W naszym wymiarze sprawiedliwości mamy wielu świetnych sędziów, doskonałych fachowców potrafiących z detalami poznać i ocenić sprawę, wydać sprawiedliwy wyrok, i napisać do niego uzasadnienie które czyta się z przyjemnością jak pierwszej klasy literaturę.
Niestety często a może jeszcze częściej niż doskonałych sędziów spotyka się w sądach pozbawionych samodzielnego myślenia partaczy, którzy „przyhaczyli się” w wymiarze sprawiedliwości bo nie mieli innego pomysłu na życie.
Sprawa przed sądem w wrocławskim jest tego ewidentnym przykładem. Sędzia który nie potrafi opisać samodzielnie stanu faktycznego sprawy na podstawie swojego poglądu na sprawę jaki uzyskał zapoznając się z materiałem dowodowym na rozprawie jest ZA SŁABY INTELEKTUALNIE aby wykonywać zawód sędziego. Kuriozum wydaje się tłumaczenie, że „ten materiał dowodowy był obszerny” i wymagał rozległego analizowania i opisywania. Osobisty pogląd sędziego na sprawę i ocena faktów stanowi najważniejszy element oceny wyniku jego pracy jakim jest wyrok. Jeśli sędzia nie potrafi samodzielnie opisać stanu faktycznego to nie ma żadnych podstawa do stwierdzenia, że jego wyrok ma samodzielny charakter. Jeśli sędzie nie ocenia samodzielnie sprawy to kto ocenia - jego żona (!!) ... a może rzuca kostką i na tej podstawie wydaje wyroki.
Brak samodzielności u niektórych sędziów jest ewidentny, ale niepokój budzi fakt, że wielu rozsądnych - wydawać by się mogło – ludzi broni ewidentnego partactwa, chyba tylko w imię zawodowej solidarności. Nie jest to zdrowy objaw odpowiedzialności zawodowej i ani obywatelskiej.
Tym bardziej należy podkreślić zdrową postawę Sądu Najwyższego, który do tej pory wypowiadał się o takiej praktyce bardzo negatywnie (IV KK 335/04) stoją na stanowisku, że taka praktyka jest sprzeczna z art 424 kpk. Miejmy nadzieje, że jego praktyka przywróci właściwe proporcje i zdrowy rozsądek również samozwańczym obrońcom.
