20.11.2022
W dniu dzisiejszym przypada uroczystość, Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata.
Spis treści.
1. Wstęp.
2. Naukowe interpretacje doby gwiazdowej oraz słonecznej.
3. Teza.
4. Poprawne wyliczenie czasu obrotu Ziemi.
4.1. Przypadek, w którym Ziemia nie podlega zasadzie zachowania momentu pędu.
4.1.1. Rozpatrzenie czasu trwania doby słoneczne i gwiazdowej, gdy Ziemia nie obiega Słońca.
4.1.2 . Rozpatrzenie czasu trwania doby słoneczne i gwiazdowej kiedy Ziemia obiega Słońce.
4.2 . Przypadek, kiedy Ziemia podlega zasadzie zachowania momentu pędu.
4.2.1. Poprawne wyliczenie czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi.
5. Ustalenie powodu przyjęcia błędnego czasu dobowego obrotu Ziemi.
6. Teza anty heliocentryczna.
6.1 Noc i dzień, w przypadku kiedy oś Ziemi nie zachowuje stałego kierunku w przestrzeni.
6.2 Noc i dzień, w przypadku kiedy oś Ziemi zachowuje stały kierunek w przestrzeni.
6.2.1 Obliczenie długości dnia.
6.2.2. Obliczenie długości nocy.
6.2.3. Obliczenie długości doby jako sumy dnia i nocy.
7. Obliczenie długości dnia i nocy przy założeniu, iż czas obrotu planety trwa dobę gwiazdową.
8. Obliczenie długości dnia i nocy przy założeniu, że czas obrotu planety trwa dobę słoneczną.
9. Eksperyment weryfikujący przyjęte tezy.
10. Wnioski.
1. Wstęp.
Pierwotna wersja tego opracowania dotyczyła jedynie poprawnego wyliczenia czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi. Kiedy, prawie po czterech miesiącach, odkryłem przyczynę, dla której zmanipulowano tę wartość, postanowiłem zaakcentować daleko idący skutek takiego działania.
Zapewne, bez znaczenia naukowego jest ów dzień, w którym pojąłem ten zamysł uczonych, lecz dla prawdy duchowej jest istotny.
Nastąpiło to 15 sierpnia, w Święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny oraz 102 rocznicę Cudu nad Wisłą.
2. Naukowa interpretacja doby gwiazdowej oraz słonecznej.
Interpretacja doby gwiazdowej.
Doba gwiazdowa, czas gwiazdowy między kolejnymi górowaniami punktu równonocy wiosennej ( punktu Barana ) i równy okresowi obrotu Ziemi wokół własnej osi względem gwiazd, czyli 23 godzinom, 56 minutom, i 4,091 średnim sekundom słonecznym ,lub 86164 sek)
Definicja pochodzi z Wikipedii.
Przepraszam, ale nie potrafię umieścić rysunków na tym portalu.
Rysunki można obejrzeć na blogu ; niebocentryzm.blogspot.com , pod tym samym tytułem.
Rys. 1.
S - Słońce
Z - Ziemia
1_ 2 - doba gwiazdowa
1_ 3 - doba słoneczna
Uwagi.
1. Czas trwania doby gwiazdowej jest wyznaczony przez obserwację astronomiczną i jest poprawny.
2. Czas obrotu Ziemi wokół własnej osi, wynika z wnioskowania i jest błędny.
Interpretacja doby słonecznej.
Doba słoneczna – okres pomiędzy dwoma kolejnymi górowaniami Słońca.
Początek doby słonecznej wypada w tym samym momencie dla wszystkich miejsc leżących na tej samej długości geograficznej (długość doby słonecznej zmienia się w ciągu roku, średnia długość, przyjęta umownie za stałą wartość wynosi 24 godziny , czyli 86400 sek).
Definicja pochodzi z Wikipedii.
Uwagi.
1. Czas trwania doby słonecznej jest zgodny z uśrednioną obserwacją.
2. Doba słoneczna jest równa obrotowi Ziemi wokół własnej osi, plus dodatkowemu czasowi jej obrotu, w celu ustawienia się względem Słońca w tej samej pozycji jaką posiadała dobę wcześniej.
3. Teza.
Przyjmuję zaskakującą tezę, iż Ziemia nie obiega Słońca.
Mikołaj Kopernik jako pierwszy popełnił ten historyczny błąd . Zadziwiająca jest jednak bierna postawa tysięcy wybitnych uczonych, którzy w przeciągu prawie pięciu-set lat nie potrafili wykazać błędnego dowodzenia wielkiego astronoma.
