Widocznie jestem przeznaczona nie tylko - jak twierdzę - do reprezentowania towarzystwa przyjaciół krzaków i bunkrów, ale i do gościnnych występów o charakterze międzynarodowym. Kiedyś sama bym w to nie uwierzyła, ale od 3 lat już się do tego powoli przyzwyczajam... Dzisiaj - z racji święta UWr - przedstawiciele władz Polski i Niemiec składali kwiaty pod pomnikiem polskich profesorów lwowskich zamordowanych przez Niemców w 1941 we Lwowie. Jedna z rodzin poprosiła mnie o złożenie tam wieńca w jej imieniu.
Dzisiaj poczułam, że idzie zima. Stopy przymarzały mi do chodnika, a dłonie grzałam - całkiem skutecznie - o wilgotne łodygi moich róż. Na dachu dalekiej kamienicy czaili się snajperzy. Postanowiłam być grzeczna, bo jak nie, kula w tył głowy! Podeszłam ze swoim wieńcem do bramki. Kiedy już sympatyczny, okrąglutki borowik upewnił się, że nie przyleję nikomu retinerem, zdradziecko ukrytym za rzędem przednich zębów (element metalowy, a więc niebezpieczny), przycupnęłam wpodle czerwono oznakowanych barierek. Pewien (młodszy) kolega z obozów górskich, a dzisiaj urzędnik miejski - na którego się natknęłam - zmierzył mnie wzrokiem, po czym miło zapytał: "A ty tu w imieniu studentów?", więc ja jego zapytałam, czy dalej pisze swój doktorat, bo ja swój dyplom mam w szufladzie od iks lat.
Zaraz przechwyciła mnie pani z protokołu. Wyjaśniłam, że jestem tu w imieniu Cecylii Bartel (córki zamordowanego w '41 r. pięciokrotnego premiera rządu II RP i rektora Politechniki Lwowskiej - przyp. S.). - Kazimierz Bartel? A kto to jest? - niespokojnie zapytała pani, a mnie na chwilę zatkało. Ale ostatecznie energiczna pani zrozumiała, w czym rzecz, i ustawiła mnie między Policją a mówiącymi śpiewnym, ukraińskim językiem naukowcami ze Lwowa. Doszłam do wniosku, że przed chwilą zdałam egzamin na urzędnika państwowego, wiedziałam bowiem ciut więcej niż pani z protokołu.
Może Księżna odetchnąć z ulgą!
