Katowice dn. 2011.02.05
Stowarzyszenie na Rzecz Demokracji
i Antyklerykalizmu
„UNIEZALEŻNIENIE”
Nr. KRS -0000202783 z dn. 14.04.2004r.
41-200 Sosnowiec Ul. Anieli Urbanowicz 21a
e-mail: uniezaleznienie@poczta.fm
Prof. Irena LIPOWICZ
Rzecznik Praw Obywatelskich
Ul. Aleja Solidarności 77
00-090 WARSZAWA
Szanowna Pani Profesor
Działając na podstawie Paragrafu 5 pkt.5 i 7 Statutu Stowarzyszenia oraz Art.63 , 80, 191pkt.1.1 oraz 208 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz.U. z 1997r. Nr.78, poz. 483). – w imieniu własnym oraz w imieniu mocodawców, obywateli Rzeczypospolitej którzy podpisali się na liście popierającej przedmiotowy wniosek, oraz w imieniu tych wszystkich którzy przyłącza się w terminie późniejszym do tej inicjatywy;
Zwracamy się do Pani z prośbą o wystąpienie do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem ( w załączeniu) o stwierdzenie niezgodności trybu legislacyjnego uchwalenia ustawy z dnia 8 stycznia 1998r. o ratyfikacji Konkordatu między Stolica Apostolską a Rzeczpospolita Polską Dz.U. 1998.12.42 z przepisami art. 90 pkt.1 i 2 Konstytucji RP. Co czyni zarówno treść całości cytowanej ustawy jak i sam Konkordat niezgodne z Konstytucją RP. Uzasadnienie również znajduje się w załączonym wniosku. Sam konkordat budzi również wiele wątpliwości co do zgodności z Konstytucja wielu jego zapisów i jest krzywdzący zarówno dla nas obywateli jak i dla demokratycznego ustroju i finansów samego Państwa. Już w grudniu 1999r Stowarzyszenie Na Rzecz Państwa Neutralnego Światopoglądowo „NEUTRUM” wystąpiło z wnioski do ówczesnego Rzecznika Praw Obywatelskich Prof. Adama Zielińskiego z wnioskiem o wystąpienie do TK o stwierdzenie żę – cyt;
„ 1. Rząd Hanny Suchockiej nie posiadał konstytucyjnego uprawnienia do podpisania w dniu 28 lipca 1993r Konkordatu między Stolica Apostolska a Rzeczypospolita Polską.
Wnosi o zbadanie zgodności z Konstytucja RP ustawy z dnia 26 stycznia 1998r, upoważniającej Prezydenta RP do ratyfikacji konkordatu między Stolica Apostolska i Rzeczypospolita Polska podpisanego 28 lipca 1993r. (DzU. Nr. 12, poz. 42) oraz o stwierdzenie niezgodności Konkordatu miedzy Stolicą Apostolską i Rzeczypospolitą Polską z dnia 28 lipca 1993r. z Konstytucja RP a w szczególności o stwierdzenie, że;
2. wymieniona ustawa zezwoliła na ratyfikację Konkordatu, którego treść pozostaje w sprzeczności z konstytucyjnym porządkiem w Rzeczypospolitej Polskiej, bowiem:
a). art. 4 ust.2 Konkordatu pozostaje w sprzeczności z art. 87 ust. 1 i art. 25 ust 1 i 3 i art. 2 Konstytucji RP,
b). art. 10 i art. 12 ust 1-4 Konkordatu pozostają w sprzeczności z art. 25 ust. 3, art. 32 ust.1-2, art. 35 ust. 7 Konstytucji RP,
c). art. 14 ust 4 i art. 15 ust 3 Konkordatu pozostają w sprzeczności z art. 32 Konstytucji RP,
ponadto wnosi o stwierdzenie, że;
3). Ustawa upoważniająca Prezydenta RP do ratyfikacji Konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzeczypospolitą Polską podpisanego 28 lipca 1993r. jest niezgodna z art. 90 ust. 2 Konstytucji RP.