Gdyby nie fakt, iż układ słoneczny jest naszym najbliższym domem astronomicznym, to całość błędnej koncepcji nowożytnej astronomii uległa już dekompozycji w poprzednim moim opracowaniu dotyczącym precesji osi obrotów Ziemi*.
Przyjmuję , iż Ziemia wykonuje pełen obrót wokół własnej osi w czasie doby słonecznej, czyli w ciągu 24 godzin , 0,557,53 sek lub 86.400, 557.53 sek.
W dotychczasowych ustaleniach czas ten był równy dobie gwiazdowej wynosił 23 godziny, 56 min i 4,091 sekund.
Wyrażony w sekundach wynosił 86.164 sek .
Okresy doby gwiazdowej i słonecznej pozostają bez zmian.
Zaakceptowanie takie założenia pozwala bez żadnego problemu zrównać ze sobą liczbę obrotów naszej planety wokół Słońca jak i gwiazd.
Wynosi ona 365,2422 dób słonecznych.
Zmiana czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi wiąże się jednak ze zmianą wielu stałych astronomicznych, jak i podważeniem wiarygodności naukowej w projektowaniu i funkcjonowaniu niektórych działań w Kosmosie.
4. Poprawne wyliczenie czasu obrotu Ziemi.
4.1. Przypadek, w którym Ziemia nie podlega zasadzie zachowania momentu pędu.
Wersja ta jest czysto teoretyczna, pozwala jednak łatwiej zrozumieć istotę opracowania.
Rys. 2
F1 ' F2 - fragmenty rysunku
S – środek Słońca
Z – środek Ziemi
G - gwiazda
A – luneta A
B - luneta B
αS- 0.985650 - dobowy kąt obiegu Ziemi wokół Słońca
4.1.1. Rozpatrzenie czasu trwania doby słonecznej i gwiazdowej, gdy Ziemia nie obiega Słońca.
Opis ten odnosi się do fragmentu F1 rysunku.
Ziemia obraca się jedynie wokół własnej osi.
Luneta A jest skierowana w stronę Słońca, a luneta B w kierunku gwiazdy G .
Ponowne ustawienie się obu lunet w pierwotnym kierunku nastąpi po wykonaniu przez Ziemię pełnego obrotu wokół własnej osi.
W takim przypadku doba słoneczna i gwiazdowa były by sobie równe.
Nie istniałyby jednak odniesienia pozwalające ustalić długość roku słonecznego oraz gwiazdowego.
4.1.2 . Rozpatrzenie czasu trwania doby słonecznej i gwiazdowej, kiedy Ziemia obiega Słońce.
Opis dotyczy fragmentu F2 rysunku.
Podczas rozpatrywania położenia osi obrotów względem linii łączącej środek Słońca ze środkiem Ziemi, proszę odnosić ją do rzutu osi Ziemi na płaszczyznę ekliptyki, którą jest płaszczyzna rysunku.
W tym przypadku Ziemia obraca się wokół własnej osi, jak również obiega Słońce.
Po upływie doby , Ziemia obiegnie Słońce o kąt αS .
Oś obrotu planety nie zmieniła swojego położenia względem linii SZ, ponieważ kąt pomiędzy nimi nadal wynosi 900 .
Na skutek takiej kinematyki doba słoneczna jest równa czasowi obrotu Ziemi wokół własnej osi.
Nie można w takim przypadku ustalić czasu trwania roku słonecznego.
W odniesieniu do gwiazdy G, po upływie doby, linia SZG uległa załamaniu w punkcie Z o kąt αS .
Wynika z tego, iż doba gwiazdowa jest krótsza od czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi o czas równoważny jej obrotowi o tenże kąt.
Obliczenie wypadkowego kąta dobowego obrotu Ziemi względem gwiazdy G.
α G = 3600– αS [ 0 ]
α G = 3600 – 0,985.650
α G = 359,014.35 0
Obliczenie czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi.
α G = 3600 – αS [ 0 ]
TG = T - TαG [ s ]
TG - 86.164 [ s ] doba gwiazdowa
T - czas obrotu Ziemi wokół własnej osi [ s ]
TαG - czas obrotu Ziemi o kąt α [ s ]
T = TG + TαG
T --- 3600 ( proporcja )
TαG ---- αS
T αS = 3600 TαG
TαG = T αS / 3600
T = TG+ T αS / 3600
T - T αS / 360 0 = TG
T ( 1 - αS / 3600 ) = TG
T = TG / ( 1 – αS / 3600 )
T = 86.164 / ( 1- 0,985.65 / 360 )
T = 86.400, 557.53 [ s ]
Inny sposób wyliczenia czasu obrotu Ziemi.
