Zwykle zgadzam się z profesorem Sadurskim, zwykle nie znaczy zawsze. I teraz się nie zgadzam z tym co profesor rad był napisać powyżej. W szczególności trudno jest mi się zgodzić ze stwierdzeniem jakoby: „Pomysł, że liberał musi zaakceptować szkodliwy nonsens głoszący, że im mniej regulacji, tym lepiej (tak jakby istniał jakiś pierwotny stan wolnego rynku, w którym stosunki korporacyjne nie są zdeterminowane przez prawo pozytywne, np. przez prawo podatkowe, własności, umów, antymonopolistyczne itp.), jest obraźliwy dla inteligencji liberałów”. Otóż sadze, iż jest on obraźliwy dla tzw. lewicowych-liberałów, ergo liberałów fałszywych (malowanych). Jest oczywistą oczywistością, jak mawiał klasyk, iż wolny rynek oznacza minimalną jego regulacje przez państwo, co jest bardzo logiczne. Profesor ucieka w figurę erystyczną – niestety mało wyrafinowaną – jakoby konieczność kreowania w państwie, prawa pozytywnego oznacza jego rozrost, o czym świadczy początek zdania (szkodliwy nonsens…).
Profesor pisze również: „Nie ma niczego uzasadnionego liberalnie, niczego specjalnie „wolnorynkowego” w tym, że system regulacji wielkich instytucji finansowych sprzyja podejmowaniu krótkoterminowego ryzyka przy niedocenianiu długofalowych konsekwencji”. i w tym miejscu profesorowi umyka sedno liberalizmu, umyka w lewo czyli tam gdzie liberalizmu brak. Wolny rynek jest nierozerwalnie związany z ryzykami (krótko i długoterminowymi). Owe długofalowe konsekwencje wynikają zwykle z ingerencji państwa w rynek. Przykładem może być przyczyna kryzysu w USA. To nie wolny rynek okazał się chory, ale prawo państwowe ( gwarancje rządowe itd.). Więcej, ów kryzys wybuchnie po dwakroć już niedługo, kiedy przedsiębiorstw, w które wpompowano miliardy dolarów będących własnością obywateli USA, okażą się nadal nierentowne.
I na koniec pojęcie „sprawiedliwość społeczna”. Profesor pisze: „W publicznej wyobraźni i w społecznym pojmowaniu sprawiedliwości społecznej (chociem liberał, to nie boję się tego słowa) „Słusznie toć, liberał nie boi się czegoś czego nie ma, mógłby odczuwać co najwyżej lęk (lęk jest nieuzasadniony, tym różni się od strachu). Rozumiem oczywiście intencje wypowiedzi profesora, iż chodzi o menedżerów firm które otrzymują subwencje z państwa. To państwo daje subwencje, a nie firmy je sobie ustalają. Firmy ustalają płace swych pracowników i państwu nic do tego, może nie dawać im subwencji, a nawet nie powinno, wszak to praktyka socjalistyczna. Łącznie pojęć klasycznie liberalnych (wolny rynek) z pojęciami klasycznie komunistycznymi (sprawiedliwość społeczna) pokazuje nielogiczność całego wywodu. Oczywiście tzw. lewicowi liberałowie chcieliby liberalizmu obyczajowego socjalizmu gospodarczego, tzw. trzeciej drogi. Jest ona na czas jakiś efektowna ale nie efektywna i doprowadzi do kolejnego kryzysu, tym razem potężnego.
„Dla niektórych liberałów taka reakcja jest typowym przykładem populizmu. A cóż może być obrzydliwszego dla liberała niż populizm? Otóż wydaje mi się, że jeśli liberałowie pójdą tym tropem, skarzą się na jeszcze większą marginalizację niż ta, która obecnie jest ich udziałem” - pisze profesor Sadurski. Profesor pisze, że jeżeli liberałowie nie pójdą drogą socjalistów albo narodowców ( czyli populistów) zostaną jeszcze bardziej marginalizowani. Otóż pan profesor się myli, póki co to socjaliści czerpią pierwiastki programowe liberałów, podobnie skrajna prawica. Liberalizm faktycznie jest marginalizowany, ale czeka cierpliwie. Już dziś jednak liberałowie pracują dla siebie i państwa, by socjaliści mogli zaspokoić wyborcze żądzę elektoratu i zasiąść w ławach Sejmu RP, i konserwować ubóstwo społeczne. Liberałów jednak przybywa, uczymy swe dzieci kapitalizmu, jesteśmy i będziemy cierpliwi, wiemy skąd bierze się dobrobyt, a co go niszczy (sprawiedliwość społeczna).
Szanuję Pana intelekt i osiągnięcia naukowe, ale nie można być do południa pacyfistą a popołudni optować za atakiem na Afganistan.
Pozdrawiam
