Wśród babskich sprawek wijąc się jak kawiarniany chłopak,
każdy z nas podaje gorycz, tlen, słodyczy gęstość, świat w porcelanie.
Przechodzimy tyłem przez drzwi, przejście płatne z góry i w wotach,
wierząc święcie, że sami piszemy to, co i tak nam jest pisane.
I tak żyjemy; cień winny się kładzie
na południowej stronie mapy domu, zatem
świadomi marszruty i celu w jutowej szacie
pozorowanej odwagi – idziemy, stąpając na nóżkach cyrkla.
W poprzek ściany pełznie ciemniejący zaciek,
kolejna przydana nam pierwsza i ostatnia linijka,
co tłumaczyć jesteśmy skłonni jako
wędrówkę namacalnego, wilgotnego czasu.
Co nas strzeże? Słońca ostatnie promienie, pieczęć w laku
dnia odciśnięta – więc był list! – a ponadto
jeszcze to, co wyciągnąć się udało
z kręgu babskich sprawek, czyli cały zasób
słów i gestów, którymi syci się schnące ciało.
Lecz schną także obłoki nad nami,
niechętne wiatrom, a przecież bez słowa skargi
niknące w oczach, czym bezkształtne niebo się karmi,
by swój błękit kierować na światowe wystawy;
całkiem niżej papierowe światło przygiętej latarni
nocą wyciera policzki kamieniom, a za dnia
jest takim samym jak nasze milczeniem. Niezdarne
są te głosy, wykrawające z zapachów bazylii i mięty
owale lub – gdy trzeba – ostre akcenty zieleni.
Na ścianach płyną obrazy, odwieczny rodzaj przynęty,
kuszącej, by pozwolić się złowić i zniknąć, dając szansę przestrzeni.
W kuchni kamienny półmrok, wpleciony w wyściółkę gazety,
na której wybito czernią jedynkę i trzy figlarne dziewiątki,
oswaja kosmos, podczas gdy rosa z traw wydeptanych w pamięci,
po jasnej się kierując między nami przekątnej,
opada na posadzkę kulistymi drobinami rtęci,
które giną tu zanim światła pył je dotknie.
