Ludzie mają cele niejawne.
Jest jakaś tajemnicza siła, która każe ludziom robić coś, co trudno uzasadnić, coś co zdaje się wykraczać poza zdrowy rozsądek, poza dotychczasową, deklarowaną linię postępowania. Ludzie w takich sytuacjach dopasowują całkiem zgrabne, „rozsądne” wytłumaczenie i płynnie przechodzą do porządku dziennego, jakby nic dziwnego się nie wydarzyło, a wydarzyło się; dał o sobie znać cel niejawny, może nawet nieuświadomiony.
Próbujemy panować nad swoim życiem, nad swoim postępowaniem. Wydaje się nam, że mamy sprecyzowane, dość jasne cele. Jesteśmy przekonani, że możemy, uwzględniając okoliczności, wybierać, decydować, trwać w postanowieniach, realizować jakąś ideę, dążyć do określonego, logicznie wytłumaczalnego i ogólnie akceptowanego celu, ale, w sposób dla nas samych zaskakujący, przybieramy czasem postawę niekonsekwentną wobec dotychczasowej linii życia, podejmujemy decyzję sprzeczną wobec oczekiwanej.
Oczywiście większość ludzi to lemingi i nie o nich piszę. Leming nie żyje własnym życiem. Jego życie jest ciągle modyfikowaną i kolorowaną kopią najbliższych wzorców; z domu, z otoczenia, z mediów itd. Leming, nawet gdy jest bardzo inteligentny i rozumu ma dużo, nie używa go do poznawania prawdy, ale na różne, często wyrafinowane sposoby, udowadnia swoją przynależność do stada, podkreśla swoje istnienie na słusznej pozycji, albo nawet pretenduje do przywództwa stada.
Leming jest spolaryzowany jak ferromagnetyk i w polu magnetycznym zawsze zachowa się zgodnie z polaryzacją pola. Niech tylko pole się pojawi, a leming, jak wskazówka kompasu, znajdzie właściwą linię, wzdłuż której podąży.
Żeby zmienić, lub wręcz odwrócić polaryzację, zewnętrzne pole magnetyczne musi być bardzo silne. Świetnie było to widać w 1980, gdy partyjne lemingi masowo, demonstracyjnie, rzucały swoje czerwone legitymacje, jakby nagle ich olśniła jakaś prawda. To nie prawda sprawiła, a silne pole magnetyczne. Rzadkie zjawisko. Prawda przecież zawsze wisiała w powietrzu, ale słaba była; siły na przemagnesowanie nie miała, bo od prawdy silniejsze są osobiste interesy. Jawne i ukryte.
Ludzie wolni mają inne problemy. Nie podlegają polaryzacji, więc muszą kierować się polem wytwarzanym przez samych siebie. Może mają cele i motywy, ale znikąd nie ma potwierdzenia, że są to cele i motywy właściwe i co to znaczy ”właściwe”.
Jesteśmy wyposażeni w emocje, które pomagają nam dokonywać wyborów i podejmować decyzje. Lemingi podlegają takim samym emocjom jak ludzie wolni.
U niektórych ludzi wolnych to się nazywa sumienie i jest jedynym drogowskazem.
Inni wolni ludzie nie próbują doszukiwać się w sobie sumienia, bo różni lewusi przekonali ich do duchowej pustki np. za pomocą wołania „róbta co chceta”.
Ci wolni ludzie są najbardziej niebezpieczni, bo nie wiadomo dokąd zaprowadzą ich impulsy emocjonalne, niezsynchronizowane z żadną prawdą, ani prawem. Siedzą w nich jakieś cele, których sami sobie nie uświadamiają, a jest duże prawdopodobieństwo, że są to cele mające swoje źródło w egocentryzmie, więc strach powinien ogarniać każdego, kto znajdzie się w pobliżu.
Jakie cele może mieć taki Tusk? Czy on sam wie? A Wesoły Bronek? Jeśli są superlemingami to nie ma strachu; oni tylko dopasowują się do okoliczności i jako przywódcy stada lemingów snują się po okolicy i w najgorszym przypadku zaprowadzą stado w bagno, albo w tereny zalewowe. Celowo stadu krzywdy nie zrobią.
Ale jeśli to ludzie wolni?... Straaaach!!! Jakie mają cele?!
Eeee tam. Poniosła mnie fantazja. Toż to lemingi. Sami się boją. Oni są przestraszeni swoją rolą. Tu nie ma co rozważać; spolaryzowane lemingi wybrały spośród siebie superlemingi – na swoje podobieństwo.
Żyjemy w świecie zdominowanym przez lemingi. Świat lemingów – przeciętniaków, którym przewodzą superprzeciętniaki, wyspecjalizowani w przeciętniactwie. Mistrzowie przeciętniactwa. Nie mają żadnych celów jawnych, ani ukrytych. Ich celem jest tylko trwanie tu i teraz.