W związku z tym, że zarówno powyższe wnioski jak i treść ich uzasadnienia (które cytuje poniżej) w całości są zgodne z naszym wnioskiem i intencjami wnosimy o dołączenie treści tego uzasadnienia do treści uzasadnienia naszego aktualnie przesłanego wniosku jako jego rozszerzenie;
„ Uzasadnienie
Do traktatów ratyfikowanych przez Rzeczypospolitą Polską (również do Konkordatu) odnoszą się powszechnie uznawane doktrynalne reguły wykładni aktów normatywnych a wśród nich zasada domniemania zgodności norm zawartych w aktach niższego rzędu z aktami normatywnymi wyższego, w szczególności zasada domniemania zgodności ustaw z konstytucją. Wysuwanie wątpliwości i niejasności co do zgodności Konkordatu z Konstytucją stanowią wystarczająca podstawę do stwierdzenia niezgodności odnośnych postanowień konkordatu z zapisami konstytucyjnymi. Ciężar dowodu zgodności Konkordatu z Konstytucją spoczywał na Rządzie, który wniósł do Sejmu projekt ustawy o ratyfikacji Konkordatu. Zgodność lub niezgodność Konkordatu z Konstytucją przesądza o zgodności lub niezgodności z Konstytucja ustawy o ratyfikacji Konkordatu.
Jednostronna deklaracja Rządu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 kwietnia 1997r. (brak potwierdzenia uzgodnienia ze Stolica Apostolską w oświadczeniu Rządowym z dnia 26 stycznia 1998r.[Monitor Polski nr. 4 poz.51], zawierająca oświadczenie o wykładni postanowień Konkordatu przez Rząd RO stanowiłaby w myśl traktatu wiedeńskiego, wiążąca prawnie wykładnię Konkordatu pod warunkiem, że Deklaracja ta zostałaby dołączona w formie załącznika do projektu ustawy o ratyfikacji Konkordatu. Ustawa o ratyfikacji Konkordatu, przyjęta przez Sejm, nie zawiera wzmianki o Deklaracji; tekst Deklaracji nie został dołączony do ustawy ratyfikacyjnej. Treść Deklaracji przytoczona została jedynie w uzasadnieniu do ustawy. Powołanie Deklaracji w uzasadnieniu ustawy ratyfikacyjnej nie nadaje jednakże mocy wiążącej wykładni Konkordatu zawartej w Deklaracji, ponieważ uzasadnienie nie jest częścią aktu normatywnego i nie kreuje zobowiązania Rządu do posługiwania się tą wykładnią przy stosowaniu postanowień Konkordatu.
Jeżeli Deklaracja pozbawiona jest mocy wiążącej dla RP, to zawarte w niej wyjaśnienia niejasnych lub wątpliwych postanowień konkordatu stanowią w istocie potwierdzenie tych niejasności.
Ad.1). Obowiązująca w 1993r, Konstytucja RP uznawała, iż Rzeczypospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym. Z tej zasady wynika obowiązek wszystkich organów władzy państwowej do działania na podstawie, w granicach i w formie określonej przez prawo. Zgodnie z tą nadrzędną zasadą ustrojową fakt podpisania Konkordatu musiał wynikać z wyraźnego upoważnienia konstytucyjnego. A takiego ówczesna Konstytucja nie zawierała. Wprawdzie art. 52 ust. 7 upoważniał rząd do zawierania umów międzynarodowych (lex generalis) ale art. 82 ust. 2 Konstytucji będący (lex specjalist) nakazywał regulować stosunek państwa do Kościoła Katolickiego oraz jego sytuacje prawna i majątkową w drodze ustawowej. Bez nowelizacji art.. 82 ust. 2 Konstytucji podpisanie ważnego Konkordatu było niemożliwe. Taką interpretację obowiązującej w 1993 r Konstytucji potwierdzają wszystkie zgłoszone projekty konstytucji. Jak i uchwalona w dniu 2 kwietnia 1997r. Konstytucja, która nie zadowala się generalnym uprawnieniem rządu do zawierania umów międzynarodowych ale wyodrębnia wśród nich umowy konkordatowe. Niezbędność takiego przepisu w Konstytucji wynika z faktu, iż ta forma regulacji nie może być zastosowana do innych kościołów i związków wyznaniowych, co stanowi odstępstwo od zasady równouprawnienia wyznań. Tę argumentację wzmacnia inna zasada prawna , mówiąca, że gdy konkretne sprawy mogą być regulowane w drodze ustawy bądź umowy międzynarodowej, odesłanie do umowy międzynarodowej musi być wskazane w Konstytucji, zwłaszcza, że umowa międzynarodowa ma moc wyższą od ustawy, a przepisy Konkordatu nie mogą być zmieniane przez ustawy.