TG ----- α G ( proporcja )
T ------ 3600
T = (TG * 3600 ) / α G [ s ]
T= ( 86.164 * 360 ) / ( 359,014.35 )
T = 86.400,557.53 [ s ]
Uwagi.
1. W przypadku kiedy Ziemia obiega Słońce nie podlegając zasadzie zachowania momentu pędu to czas jej obrotu wokół własnej osi jest równy dobie słonecznej i wynosi 86.400, 557.53 sekund.
2. W astronomii obowiązuje średnia wartość doby słonecznej, która wynosi 86.400 sek.
3. Jest to wynik teoretyczny wynikający z rozważania nieistniejącego układu astronomicznego.
4.2 . Przypadek, kiedy Ziemia podlega zasadzie zachowania momentu pędu.
ŻyroskopW – urządzenie do pomiaru lub utrzymywania orientacji przestrzennej, działające na podstawie zasady zachowania momentu pędu. Został wynaleziony przez francuskiego fizyka Jeana Foucaulta w 1852 roku.
Przyrząd demonstrujący efekty żyroskopowe, także nazywany żyroskopem, ma postać krążka, który raz wprawiony w szybki ruch obrotowy zachowuje swoje pierwotne położenie osi obrotu , z niewielkimi ruchami precesyjnymi, które są uwzględniane w określaniu kierunku lub są eliminowane przez tłumienie.
Rys.3
Przypadek ten jest zgodny z astronomiczną interpretacją powstawania doby gwiazdowej i słonecznej.
Oś obrotów Ziemi podczas jej obiegu wokół Słońca jest zawsze skierowana w tym samym kierunku .
Na rysunku obrazuje go gwiazda P - Gwiazda Polarna
W chwili rozpoczęcia pomiarów, luneta A jest zwrócona w stronę Słońca, luneta B kierunku gwiazdy G.
Ziemia po upływie doby słonecznej zmieni swoje położenie i obiegnie Słońce o kąt αS .
W tym czasie wykona również pełen obrót wokół własnej osi.
W astronomii przyjmuje się, że oś obrotów Ziemi zachowuje stały kierunek w przestrzeni.
Zjawisko to wynika z zasady zachowania momentu pędu, podobnie jak w wirującej tarczy żyroskopu.
W żyroskopie wirująca tarcza zawieszona jest na ramkach , które mogą się obracać w przestrzeni.
Płaszczyzna tarczy wyznacza płaszczyznę wirowania, która jest niezmienna. Zmiany w położeniu żyroskopu ukazują ramki, które zmieniają swoje położenie względem wirującej tarczy.
Według ustaleń uczonych Ziemia jest wielkim kierunkowym żyroskopem.
Niestety jej bryła nie jest zawieszona na obrotowych ramkach, tak że nie możemy bezpośrednio obserwować zmiany jej położenia w przestrzeni.
Interpretacji tego zjawiska możemy dokonywać jedynie w odniesieniu do praw obowiązujących w przyjętym modelu astronomicznym.
Układem odniesienia dla osi obrotów Ziemi są gwiazdy oraz Słońce.
Ten układ potwierdza zachowanie stałego kierunku osi obrotów w przestrzeni.
Nie informuje nas jednak o mechanice tego zjawiska.
Dla zgłębienia tego zagadnienia proponuję przyjąć dodatkowy układ odniesienia.
Jest nim linia SZ łącząca środek Słońca ze środkiem Ziemi.
W początkowym położeniu, kąt pomiędzy osią obrotu planety a linią SZ, wynosi 900.
Po obiegnięciu Słońca o kąt αS , jego wartość wzrosła do wartości, 900 + αS .
Jedynym sensownym wyjaśnieniem wzrostu wartości tego kąta jest przypisanie mu obrotu wokół osi ekliptyki.
W ciągu roku planeta obróci się wokół tej osi o kąt 3600.
Interpretacja ta jest zaskakująca, gdyż w powszechnym odbiorze istnieje przeświadczenie, iż zachowanie stałego kierunku osi obrotów Ziemi wyjaśnia zasada zachowania pędu lub efekt żyroskopowy.
Rys. 3 wskazuje, że bez obrotu Ziemi wokół osi ekliptyki o kąt αS , oś Ziemi nie ustawi się w stronę Gwiazdy Polarnej.
Bez tego obrotu, oś obrotów Ziemi będzie obiegała Słonce nieustannie zmieniając kierunek w przestrzeni Rys.1.
