Seanse nienawiści pod domem generała wpisują się w całość histerycznych działań garstki tych, dla których Stan Wojenny jeszcze się nie skończył. Margines polityczny może tam przez chwilę poczuć się jak u siebie i kisić się w sosie własnych frustracji i antypatii. Nie będę oczywiście udawał, że smuci mnie to, iż pan Chojecki czy Pani Jankowska wybierają się na ul. Ikara by razem z faszyzującym doktorem Żarynem zakłócać spokój generała Jaruzelskiego. To jest swoiste samospychanie się na obrzeża życia publicznego, marginalizacja poprzez radykalizację. I nie zdziwi mnie jeśli nie zobaczymy pani Jankowskiej w następną sobotę, a może niedzielę w TVN24. Nie będzie to szczególną stratą. Nie sposób już słuchać tej werbalnej ekwilibrystyki w służbie Umiłowanego Prezesa.
Gdy tak czytam te głodne kawałki o prześladowaniach, o tym jak to was komuna ciemiężyła, to zaczynam żałować, że wciąż nie była jednak w tym dziele dość skuteczna. Może wówczas zamiast bawić się w partyzantów z wyciętego lasu, czy - jak ktoś błyskotliwie porównał - w Indian, zaczęlibyście doceniać uroki wolności, którą podobno wywalczyliście, choć istnieje też teoria, że wolność zawdzięczamy mądrości władz Ludowej Ojczyzny i zdolności do pójścia na niełatwy kompromis. Temu kompromisowi zawdzięczamy współczesne pastwienie się nad Generałem. Taka jest cena jaką trzeba było zapłacić za patriotyzm w czasach, w których nie był on przejawiany w upajaniu się infantylną pieśnią "Boże, coś Polskę", lecz w rzeczywistym rozwiązywaniu żywotnych problemów Polski. Te problemy mogli rozwiązać i rozwiązali tylko ludzie o takim kośćcu moralnym jak Generał Jaruzelski. I za to nalezy mu się szacunek i spokój. A jeśli "młodzież" aż tak bardzo pragnie się wyszumieć to proponuję lepienie pomnika Lecha Kaczyńskiego przed domem jego brata. Forma będzie odpowiadała treści. Wilk będzie syty i owca cała.