Ad.2a). Art. 4 ust 2 Konkordatu pozostaje w sprzeczności z art. 87 ust. 1, art. 25 ust 2,3, art. 2 Konstytucji.
Wymieniony przepis uznaje osobowość prawna instytucji kościelnych na podstawie prawa kanonicznego przy spełnieniu jedynie wymogu powiadomienia kompetentnych organów państwowych. Stawia to prawo kanoniczne w równorzędne z prawem powszechnie obowiązującym w Rzeczypospolitej Polskiej, co nie jest do pogodzenia z art. 87 ust. 1 Konstytucji, a także narusza zasadę autonomii i niezależności Państwa oraz kościołów i związków wyznaniowych z art. 25 ust. 3 Konstytucji. Skoro bowiem stosunki miedzy Państwem a Kościołem kształtowane są na zasadzie autonomii i niezależności „każdego w swoim zakresie” to tego rodzaju sformułowanie oznacza jedynie nową redakcje zasady rozdziału Kościołów od Państwa. Wzajemna niezależność i autonomia oznacza, iż zasady prawa kanonicznego nie mogą być przenoszone do prawa państwowego i odwrotnie. W grę wchodzą tu bowiem dwa odrębne porządki: „cesarski” i „boski”.
Ponadto naruszone tu jest równouprawnienie Kościołów i związków wyznaniowych (art. 25 ust.1), albowiem jedynie Kościół Katolicki uzyskał uznanie kanonicznej osobowości prawnej w sferze publicznej.
Dodać trzeba nadto, iż art. 4 Konkordatu wprowadza sprzeczną z art. 2 Konstytucji sytuacje dwu rodzajów osób prawnych Kościoła Katolickiego:
- uzyskujących osobowość prawną z mocy prawa kanonicznego po powiadomieniu władz;
-uzyskujących osobowość na podstawie prawa polskiego.
Ad.2b). Art. 10 i art. 12 ust. 1-4 Konkordatu pozostają w sprzeczności z art.25 ust.3, art. 32 ust. 1-2, art. 53 ust. 7 Konstytucji RP.
Skoro stosunki pomiędzy Państwem a Kościołem Rzymskokatolickim kształtowane są na zasadzie autonomii i niezależności „każdego w swojej dziedzinie”, to tego rodzaju sformułowanie oznacza jedynie nową zasadę rozdziału Kościoła od Państwa. Wzajemna niezależność i autonomia oznacza iż zasady prawa kanonicznego nie mogą być przenoszone do prawa wewnętrznego RP i odwrotnie. W grę bowiem wchodzą tu dwa niezależne porządki prawne.
Art. 12 Konkordatu wprowadzający obowiązek organizowania przez szkoły publiczne i przedszkola nauczania religii rzymskokatolickiej (a właściwie katechezy) w ramach planu zajęć narusza w sposób oczywisty zasadę autonomii i niezależności państwa i kościołów. Skoro Kościół Katolicki jest autonomiczny i niezależny, to Państwo nie powinny także interesować podręczniki, nauczyciele religii nie powinni wchodzić w skład rad pedagogicznych ani być opłacani z budżetu państwa; świadectwo szkoły publicznej nie powinno dokumentować okoliczności należącej do sfery autonomicznej Kościoła.
Wnioskodawca jest przekonany, że zgodna z Konstytucją RP byłaby jedynie taka forma organizacji nauczania religii (katechezy) w szkołach publicznych i przedszkolach, w której Kościołowi umożliwiono by jedynie korzystanie z pomieszczeń szkolnych bez instytucjonalnego angażowania instytucji publicznych w organizację i dokumentowanie tej szczególnego rodzaju nauki. Takie jedynie rozwiązanie, gdzie pomieszczenia w szkołach, (przedszkolach) SA udostępniane bez obowiązku finansowania, organizowania, będzie zgodne zarówno z zasadą autonomii i niezależności, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego.