Obrót ekliptyczny osi obrotów Ziemi jest bardzo wolny.
Jego prędkość kątowa wynosi 1,99 x 10 -7 1/s.
Najbystrzejsze oko nie dostrzeże tak wolnego obrotu, dlatego można stwierdzić, iż oś pozostaje nieruchoma.
Nie należy zapominać, iż wokół osi ekliptyki dokonuje się jeszcze jeden niewielki lecz istotny obrót.
Jest nim precesja osi obrotów Ziemi. Jego wartość wynosi 0,0138890 w ciągu roku.
Kierunek obu obrotów jest zgodny.
Dla zachowania zgodności astronomicznej wystarczy przyjąć, że Ziemia w ciągu roku słonecznego obraca się wokół osi ekliptyki o kąt 360,0138890 .
Proponuję, nazwać obrotem ekliptycznym Ziemi ruch, który zachowuje stałe położenie jej osi obrotów w przestrzeni.
Obrót ekliptyczny Ziemi jest tożsamy ze zjawiskiem zachowania momentu pędu czyli efektem żyroskopowym.
Uzyskujemy ten sam efekt mechaniczno astronomiczny.
Uwagi.
1. Stwierdzenie, że oś obrotów Ziemi, w trakcie jej obiegu dookoła Słońca, wykonuje dodatkowy obrót ekliptyczny jest cennym kluczem do zrozumienia programowych zawiłości Teorii Heliocentrycznej.
Prawda ta stanowi ogromne obciążenie dla tej teorii i pozwala na nowe spojrzenie na istniejące w niej niezgodności.
2. Mikołaj Kopernik nie mógł logicznie wyjaśnić, w jaki sposób oś Ziemi zachowuje stały kierunek w przestrzeni.
Uzasadnienie to powstało dopiero po roku 1852.
4.2.1 Poprawne wyliczenie czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi.
Poprawne wykonanie takiego obliczenia wymaga uwzględnienia wszystkich ruchów jakie wykonuje nasz glob.
W poniższych rozważaniach pominąłem jej dobowy obrót spowodowany precesją jej osi obrotów.
Postąpiłem tak, ponieważ precesja osi obrotów Ziemi jest zjawiskiem czysto teoretycznym*.
Obliczenie wypadkowego kąta dobowego obrotu Ziemi względem gwiazdy G.
α O = 3600– αS [ 0 ]
αO - wypadkowy kąt dobowego obrotu Ziemi wzglę dem gwiazdy G [ 0 ]
α O = 3600 – 0,985.650
α 0 = 359,014.350
Obliczenie czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi.
TG ----- α O ( proporcja )
T ------ 3600
TG - doba gwiazdowa - 86.164 [s ]
T = (TG * 3600 ) / α O [ s ]
T = ( 86.164 * 360 ) / (359,014.35 )
T = 86.400,557.53 [ s ]
Uwagi.
1. Dobowy obrót Ziemi trwa 24 godziny i 0,557.53 s.
2. Jego wartość jest zbliżona do doby słonecznej.
3. Teoria Heliocentryczna ustaliła, iż obrót naszej planety wokół własnej osi trwa 23 godziny ,56 min, 4,091 sek.
4. W przypadku, gdy wyliczony czas dobowego obrotu Ziemi jest poprawny, to skutki tej różnicy są katastrofalne dla
obowiązującej teorii astronomicznej.
5. Ustalenie powodu przyjęcia błędnego czasu dobowego obrotu Ziemi.
Obowiązująca w astronomii wartość obrotu Ziemi, równa dobie gwiazdowej, jest niezgodna z mechaniką obrotu i obiegu planety.
Trudno zakwalifikować takie zdarzenie do przypadkowego błędu logicznego.
Nie mogli wybitni uczeni przez prawie pół tysiąca lat tak gremialnie się mylić.
Uważam, iż jest to świadome działanie zmierzające do zachowania poprawności Teorii Heliocentrycznej.
Takie działanie kwalifikuje się do ponadczasowego spisku dążącego do ukrycia prawdy o prawdziwym Kosmosie.
Manipulacja z precesją osi obrotów Ziemi unieruchomiła Wszechświat*, a zmienienie czasu obrotu Ziemi uczyniła Słońce centrum naszego otoczenia, a Ziemię jego satelitą.
6. Teza anty heliocentryczna.
Po przeanalizowaniu długości dnia oraz nocy podczas równonocy wiosennej i jesiennej przyjmuję tezę, iż sumaryczna długość dnia i nocy jest większa od czasu trwania doby słonecznej.
