwej przeszłości Lecha Wałęsy).
Wszystkie te inicjatywy, wypowiedzi, czy też pojedyncze działania, odbierają w moich oczach (a sądząc po coraz większej skali sceptycyzmu wobec WOŚP, również i w oczach rosnącej rzeszy Polaków) Owsiakowi wiarygodność. Nie kwestia pieniędzy, czy też konfabulacje, jakoby lwią połać zbiórek fundacji zagarniał jej szef łapczywym ruchem za własną pazuchę. Nie, najbardziej w postawie Owsiaka boli właśnie brak światopoglądowej neutralności. Zauważmy, że wiele jego kontrowersyjnych zachowań pozacharytatywnych uzasadnianych lub przemilczanych jest właśnie przez fakt, że zbiera on fundusze na chore dzieci, więc zamiast go krytykować, powinno się raczej „sklonować”.
Osobiście mam ten komfort moralny, że ani ja, ani nikt z mojej rodziny nie korzystał w przeszłości ze sprzętu medycznego, zakupionego w wyniku zbiórki Wielkiego Finału WOŚP. Nie posiadam więc tego emocjonalnego obciążenia, potrzebnego do krytyki fundacji Jerzego Owsiaka na tych odcinkach, na którą to krytykę ludzie w jakiś sposób zawdzięczających mu wiele, jeśli nie wszystko, pozwolić sobie nie mogą.