Nie da się również ukryć, że istniejący obecnie faktyczny i utrwalony konkordatem stan prawny nie ma nic wspólnego z zasada równości z art. 25 ust. 1 i art. 32 ust. 1-2 Konstytucji RP.
Żądanie przez organy administracyjne szkół publicznych zgłaszania deklaracji rodziców w sprawie nauczania religii narusza art. 53 ust. 7 Konstytucji RP.
Ad. 2c).Art. 14 pkt. 4, art. 15 pkt.3 Konkordatu pozostają w sprzeczności z art. 32, i art.25 ust.3 Konstytucji RP.
Wymienione przepisy wprowadzają obowiązek dotowania instytucji Kościoła Rzymskokatolickiego z budżetu państwa, co narusza zasadę równości wobec prawa, albowiem Kościół Katolicki uzyskuje nierówna z innymi Kościołami i związkami wyznaniowymi uprzywilejowana sytuację.
W myśl tych przepisów placówki wychowawcze i oświatowe oraz szkoły wyższe prowadzone przez Kościół Katolicki uzyskują specjalny status prawny gwarantowany umowa międzynarodową.
Nałożenie na Państwo obowiązku dotowania prowadzonych przez Kościół placówek wychowawczych i oświatowych oraz Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oznacza nałożenie na podatników ciężaru finansowania wyżej wymienionych instytucji wyznaniowych, co nadto narusza zasadę autonomii i niezależności z art. 25 ust. 3 Konstytucji RP.
Takie zobowiązania i ciężary finansowe mogą być ewentualnie ustanawiane w drodze ustaw zwykłych. Ustanawianie ich w drodze umowy międzynarodowej, mającej w świetle art. 91 p. 2 Konstytucji wyższą moc prawna od mocy prawnej ustaw, narusza ewidentnie konstytucyjne zasady niezależności państwa i kościoła oraz prawo wszystkich obywateli do równego traktowania przez władze publiczne.
Ad.3). W związku z ww. zastrzeżeniami dotyczącymi zawartości materialno prawnej Konkordatu doniosłe znaczenia ma sprawa trybu uchwalania przez Sejm ustawy wyrażającej zgodę na ratyfikacje Konkordatu, albowiem materialno prawny charakter umowy determinował zastosowanie odpowiedniej procedury uchwalania ustawy wyrażającej zgodę na ratyfikację. Zgodnie z Konstytucja Rzeczpospolita Polska może związać się umowami różnego typu. Zależnie od ich treści podlegają one różnym procedurom prawnym. Z uwagi na art. 29 Konkordatu, musiał on przejść procedurę ratyfikacyjną. Ratyfikacja Konkordatu mogła mieć miejsce za uprzednia zgoda wyrażona przez parlament w ustawie.
Konstytucja przewiduje zastosowanie alternatywnych procedur (wyrażanych w art. 89 i 90) przy uchwalaniu ustawy zezwalającej na ratyfikacje umowy międzynarodowej. W obu przypadkach chodzi o dodatkowy wymóg „uprzedniej zgody wyrażonej w ustawie”., który winien być spełniony zanim Prezydent będzie mógł, zgodnie ze swym ogólnym uprawnieniem określonym w art. 133 ust.1, ratyfikować umowę międzynarodową.
W art.90 Konstytucja stanowi, że w przypadku umów, które przewidują możliwość przekazania kompetencji polskich organów państwowych w niektórych sprawach na rzecz organizacji międzynarodowej lub organu międzynarodowego (art.90 ust.1)- ma to miejsce w przypadku Konkordatu z 28 lipca 1993r. – wymagany jest obostrzony tryb ratyfikacji. Zgoda na ratyfikacje musi bowiem być udzielona przez Sejm i Senat większością kwalifikowaną 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby członków izby (art.90 ust.2).
A zrt. 90 wynika, że jest to lex specialis, gdyż kwestia przekazania przez RP kompetencji na rzecz organizacji lub organu międzynarodowego to problem „największej wagi”.