Różnica wynosi 3minuty i 57,2 sekund.
Przypuszczam , że tą niezgodność dostrzeżono by jeszcze w czasach, kiedy ludzie poszukiwali prawdy.
Z powodu tej nierówności zmieniono czas obrotu Ziemi wokół własnej osi.
Przyjęcie , że jest on równy dobie gwiazdowej, niweluje tą sprzeczność.
Takie działanie jest jednak niezgodne z mechaniką obrotu oraz obiegu naszego globu.
Skoro doba słoneczna jest krótsza od trwania dnia i nocy, to oznacza, iż Ziemia nie może obiegać Słońca, ponieważ jest to niezgodne z obserwacją astronomiczną.
6.1 Noc i dzień, w przypadku kiedy oś Ziemi nie zachowuje stałego kierunku w przestrzeni.
Podczas takiego obrotu Ziemia wykonuje w ciągu doby pełen obrót wokół własnej osi oraz obieg Słońca o kąt 0,985,650 .
Ponieważ nie wykonuje żadnych dodatkowych ruchów, to po upływie doby obróci się o kąt 3600.
Doba będzie równa długości dnia oraz nocy.
Suma obu wielkości będzie zawsze stała, niezależnie od położenia planety w stosunku do Słońca.
Pory roku również nie będą występowały .
Uwagi.
1. W przedstawionym powyżej układzie, długość doby jest równa czasowi obrotu planety wokół własnej osi.
2. Długość dnia i nocy są zawsze równe sobie.
3. Czas trwania dnia i nocy jest równy obrotowi planety wokół jej osi.
4. Liczba dni w roku oraz czas ich trwania zależy od od czasu trwania obrotu planety wokół własnej osi.
4. Zaprezentowany powyżej układ planetarny nie istnieje w rzeczywistości.
6.2 Noc i dzień, w przypadku kiedy oś Ziemi zachowuje stały kierunek w przestrzeni.
Przypadek ten jest zgodny z obowiązującym modelem astronomicznym.
Rozpatrując tą wersję nie będę odnosił do doby gwiazdowej oraz doby słonecznej.
Posłużę się jedynie czasem obrotu Ziemi wokół własnej osi.
Wyprowadzony wzór będzie poprawny dla każdej prędkości z jaką obraca się planeta.
Osobno ustalę czas trwania dnia oraz długość nocy.
Obie wartości składają się na dobę ziemską.
Rozważania przeprowadzę dla chwili, w której na Ziemi panuje równonoc wiosenna lub jesienna.
W takich momentach dzień i noc są sobie równe.
6.2.1 Obliczenie długości dnia.
Rys.4
D – obserwator mierzący długość dnia.
D1 – położenie obserwatora D po wykonaniu przez
Ziemię połowy obrotu wokół własnej osi
D2 - położenie obserwatora D po wykonaniu przez
Ziemię połowy dobowego obrotu ekliptycznego,
0,5αS .
T – czas obrotu Ziemi wokół własnej osi - [h].
Po długim rozważaniu sposobu graficznego zapre-zentowania tego zjawiska, zrezygnowałem z ujęcia przemieszczenia się Ziemi wokół Słońca o kąt 0,5αS .
Na konturze planety zaznaczyłem jedynie kąt 0,5αS .
O taką wartość obiega Ziemia Słońce w czasie połowy doby.
Opis zjawiska.
Ziemia obraca się wokół własnej osi i jednocześnie obiega Słońce.
W czasie równonocy wiosennej dzień i noc trwają tyle samo.
Obserwator D umieszczony jest w miejscu na Ziemi, w którym rozpoczyna się dla niego wschód Słońca.
Gdyby Ziemia obracała się tylko wokół własnej osi to długość dnia przez niego obserwowana wynosiłaby połowę czasu jej obrotu wokół własnej osi, 0,5 T.
Dzień trwałby do momentu, w którym znalazłby się on w punkcie D1 .
W trakcie obrotu Ziemi wokół głównej osi dochodzi dodatkowy obrót wokół osi ekliptyki, który ustawia oś planety zawsze w tym samym kierunku.
Kierunek tego obrotu jest przeciwny do kierunku obrotu wokół własnej osi.
Na skutek tego obrotu punkt D została przesunięty w lewą stronę.
Jego nowe położenie obrazuje punkt D2 .
Ponieważ w tym miejscu Słońce oświetla Ziemię, to panuje tam jeszcze dzień.
