Kamienista droga schodziła w dół, tak, że na wprost las, a nad nim Beskid. Pora obiadowa, na drodze i w ogrodach cisza. Wózek Chłopczyka J. podskakiwał raźno. To było moje zadanie na dziś. - Fajno robota dzieci bawić! - ozwało się nagle ciepło zza krzaka malin.
Za drucianą siatką stał siwy, dziarski około 75-letni jegomość w kaloszach. Oparty o łopatę. - Jo kiedyś fedrował - uśmiechnął się błogo. A od 30 lat mam ta górnicza amarytura. I dobrzy mam, wypłacalny jestem. Ot - machną reką - dom żech zbudowoł, ogród mom. A dzicioka to fajno by było tak wziąc do siebie i wychować - rozczulił się. (Potekm Łyżeczka powiedziała mi, że ten pan zna i bardzo lubi Chłopczyka S.). - Ależ ma pan wspaniały koper - pochwaliłam szczerze gęste rzędy ziela z zółtymi główkami. - Ano z górnictwa popierom rolnictwo - roześmiał się z całego serca. - Jak tego, no, Łyżwińskiego wyślą do wizienia, byde mu paczki posyłoł! I jak Leppera wsadzą - tyż!
Chłopczyk J. spał, Łyżeczka harowała w domu gotowa na powrót z wakacji pozostałej trójki. Ptaki śpiewały, wiatr szumiał w lipach. Świat wreszcie oddychał słońcem po seryjnych atakach wody.
Pan popatrzył na wózek. - Jo wos rozumim - westchnął - wy tu ni mocie perspektyw. - A wie pani, czemu tak jest? Bo u nyas ni mo władzy. Ino politycy maja dobrzy. I wie pani, kto jeszcze? Proboszcz mo dobrze. Łon mo piniądze. 50 złotych bierzy za mszę. A ile za pogrzeb...? - zamyślił się, opatrzył w dal, nad wzgórza. - Kiedy było komuna, to tu wszystko było. A teraz - rozłożył ręce - nic. Kopalń ni mo, fabryk ni mo. Zasypali. I każdo wojna przez nas sie przetacza. A Smoleńsk? - ściszył głos - Jo myśla, ży to Ruscy załatwili. Pokiwałam głową. Nad lasem zbierały się czarne chmury i dobrze by było zrobić zaplanowana trasę przed deszczem. - Tya naszo wschodnia granico powinna być pod speycialną Boską opieką - westchnął pan. A tak nie. Tak my są zawsze bidoki - westchnął gorzko i znowu pochylił się nad swoją grządką kopru.