Zdaniem wnioskodawcy o konieczności zastosowania przez parlament procedury wynikającej z art. 90 ust.2 przesądza brzmienie art. 22 p. 2 Konkordatu. „ Przyjmując za punkt wyjścia w sprawach finansowych instytucji i dóbr kościelnych oraz duchowieństwa obowiązują ustawodawstwo polskie i przepisy kościelne Układające się strony stworzą specjalna komisje, która zajmie się koniecznymi zmianami. Nowa regulacja uwzględni potrzeby Kościoła biorąc pod uwagę jego misje oraz dotychczasowa praktykę życia kościelnego w Polsce”. Komisja o której mowa w tym postanowieniu ma składać się z przedstawicieli układających się stron, a więc Rzeczypospolitej Polskiej oraz Stolicy Apostolskiej. Jest więc organem międzynarodowym, któremu art. 22 pkt. 2 Konkordatu przyznaje kompetencje do zajmowania się wprowadzaniem zmian w ustawodawstwie polskim, koniecznych dla wprowadzenia w życie postanowień Konkordatu. Do wprowadzania zmian w ustawodawstwie polskim lub ich przygotowywania kompetentne są wyłącznie organy władzy państwowej Rzeczypospolitej Polskiej. Art. 22 pkt. 2 Konkordatu przekazuje zatem część kompetencji organów władzy państwowej w sprawach określonych w tym postanowieniu organowi międzynarodowemu (Powołanej przez układające się strony specjalnej komisji). W rozumieniu art. 90 pkt. 1 Konstytucji.
Konieczność zastosowania procedury ustalonej w art. 90 ust.2 Konstytucji wymagana była również w związku z art. 10 Konkordatu, w którym wyrażona jest zgoda RP na przekazanie funkcjonariuszom lokalnego Kościoła Rzymskokatolickiego w Polsce- jako reprezentantom Stolicy Apostolskiej – kompetencji urzędników stanu cywilnego. Małżeństwo konstytuuje bowiem akt ślubu, a nie fakt jego późniejszego odnotowania w dokumentach. Innymi słowy do faktycznego zawarcia małżeństwa dochodzi w wyniku ceremonii ślubnej, zaś jej odzwierciedlenie w dokumentach jest czynnością natury ściśle formalnej. Wobec tego w przypadku osób biorących ślub katolicki ceremonia kościelna ma charakter konstytutywny, natomiast późniejsza rejestracja tego faktu w urzędzie stanu cywilnego ma jedynie charakter deklaratoryjny. Spirytus movens w tym wypadku to duchowny, natomiast urzędnikowi stanu cywilnego przypadają jedynie czynności natury formalnej. Jest to wiec przekazanie większości kompetencji urzędów stanu cywilnego w dziedzinie ślubów na rzecz funkcjonariuszy kościelnych (reprezentantów Stolicy Apostolskiej).
Dodatkowo za zastosowaniem art. 90 przy ratyfikacji Konkordatu przemawia jeszcze jeden aspekt sprawy. Otóż duchowni katoliccy nie SA obowiązani przestrzegać prawa państwowego. Ustawa z 11 października 1991r o zmianie ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w RP( Dz.U. Nr. 107 poz. 459) usunęła z art. 1 tej ustawy sformułowanie stwierdzające, iż Kościół Katolicki działa w konstytucyjnych ramach ustrojowych RP. Kościół Katolicki w Polsce korzysta więc nie tylko z autonomii i niezależności organizacyjnej i funkcjonalnej w sprawach religii (art. 25 ust.3 Konstytucji), ale także w sprawach pozareligijnych nie jest obowiązany stosować się do prawa państwowego. Z tej zmiany art. 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Rzymskokatolickiego RP wynika logiczny wniosek, że funkcjonariusze kościelni są wyłączeni od podległości prawu polskiemu.Stąd pod znakiem zapytania staje np. możliwość żądania od duchownego przestrzegania kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nakazującego mu przekazanie urzędowi stanu cywilnego wniosku, potwierdzającego złożenie przez nupturientów oświadczenia woli o skutkach cywilnych zawarcia małżeństwa kanonicznego. Kościoły i związki wyznaniowe nierzymskokatolickie z tego przywileju, wyłączającego ich od obowiązku działania w konstytucyjnych ramach ustrojowych RP nie korzystają.\
Ustawa wyrażająca zgodę na ratyfikacje konkordatu powinna była być uchwalona przez Sejm w trybie art. 90 pkt.2 Konstytucji, a wiec większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów i analogicznie senatorów.