Do jego zakończenia planeta powinna wykonać jeszcze obrót o kąt 0,5αS .
Na rysunku obrazuje go łuk D1 D2.
Wypadkowy, dzienny kąt obrotu Ziemi.
αD= 1800 - 0,5αS [ 0 ]
Czas trwania dnia.
αD ----- 0,5 T proporcja
1800 ----- tD
tD– czas trwania dnia [ s ]
tD = 0,5T * 1800 / αD [ s ]
tD = 0,5T * 1800 / ( 1800 - 0,5αS ) [ s ]
6.2.2. Obliczenie długości nocy.
Rys.5
N – obserwator mierzący długość dnia.
N1 – położenie obserwatora D po wykonaniu przez
Ziemię połowy obrotu wokół własnej osi
N2 - położenie obserwatora D po wykonaniu przez
Ziemię połowy dobowego obrotu ekliptycznego,
0,5αS .
T – czas obrotu Ziemi wokół własnej osi - [h].
Opis zjawiska.
Obserwator N umieszczony jest w miejscu na Ziemi, w którym rozpoczyna się dla niego zachód Słońca.
Gdyby Ziemia obracała się tylko wokół własnej osi to długość nocy przez niego obserwowana wynosiłaby połowę czasu jej obrotu wokół własnej osi 0,5 T.
Noc trwałby do momentu, w którym znalazłby się on w punkcie N1 .
W trakcie obrotu Ziemi wokół głównej osi dochodzi dodatkowy obrót wokół osi ekliptyki, który ustawia oś planety zawsze w tym samym kierunku.
Kierunek tego obrotu jest przeciwny do kierunku obrotu wokół własnej osi.
Na skutek tego obrotu punkt N została przesunięty w prawą stronę.
Jego nowe położenie obrazuje punkt N2 .
Ponieważ w tym miejscu Słońce nie oświetla Ziemi, to panuje tam jeszcze noc.
Do jego zakończenia planeta powinna wykonać dodatkowy obrót o kąt 0,5αS .
Na rysunku obrazuje go łuk N1 N.
Wypadkowy, nocny kąt obrotu Ziemi.
αN= 1800 - 0,5α0 [ 0 ]
Czas trwania nocy.
αN ----- 0,5 T proporcja
1800 ----- tN
tN– czas trwania nocy [ s ]
tN = 0,5T * 1800 / αN [ s ]
tN = 0,5T * 1800 / ( 1800 - 0,5αS ) [ s ]
6.2.3. Obliczenie długości doby jako sumy dnia i nocy.
tDN = tD + tN [ s ]
tDN = 0,5T * 1800/ ( 1800 - 0,5αS ) + 0,5T * 1800/ (1800 - 0,5αS)
tDN = T 1800 / ( 1800 - 0,5αS ) [s]
Uwagi.
1. Powyżej wyprowadzony wzór wskazuje , iż sumaryczna długość dnia i nocy na Ziemi jest dłuższa od czasu obrotu planety wokół
własnej osi.
2. Jest on niezgodny z obowiązującymi ustaleniami.
7. Obliczenie długości dnia i nocy przy założeniu, iż czas obrotu planety trwa dobę gwiazdową.
tDN = T 1800 / ( 1800 - 0,5αS ) [ s ]
tDN = 86.164 * 1800 / ( 1800 - 0,5* 0,985,650 )
tDN = 86.400,557.5 [ s ]
tDN = 24godz, 0,557.5sek.
tDN = 24godz
Uwagi.
1. Wyliczony czas długości dnia i nocy jest zgodny z długością doby słonecznej na Ziemi.
2. Wynik ten dotyczy jednak przypadku, w którym czas obrotu planety równa się dobie gwiazdowej.
8. Obliczenie długości dnia i nocy przy założeniu, że czas obrotu planety trwa dobę słoneczną.
tDN = T 1800 / ( 1800 - 0,5αS ) [ s ]
tDN = 86.400 * 1800 / ( 1800 - 0,5* 0,985,650 )
tDN = 86.637,205 [ s ]
tDN = 24godz, 3 min,57,2 s
Uwagi.
1. W tym przypadku sumaryczna długość dnia i noc jest większa niż trwa doba słoneczna.
2. Wynik ten jest niezgodny z obserwacją, ponieważ długość dnia i nocy w obu równonocach jest równa dobie słonecznej.
3. Podczas całorocznego obiegu Słońca sumaryczna długość dnia i roku zostanie zachowana.
Będzie ona zawsze większa od doby słonecznej.
4.Ta właśnie przyczyna jest powodem niepoprawnego ustalenia czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi.
