Z wizytą u Violetty V.

Rzymskie akwedukty najlepiej oglądać w oryginalnym enturażu, w Italii. Można napotkać i w Prowansji. To jest daleko, można i bliżej, bo w Lewinie Kłodzkim. Choć ów " akwedukt " to zwykły wiadukt niosący wagony z Kudowy do Kłodzka. Jednak uroda ta sama. Ta sama lekkość, te same idealne proporcje, to rozpięcie między niebem a ziemią. I to samo spinanie rzeczy niemożliwych - z pozoru - do spięcia. Najlepiej oglądać nocą, wypuściwszy się na nocne rozrywki do Kudowy. Ta niezwykła iluminacja jest bardzo filmowa. Nawet jeśli jechać będziesz " Wołgą ", ” Ładą " czy " Trabantem ", a nawet Škodou 100 na Vyžovice, to się zatrzymasz i gębę rozdziawisz, zachwycisz się urodą tego miejsca.

Już co bardziej kumaci wiedzą, że redakcyjna " Wołga " nie przyjechała do Lewina za sprawą wiaduktu na linii nr 309.

Redakcyjna " Wołga " przyjechała dla NIEJ. Dla najmocniejszego i najpiękniejszego głosu w historii polskiego show biznesu, dla Violetty Villas. Mogła zrobić karierę o jakiej można jedynie marzyć. Mogła rzucić na kolana smakoszy operowego śpiewu w La Scali, w La Fenice, także w Metropolitan Opera, mogła to zrobić i w londyńskiej Royal Opera... i w Sosnowcu, skąd pochodził chłopak z Brzozowca, z którego tak boleśnie zakpił sobie Julian Tuwim. To jednak tylko wtręt, które w swoim pisaniu uwielbiam. To dla kumatych.

Taki to był głos - głos jak pisali krytycy na Zachodzie, wprost atomowy. Ona jednak wybrała estradę by śpiewać dla nas. Tu mała uwaga dla MWzDM, to były peerelowskie festyny, czasem jakieś dożynki, jakieś lokalne jubileusze. To nie dla was, to nie te szkoły. Możecie mówić " wiocha ", " kicz " Ale dzięki jej śpiewowi mieliśmy w szarzyźnie i peerelowskiej biedzie, rajskiego ptaka.

Kariera na skalę europejską i światową, tego przed nią ani po niej nikt nie dokonał. Spiewać w " Olimpii " u samego Bruno Coquatrixa, to było coś. Coś o czym zapiewajły z Pagartu i ZPR - ów mogły jedynie pomarzyć.

Tu znowu muszę dla zubożonych poziomem powszechnej edukacji MWzDM powiedzieć kim był Bruno Coquatrix. Krótko, bo u was jest krótkie myślenie. Bruno Coquatrix był tym czym red. Miszczak dla TVN. Różnica jedynie w poziomie dokonań. Tyle o Violetcie, o naszym rajskim ptaku. I memento na koniec. Smutne odchodzenie. Najpierw opuszczenie Magdalenki, potem perypetie w rodzinnym Lewinie. Ale o tym pisać nie chcę, bo to smutne. Umieranie w opuszczeniu jest smutne i wystawia nam złe świadectwo. Wszystkim nam.

Dom Violetty w Lewinie. Tu było to nieszczęsne schronisko dla 150 psów i 100 kotów. Cóż, nie każdy dysponuje kapitałem BB. Chciała dobrze, ludzkie pobudki.