Ustawa ratyfikacyjna niezależnie od wskazanych uchybień prawno materialnych jest niezgodna z Konstytucją, ze względów proceduralnych, co zresztą samo przez się wystarcza do uznania jej niekonstytucyjności.”
Nadmienić jeszcze raz trzeba, że:
„Ustawa z 11 października 1991r o zmianie ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w RP( Dz.U. Nr. 107 poz. 459) usunęła z art. 1 tej ustawy sformułowanie stwierdzające, iż Kościół Katolicki działa w konstytucyjnych ramach ustrojowych RP. Z tej zmiany art. 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Rzymskokatolickiego RP wynika logiczny wniosek, że funkcjonariusze kościelni są wyłączeni od podległości prawu polskiemu.” Rodzi to skutki nie tylko opisane wyżej ale w sposób znaczący godzi w poszanowanie praw konstytucyjnych osób, które co prawda urodziły się w rodzinach katolickich i zostały ochrzczone wolą rodziców w wieku zazwyczaj kilku tygodni życia to jest w tym okresie życia kiedy człowiek nie posiada jeszcze świadomości znaczenia tego sakramentu i członkiem kościoła poprzez chrzest został stał się wbrew własnej woli. Taki „katolik z przymusu” gdy po osiągnięciu dojrzałości zrozumie, że decyzja jego rodziców o wpisaniu go do społeczności katolickiej była błędem, bo on jest ateistą zmuszony jest do składania aktu apostazji i tu rodzi się dla niego / a takich ludzi w RP jest naprawdę wielu/ problem natury prawnej. Kościół wykorzystując fakt zwolnienia go z obowiązku przestrzegania świeckiego prawa polskiego odmawia wykreślenia z rejestrów chrztu, żąda przedstawienia jakichś światków ateizmu osoby zainteresowanej. Kościół wbrew ustawie o ochronie danych osobowych i woli takiego obywatela nadal gromadzi i przetwarza dane osobowe i nawet skarga do GIODO staje się bezskuteczna gdyż poprzez powyższe zwolnienie kościół nie podlega ustawie o ochronie danych osobowych i obywatel nie czujący się już członkiem kościoła /gdyż jest ateistą/ nie może żądać usunięcia swoich danych z ksiąg kościelnych. Jest to wyraźne pogwałcenie najistotniejszych praw konstytucyjnych albowiem nikt nie może stać ponad prawem i wszyscy winni być wobec prawa równi.
Nadto ogólnoświatowy kryzys, stan naszej gospodarki i finansów w tym ogromne zadłużenie narodowe już nie tylko uzasadniają ale wręcz nakazują zaniechania nieuzasadnionego nadmiernego finansowania z budżetu narodowego kościołów i związków wyznaniowych w szczególności dotyczy to Kościoła rzymskokatolickiego. Naszym obywatelskim i Pani naszego rzecznika, obowiązkiem jest dla wspólnego dobra zrobienie wszystkiego co leży w ludzkiej mocy dla rozwiązania tego węzła gordyjskiego jakim stał się konkordat i późniejsze ustawy okołokonkordatowe. W związku z faktem, iż prawo nie zezwala nam na samodzielne wystąpienie do TK z takim wnioskiem prosimy Panią o zrobienie tego w imieniu nas obywateli. W załączeniu przekazuję listy podpisów poparcia wniosku złożone przez kilkuset obywateli na portalu WWW.Petycje.pl a ta liczba będzie systematycznie wzrastać.
http://www.petycje.pl/petycja/6289/
W załączeniu:
-wniosek,
-wydruk list podpisów poparcia,
Z Poważaniem;
=====================================================================================
Stowarzyszenie na Rzecz Demokracji Katowice dn. 2010.01.04
i Antyklerykalizmu
„UNIEZALEŻNIENIE”
Nr. KRS -0000202783 z dn. 14.04.2004r.