5. Dzięki niej nie można było ukryć niezgodności ustaleń Teorii Heliocentrycznej z obserwacjami astronomicznymi.
6. Powyższe rozważania potwierdzają, iż sumaryczna długość dnia oraz nocy wyklucza kopernikański układ słoneczny.
7. Nie potrafię sobie wyobrazić możliwości pogodzenia obiegu Słońca przez Ziemię przy zachowaniu zgodności obserwacji z Teorią
Heliocentryczną.
8. Jedynym sensownym rozwiązaniem tego problemu jest zaakceptowanie istnienia nieruchomej Ziemi z obiegającym ją Słońcem.
9. Do tego szalonego pomysłu trzeba jeszcze dołączyć dobowo gwiazdowy obrót całego nieboskłonu.
10. Z zainteresowaniem odniosę się do każdej bardziej umiarkowanej propozycji, która rozwiąże ten gordyjski węzeł.
9. Eksperyment weryfikujący przyjęte tezy.
Uważam, iż nie jest dobrą zasadą przyjąć zaskakującą tezę i nie zaproponować możliwości jej weryfikacji.
Ponieważ nie można obdarzać astronomów zbyt wielkim zaufaniem, dlatego metoda potwierdzająca jej
poprawności winna umożliwić wykonanie tego pomiaru nawet osobom z niewielką wiedzą astronomiczną.
9.1 Wprowadzenie do eksperymentu.
Kiedy obserwujemy z powierzchni Ziemi ciała niebieskie to nie jesteśmy w stanie określić które jest w ruchu, a które pozostaje w spoczynku.
Ujmując tą kwestię historycznie to kinematyka ciał niebieskich wynikała z przyjętej teorii astronomicznej.
W geocentryzmie Ziemia trwała w bezruchu, a cały Kosmos się poruszał.
Teoria Heliocentryczna odwróciła tę zasadę.
Kosmos i Słońce się zatrzymały, a Ziemia ruszyła.
Żyroskop został wynaleziony przez Jeana Foucaulta w 1852 roku.
Uczony przeprowadził tym urządzeniem jedną próbę, która miała dowieść ruchu obrotowego Ziemi.
Nie powiodła się ona jednak, ponieważ tarcza żyroskopu pozostała nieruchoma.
Uczeni stwierdzili, iż urządzenie jest zbyt niedokładne, żeby można było to wykazać.
Nie mieściło się im w umysłach, iż to Ziemia może pozostawać w bezruchu.
Od tego czasu minęło bardzo wiele czasu, żyroskopy osiągnęły prawie stan doskonałości . Nikt nie jednak nie pokusił o przeprowadzenie kolejnego eksperymentu.
Proponowane przeze mnie doświadczenie posiada szerszy zakres ponieważ umożliwia dodatkowo rozstrzynięcie obiegu Ziemi dookoła Słońca.
Kiedy w trakcie doświadczenia wykaże się , iż planeta nie obraca wokół własnej osi ,to jest to wystarczająca przesłanka do odrzucenie jej obiegu wokół Słońca.
8.2 Opis eksperymentu.
Zaproponowany eksperyment w swojej istocie rzeczywiście jest niezmiernie prosty.
Jedynym problemem technicznym może być pozyskanie żyroskopu.
Ustawiamy w plenerze, z doskonałym widokiem na Słońce, wypoziomowany stolik.
Na stoliku kładziemy podziałkę kątową.
Na środku tej podziałki ustawiamy żyroskop.
Tarcza żyroskopu powinna przyjąć pozycję pionową, dodatkowo nakierowujemy na środek Słońca, a podziałkę ustawiamy tak, żeby płaszczyzna tarczy była skierowana na zero stopni podziałki kątowej. .
Wirująca tarcza żyroskopu nie zmienia swojego położenia w przestrzeni i jest przez cały czas ustalona w tym samym kierunku.
Mechanizm ten wynika z zasady zachowania momentu pędu.
Swoje położenie może za to zmieniać otoczenie żyroskopu.
Ziemia w ciągu godziny obraca się wokół własnej osi o kąt 1500, a względem Słońca przesuwa się o kąt 0,0410 .
Istota tego eksperymentu sprowadza się do ustalenia, które elementy otoczenia żyroskopu zmieniają swoje
położenie względem wirującej tarczy?
Istnieją tylko dwie możliwości;
1. Podziałka kątowa, na której stoi żyroskop ,obraca się względem tarczy żyroskopu.
Słońce oddala się od tarczy żyroskopu.
