W kresowym miasteczku Z. mieszkał Poborca Podatkowy ze swoją rodziną. Poborca generalnie nie był lubiany z racji swego zawodu, a on w dodatku miał opinię "tego, który łoi ludzi, że ha". M.in. ścigał niektórych mieszkańców za nielegalny handel. Wśród tychże ściganych był pewien drobny żydowski handlarz, pan X. Poborca podatkowy miał też grono dobrych znajomych, co prawda niewielkie, bo w końcu kto lubi skarbowców, ale miał wokół siebie porządnych, oddanych sobie ludzi. Był wśród nich żydowski adwokat Y. Przychodził on często do domu prywatnego Poborcy. Nosił długą brodę, chodził w dlugim płaszczu i kapeluszu. Zamykali się we dwóch w gabinecie Poborcy i tam sobie rozmawiali.
Kiedy we wrześniu 1939 do Miasteczka przyszli Sowieci, zorganizowali swoją własną administrację i wspomniany na początku handlarz X został burmistrzem, albo kimś takim. Poborca pozostał urzędnikiem referatu finansów, tylko wydział został przemianowany wg sowieckich zasad. Któregoś dnia do domu Poborcy, pod nieobecność gospodarza, przyszedł handlarz vel Burmistrz X. Z krzykiem, że "Polska zdechła jak kura, Polski nie ma", "ja tu teraz rządzę", itd., oznajmił, że Poborca ma się wynosić ze swojej własności. Żona Poborcy, która podówczas była sama w domu z dziećmi, wpadła w rozpacz. Taką zapłakaną zastał Poborca, kiedy wrócił z pracy. Szybko wziąl się w garść i podszedł do Adwokata Y. Adwokat poszedł po prostu do sowieckiego urzędu, by spacyfikować groźnego typa. Sprawę załatwił pomyślnie, uspokoił Poborcę, a na koniec powiedział: "Niech pan się nie martwi. Zawsze gdy idzie burza, śmieci lecą do góry".
Co się stało z X, nie wiem, ale Adwokat Y - którego Poborca ukrywał potem przed Niemcami - raczej nie przeżył wojny. Ta jego sentencja o burzy przypomina mi się od czasu do czasu, chociaż wcale nie brzmi jak pocieszenie.
