Chrystus, który cierpi, jest - wedle słów współczesnego poety – Świętym, który cierpi, i dlatego cierpienie Jego posiada głębię niewymowną: jest z pewnością najbardziej niewinny, najbardziej bezgrzeszny pośród wszystkich Hiobów, pośród wszystkich cierpiących bez własnej winy (...) poprzez takie cierpienie bez winy Chrystus dokonuje odkupienia świata. Moc odkupieńcza cierpienia tkwi w miłości (...) Uczestniczyć w krzyżu Chrystusa – to znaczy wierzyć w zbawczą moc ofiary, którą każdy cierpiący może składać wraz z Odkupicielem. Cierpienie wówczas zostaje wyzwolone z poczucia bezsensu, zyskuje swój twórczy sens i wymiar. Schodzi niejako na dalszy plan jego wyniszczająca moc, skoro tajemnica Odkupienia świadczy, że cierpienie wydaje szczególne owoce (...) Czyż nie jest to odpowiedź, na którą czeka dziś ludzkość? Odpowiedź, jakiej może udzielić tylko Chrystus ukrzyżowany, Święty, który cierpi, który potrafi dotrzeć do samego sedna ludzkich problemów, stoi bowiem u boku wszystkich cierpiących, którzy proszą Go, aby natchnął ich nową nadzieją.
(Katecheza środowa, 9 listopada 1988)
O, najbardziej bezgrzeszny pośród wszystkich Hiobów!
Koronowany cierniem, przez tłuszczę wyśmiany,
sens nadajesz cierpieniu, oddając je Bogu.
Przez okrutnych żołdaków szyderczy korowód
byłeś Mistrzu opluty, bity, poniżany,
o, najbardziej bezgrzeszny pośród wszystkich Hiobów!
Bezgranicznej miłości do nas dajesz dowód,
pozbawiony godności i sponiewierany
sens nadajesz cierpieniu, oddając je Bogu.
Zostałeś pohańbiony na setki sposobów,
przez zastępy Ciemności bezwzględnie zwalczany,
o, najbardziej bezgrzeszny pośród wszystkich Hiobów!
Mocą Ojca od jarzma grzechu nas wyswobodź,
ofiaruj za nas wszystkie Twoje święte rany
i sens nadaj cierpieniu, oddając je Bogu.
Przez Twą bolesną mękę nasze serca obudź,
bądź Królem kochającym i przez lud kochanym.
O, najbardziej bezgrzeszny pośród wszystkich Hiobów,
sens nadałeś cierpieniu, oddając je Bogu.
