/Dla Mańka/
Tkwiłam w poczekalni na poczcie. O tej porze gromadzą się tam zmęczeni ludzie, którzy dopiero wrócili z pracy do domu, i tacy, którzy poprostu muszą. Jeszcze ta cholerna szarość i ziąb, pchające się z dworu wszelkimi otworami w murze. Każdy, kto wchodził do środka, zgarbiony i jeszcze dygocący z zimna, z ulgą zatrzaskiwał za sobą drzwi. Na ogół nie mówił nawet dzień dobry, a pozostali czuli z tego tytułu wyraźną ulgę. Załatwić sprawę i zniknąć z pola widzenia. Do tego stopnia żadne z nas dzisiaj nie miało ochoty spotykać kogokolwiek na swojej drodze!
Stałam z boku, przede mną siostrzenica, Panna K. w wózku. Kolejka przesuwała się sprawnie. Byłyśmy już przy samym okienku, kiedy do środka wszedł gość, którego bez namysłu nazwałam gburem. Z samej złości, że znowu ktoś wlazł, a ja muszę się z nim przywitać. Ale też i dlatego, że przypominał mi ponurego draba, który odczytuje u nas liczniki. - Dzień dobry! - powiedział głośno, a ktoś z pięciorga czekających w kolejce coś mu tam odpowiedział. Ja nie. Złamałam swoją zasadę wychodzenia do człowieka. Na chwilę olśniło mnie co prawda, jaka koszmarna panuje u nas nieufność, że nie chce mi się człowieka pozdrowić.
Załatwiłam swoje sprawy i ruszyłam z wózkiem do wyjścia. Skręt, cofanie na łuku, podjazd. Przed samym progiem zaszeleściło. Gbur lotem błyskawicy znalazł się przy drzwiach. - Ja pani otworzę. Wpakowałam się do wąskiego korytarza. "Moment!" - Gbur, jakby prowadzony niewidzialną ręką, już otwierał przede mną ostatnią parę drzwi. Zaniemówiłam. - Miłego dnia życzę - powiedział i zniknął w poczekalni. Żebym go wcześniej nie nazwała Gburem, nie odebrałabym miłej niespodzianki. Tak samo, żebym nie pożarła się parę dni wcześniej z Mańkiem, nie odebrałabym myśli, że zniknął na chwilę, a teraz... znowu jest :-)