41-200 Sosnowiec Ul. Anieli Urbanowicz 21a
e-mail: uniezaleznienie@poczta.fm
Prof. Irena LIPOWICZ
Rzecznik Praw Obywatelskich
Ul. Aleja Solidarności 77
00-090 WARSZAWA
W N I O S E K
Stowarzyszenia na Rzecz Demokracji i Antyklerykalizmu
„UNIEZALEŻNIENIE”
Działając na podstawie Paragrafu 5 pkt.5 i 7 Statutu Stowarzyszenia oraz Art.63 , 80, 191pkt.1.1 oraz 208 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz.U. z 1997r. Nr.78, poz. 483). – w imieniu własnym oraz w imieniu mocodawców, obywateli Rzeczypospolitej którzy podpisali się na liście popierającej przedmiotowy wniosek, oraz w imieniu tych wszystkich którzy przyłącza się w terminie późniejszym do tej inicjatywy, wnoszę o;
Wystąpienie przez Rzecznika Praw Obywatelskich do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o stwierdzenie:
1/.niezgodności trybu legislacyjnego uchwalenia ustawy z dnia 8 stycznia 1998r. o ratyfikacji Konkordatu między Stolica Apostolską a Rzeczpospolita Polską Dz.U. 1998.12.42 z przepisami art. 90 pkt.1 i 2 Konstytucji RP. Co czyni zarówno treść całości cytowanej ustawy jak i sam Konkordat niezgodne z Konstytucją RP
UZASADNIENIE
Uznając za bezsprzeczny fakt, iż część przepisów prawa zawartych w umowie konkordatowej i w innych przepisach prawa ustanowionych na podstawie tej umowy - stanowi znaczne obciążenie zobowiązaniowe dla RP, zarówno finansowe wynikające chociażby z zapisów art; art.9 /ustanawiającego wolnymi od pracy dni niektórych świąt kościelnych przez co traci gospodarka narodowa i pracodawcy prywatni/,art.12 /zezwalający na naukę religii w szkołach i przedszkolach publicznych finansowaną z funduszu państwowego/,art. 15 pkt 3 /nakładający obowiązek dotacji AT i KUL/art. 16 pkt.1, art. 17 pkt.1 stanowiący podstawy do ustalania kapelanów instytucjonalnych finansowanych z budżetu/, i innych zobowiązań finansowych będących źródłami dochodów kościoła z budżetu państwa jak i z budżetów samorządowych ( szczegółowo opisanych w załączonym do uzasadnienia liście otwartym stowarzyszenia i załączniku do tego listu). Jak i znaczne obciążenie formalnoprawne chociażby wyłączające nadzór Państwa nad treściami programowymi nauczania przedmiotu szkolnego za jaki zostało uznane nauczanie religii, w znacznym stopniu uzależniające nasze prawodawstwo, jak i instytucje państwowe od woli Kościoła rzymskokatolickiego. Co stawia nas i nasz kraj w roli państwa kościelnego uzależnionego od innego państwa jakim jest Watykan poprzez nadanie znacznych przywilejów Kościołowi katolickiemu i hierarchom tego kościoła będących przedstawicielami Państwa watykańskiego w RP /polscy kardynałowie przebywający w Watykanie są w tym czasie obywatelami Watykanu/. Czyni religię katolicką wyższą nad innymi religiami a Kościół Katolicki bezprawnie wywyższa nad inne kościoły i związki wyznaniowe w sposób sprzeczny z Art. 25. 1 Konstytucji stwierdzającym, że kościoły i inne związki wyznaniowe są równouprawnione.
Zapisy konkordatu jak i ustaw okołokonkordatowych w znacznym stopniu naruszają zagwarantowane konstytucyjnie wolności i prawa obywatelskie, w wielu dziedzinach życia, i to zarówno osób niewierzących, wyznawców innej wiary niż katolicka jak i samych katolików. Stawiają w dziwnym świetle i pod znakiem zapytania faktyczną prawomocność m/innymi takie zapisy konstytucyjne jak;
- art.1.Rzeczpospolita Polska jest dobrem wspólnym wszystkich obywateli.
- art. 2.Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.
