Coraz wyraźniej zarysowuje się nowy kształt stosunków europejskich, w którym Unia będzie już wkrótce tylko tłem do wojny egoizmów narodowych. W tej wojnie Polska może ponieść klęskę, jeżeli nie będzie opowiadała się w sposób twardy i zdecydowany za interesem własnym, przedkładając go ponad iluzję interesów wspólnotowych.
Na pierwszym planie jest egoizm niemiecki, a nie wspólnotowy. Niemcy przyjmując imigrantów prowadzą własną, korzystną dla siebie politykę i drogą szantażu chcą uzyskać wsparcie od krajów, które interesu w sprowadzaniu dziesiątek lub setek tysięcy ludzi na swoje terytorium nie mają. Oznacza to, że interesy Niemiec i wielu krajów, nie tylko z Europy Środkowej i Wschodniej, zbieżne nie są.
A na czym miał polegać konsensus w rozumieniu UE? Na wyrażeniu zgody przez wszystkich zainteresowanych. Zgody niewymuszanej dyktatem, groźbami lub szantażem moralnym. Szczególnie zaś odwoływaniem się do nakazów religijnych. To wyjątkowo perfidny dodatek, równie perfidny, jak niezdefiniowana „solidarność”.
Znakomita większość przybyszów peregrynuje do Niemiec i nawet taką całkiem zasobną Austrię uważają za niewartą uwagi namiastkę, nie mówiąc o Grecji, czy Węgrzech. Niemcy zaś łudzą niezwykłą gościnnością i obietnicami dobrobytu.
Łudzą, aby później rozesłać ich zbywającą część według biurokratycznego rozdzielnika.
Nowego rozdzielnika europejskiego,