2. Podziałka kątowa pozostaje nieruchoma względem tarczy żyroskopu.
Słońce oddala się od tarczy żyroskopu.
W obu przypadkach wirująca tarcza utrzymuje stały kierunek w przestrzeni.
Nie ma na nią wpływu ruch obrotowy oraz obiegowy Ziemi.
Ruch obiegowy wokół Słońca jest zbyt powolny, żeby w ciągu godzinnego eksperymentu z jego powodu podziałka kątowa w zauważalny sposób się obróciła.
Dlatego możemy go nie uwzględniać.
W pierwszym przypadku uzyskujemy pewność, iż Ziemia obraca się wokół własnej osi i obiega Słońce.
Drugi przypadek potwierdza nieruchomą Ziemię oraz obiegające ją Słońce.
Uwagi.
1. W nauce to eksperyment potwierdza tezę.
2. Mam cichą nadzieję, iż znajdzie się chociaż jedna osoba na ośmiomiliardowej planecie , która wykona to najważniejsze w erze nowożytnej doświadczenie.
10. Wnioski.
1. Jak wynika z powyższych ustaleń obrót Ziemi wokół własnej osi jest niezgodny z zasadami kinematyki.
2. Astronomowie określili, iż trwa dobę gwiazdową, 23 h 56 min 4.091 s, czyli 86164 sekund.
3. Poprawnie ustalony czas tego obrotu powinien wynosić 24 h , 0,557.53 sek. , czyli jest zbliżony do długości doby słonecznej.
4. Czas trwania doby gwiazdowej nie ulega zmianie.
5. Średni czas trwania doby słonecznej również nie podlega zmianie i wynosi 24 godzin.
6. Zamierzone przyjęcie krótszego dobowego obrotu Ziemi wokół własnej osi pozwalało uratować Teorię Heliocentryczną
Mikołaja Kopernika przed kompromitacją.
7. Poprawne ustalenie czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi spowodowałoby wydłużenie dobowego trwania dnia i nocy.
Czas ten byłby dłuższy od doby słonecznej o 3 min, 56,556 sek.
Zjawisko takie jest niezgodne z elementarną logiką i wywołałoby sprzeciw wielu astronomów.
8. Okres obrotu Ziemi wokół własnej osi ustala wartość jej prędkości kątowej, liczbę dni w roku, ilość obrotów w roku słonecznym,
orbitę geostacjonarną.
Ustalenia Alberta Einsteina tyczące prędkości światła w Szczególnej Teorii Względności również są nieaktualne.
Na wokandę naukową ponownie powinna powrócić sprawa eteru.
Wnioski z eksperyment Morleya Morrisona będą potrzebował najlepszych adwokatów do obrony.
9. Największym skutkiem poprawnego obliczenia czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi jest jednak zakwestionowanie obiegu
planety wokół Słońca.
Odnoszę wrażenie, iż niemożliwą rzeczą jest znalezienie jakiegoś salomonowego wyjścia z tej sytuacji.
10. Jedynym sensownym rozwiązaniem jest, przyjęcie starej tezy, iż to Słońce oraz Księżyc obiegają Ziemię.
W takim przypadku Ziemia musi pozostać nieruchoma i zaprzestać obracania się wokół własnej osi.
11.Zaproponowany eksperyment z żyroskopem przypuszczalnie potwierdzi moje tezy.
Uważam, że gdyby był on łaskawy dla Teorii Heliocentrycznej to demonstrowano by go publicznie i na uczelniach, podobnie jak
wahadło Foucaulta.
12. Na koniec pozostawiłem najbardziej szokujący z wniosków.
Wstrzymanie dobowego obrotu Ziemi skutkuje automatycznie przyjęcie dobowego obrotu całego Wszechświata.
Astronomowie rozszerzyli go do absurdalnych rozmiarów, 92 miliardów lat świetlnych.
W czasach przed kopernikańskich był on znacznie skromniejszy.
Naukowa inflacja zatraciła się w tym szaleństwie.
13. Przyjęcie dobowego obrotu Kosmosu stanowi także poważny problem dla Teorii Wielkiego Wybuchu.
Jeakaż to przemożna siła mogłaby wprowadzić go w dodatkowy ruch rotacyjny?
14. Opracowanie to, nie obliguje do natychmiastowe-go odrzucenia Teorii Heliocentrycznej.
Logiczne podważenie wskazanych wątpliwości, na pewno przywróci jej racjonalność.
* Znaki zodiaku i obroty Ziemi unicestwiają Heliocentryzm i antycypują Niebocentryzm.