- art.8.1.Konstytucja jest najwyzszym prawem Rzeczypospolitej Polskiej
art.25.2.Władze publiczne w Rzeczypospolitej Polskiej zachowuja bezstronność w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, zapewniając swobodę ich wyrażania w życiu publicznym.
3. Stosunki między Państwem a innymi kosciołami i związkami wyznaniowymi są kształtowane na zasadach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej niezależności każdego w swoim zakresie, jak równiez współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego.
-art.31.1. Wolność człowieka podlega ochronie prawnej.
2. Każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych. Nikogo nie wolno zmuszac do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje.
-art.32.1. Wszyscy sa wobec prawa równi.Wszyscy maja prawo do równego traktowania przez Władze publiczne.
2. Nikt nie może byc dyskryminowany w życiu politycznym, spoecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.
-art.48.1. Rodzice maja prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami. wychowanie to powionno uwzględniać stopień dojrzałości dziecka, a także wolność jego sumienia i wyznania oraz jego przekonania.
-art.53.6. Nikt nie może być zmuszany do uczestniczenia ani do n ieuczestniczenia w praktykach religijnych.
7. Nikt nie może byc obowiazany przez organy władzy publicznej do ujawnienia swojego światopoglądu, przekonań religijnych lub wyznania.
-art.84. Każdy jest obowiazany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków określonych w ustawie.
Część zapisów konkordatu, w tym np.Artykuł 22
2. Przyjmując za punkt wyjścia w sprawach finansowych instytucji i dóbr kościelnych oraz duchowieństwa obowiązujące ustawodawstwo polskie i przepisy kościelne Układające się Strony stworzą specjalną komisję, która zajmie się koniecznymi zmianami. Nowa regulacja uwzględni potrzeby Kościoła biorąc pod uwagę jego misję oraz dotychczasową praktykę życia kościelnego w Polsce.
Oraz sprawa ślubów konkordatowych - Artykuł 10.1
Od chwili zawarcia małżeństwo kanoniczne wywiera takie skutki, jakie pociąga za sobą zawarcie małżeństwa zgodnie z prawem polskim….
Są przekazaniem kompetencji organów władzy państwowej w myśl art. 90 Konstytucji RP. Stanowiącego, że - Rzeczpospolita Polska może na podstawie umowy międzynarodowej przekazać organizacji międzynarodowej lub organowi międzynarodowemu kompetencje organów władzy państwowej w niektórych sprawach.
Ustawa, wyrażająca zgodę na ratyfikację umowy międzynarodowej, o której mowa w ust. 1, jest uchwalana przez Sejm większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów oraz przez Senat większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby senatorów.
Konstytucja RP Art. 83.
Każdy ma obowiązek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej Polskiej.
Natomiast będąca przedmiotem zaskarżenia ustawa z dnia 8 stycznia 1998r. o ratyfikacji Konkordatu między Stolica Apostolską a Rzeczpospolita Polską Dz.U. 1998.12.42 została wprowadzona w sposób niezgodny z art.90 Konstytucji RP zwykła większością głosów
GŁOSOWANIE Nr 10 - POSIEDZENIE 8.
Dnia 08-01-1998 Godz. 19:20
Głosowało - 436 Za - 273 Przeciw - 161 Wstrzymało się - 2 Nie głosowało – 23
2/3 z 436 to 290 posłów za było 273 więc konkordat nie powinien zostać ratyfikowany. Sejm złamał konstytucję. Senat to zatwierdził a Prezydent Aleksander Kwaśniewski - podpisał.
Źródło;
http://orka.sejm.gov.pl/proc3.nsf/opisy/30.htm
Mając na uwadze powyższe wnoszę jak w meritum.
Z poważaniem;
Waldemar Kossakowski
……………………………..
Prezes Stowarzyszenia
W załączeniu:
- List otwarty do hierarchów Kościoła rzymskokatolickiego
- załącznik do listu
- statut stowarzyszenia
- kopia wpisu do KRS
- wydruk elektronicznej listy poparcia wniosku
Czy chcesz aby Kościół nadal stał ponad prawem? co jest ważniejsze Konstytucja RP czy Konkordat? Jeśli nie podpisz się pod petycją dążącą do unieważnienia Konkordatu http://www.petycje.pl/petycja/6289/
