No i mało brakowało… Przyznam, że jeszcze mi się ręce trzęsą. Rano jechałam na jakiś wywiad, po drodze na szczęście zmieniłam kompletnie łyse opony na nowe. Kilka kilometrów od domu trafiłam na dwa wyprzedzające się TIR-y - pod górkę, na zakręcie. Wyrosły mi 50 metrów od maski. Jechałam dość szybko, oni też. Na prawo nie miałam szans wiać, bo rowy ci u nas głębokie, wiec wiałam na lewo, w drzewa. Straciłam lusterko, mam rozbity lewy przód, fotelik Wojtka - na szczęście bez pasażera - wylądował z przodu. Fakt, ze nie był przypięty - nasz fotelik jest z serii zapinanych pasami na dziecku. Już wymieniłam - mamy nowy, z solidną podstawą, oddzielnie przypinany do siedzenia. Zakupy władowane do bagażnika mojego kombi znalazłam na tylnym siedzeniu.
Samochód w naprawie, ale będzie jutro na chodzie. Nie jest źle. Z lasu wyciągali mnie policjanci, a ku mojej wrednej radości jednemu z panów TIR-owców urwały się łańcuchy przytrzymujące potężne drewniane bale i cała zawartość naczepy gruchnęła na jezdnię.
Gdyby nie wizyta u pana od opon - pozdrawiam niesamowicie serdecznie ojca kolegi z klasy mojego syna - nie wyszłabym z tego cało. Od kilku dni jeździłam na dojazdówce - załapałam kapcia i nie miałam czasu zmienić opon. Ja ciągle gdzieś się spieszę. Na łysych gumach i dojazdówce z przodu nie dałabym rady.
Mało brakowało, cholera. Jak stwierdzili gliniarze, minęłam TIR-a na prawym pasie o 40 centymetrów. Gdybym poszła na czołówkę, już bym tego tekściku nie napisała. Ale jedno muszę sobie przyznać - niemal idealnie wpasowałam się między dwa drzewa. Udało mi się nawet uchylić drzwiczki i wyleźć. Wprawdzie na miękkich nogach, ale zawsze.
Życie jednak jest piękne.
