Obama lawiruje bardzo nierozsądnie, miedzy kolejnymi, piętrzącymi się przed nimi trudnościami. Coraz więcej osób dostrzega, że taka polityka nie przynosi efektów. Nie może ich przynosić, bo skupia się na likwidacji następstw, nie przyczyn, ma podstawe w założeniu, że problemy rozwiążą się same pod wpływem czasu. Ale dyplomacja to nie są tylko gładkie słówka i piękne gesty, jak wydaje się wielu współczesnym politykom.
Neokonserwatywny ideolog Robert Kagan w dzisiejszym "Washington Post" zwrócił uwagę na to, co mnie zastanawiało już od kilku miesięcy. Przedziwny układ Obamy i Miedwiediewa, w którym rezygnacja z tarczy antyrakietowej (realny projekt wzmocnienia wpływów amerykańskich w Europie Wschodniej) przyniosła Stanom jedynie zapowiedź wspólnej polityki wobec Iranu.
USA nie raz okazywało, że Bliski Wschód interesuje je bardziej niż Europa (przypominając choćby rok 1956). Jest to nie miły policzek dla sojuszników demokratycznego mocarstwa. W zamian Ameryka otrzymała obietnice.Trudno jest sprawdzić czy Rosja wywiąże się z nich, udowodnić oficjalnie, że Rosja nie handluje bronią i technologiami z Iranem. Obama oddaje w zamian transparentny i wielki projekt.
Rosja odnosi z wspierania reżimów wymierne korzyści. Hoduje je na łonie Wspólnoty Niepodległych Państw. Kagan zauważa braki w umowie, takie jak brak "zakazu transakcji finansowych z irańską Gwardią Rewolucyjną" oraz "zakazu sfinalizowania przez Rosję sprzedaży rakiet ziemia-powietrze S-300 do Iranu". Nie mówiąc o handlu ropą naftową itp.
Nawet gdyby luk tych nie było, nikt nie skontroluje azjatyckich granic Rosji. Ameryka nie udowodni, że KGB opycha sprzęt za pośrednictwem Kirgistanu czy Ukrainy. Obama oddał duży i pewny projekt (no może troszkę mniej pewny ze względu na finanse państwa) w zamian za mrzonki, trudne do zweryfikowania. To zły interes.
