Dziś 17. grudnia - 40. rocznica antypaństwowych zamieszek w Gdyni. Media w swym przekazie na temat tamtych zdarzeń pomijają istotę rzeczy, którą było przywrócenie i utrzymanie porządku w mieście, okiełznanie fali zbiorowego szaleństwa, na której zdawali się unosić demonstranci. Z perspektywy czasu nie ulega dla mnie wątpliwości, że podwyżki cen były tylko pretekstem dla tych, którzy chcieli jątrzyć i dzielić społeczeństwo. By dać upust swoim frustracjom wyprowadzili ludzi na ulice i przez dwa dni atakowali wypełniających swe obowiązki milicjantów. Funkcjonariusze Państwa padali pod ciosami drzewców, łańcuchów i kamieni, ale mimo wszystko władza do końca próbowała odwołać się do zdrowego rozsądku napastników. Nie przyniosło to oczekiwanego skutku, postępowała eskalacja przemocy, Gdynia, a za jej przykładem inne miasta w Polsce pogrążały się w chaosie i anarchii, sprokurowanymi przez grupy awanturników. Aby uchronić Polskę przed tragedią, przed bezsensownym rozlewem krwi, władza zdecydowała się na trudny, ale potrzebny krok. Do przywrócenia ładu w mieście wykorzystano wojsko, które skutecznie postawiło opór podżegaczom i pozwoliło ludziom w spokoju przygotowywać się do świąt Bożego Narodzenia. 18 grudnia nikt już na ulice nie wyszedł.
W tej swoistej małej wojnie domowej nie obyło się bez ofiar śmiertelnych po stronie usiłujących opanować zamieszki funkcjonariuszy państwa. Warto dziś o tych cichych bohaterach tamtych dni wspomnieć. By uchronić ich przed zapomnieniem.
