Co dalej? Co robić?
Na ideowej prawicy oceny są podzielone. Optymiści mówią: „skoro skrajna lewica (Palikot) tak się rozwinęła, to jest też miejsce na wyrazistą prawicę”. Pesymiści mówią: „ideowa prawica z roku na rok dostaje coraz mniejsze poparcie, obecnie na poziomie ok. 2%. To stała tendencja, będzie gorzej”.
Obie grupy mają trochę racji, ale nie widzą rzeczy ważniejszych.
1.W ciągu ostatnich czterech lat społeczeństwo uległo dalszej liberalizacji światopoglądowej i wyraźnie przesunęło się na lewo. Coraz większa akceptacja dla przywilejów gejowskich, coraz większe nastroje antyklerykalne, coraz odważniejsze postulaty przeciw ochronie życia. Jest to tendencja unijna, ale nikt nie potrafi (nie chce?) jej wyhamować.
2.Przesunięcie na lewo, nazwijmy to sinistracją (od sinistra – lewica), przynajmniej po części jest efektem eksploatacji tematów katolickich przez główną partię opozycyjną przy jednoczesnym rażącym dysonansie i to na dwóch płaszczyznach:
(1)z jednej strony życie osobiste polityków tej partii z drugiej ich publiczne arcy-chrześcijańskie deklaracje;
(2)z jednej strony prymitywna i agresywna arogancja w zachowaniach polityków tej partii w stosunku do całego świata, z drugiej strony właściwa dla chrześcijaństwa postawa pojednania, konsolidacji sił dobra, uczciwości.
Z pierwszego dysonansu rodzi się upowszechnienie w społeczeństwie stereotypu: prawicowiec-hipokryta (alkoholik, bijący żonę, zdradzający ją, albo po prostu rozwodnik, świętoszkowaty cynik). Drugi dysonans rodzi powszechną reakcję buntu wobec partii mściwych, zawistnych i nieobliczalnych wariatów, którzy nawet nie kryją swych obsesji, mitomanii i ciągle straszą zemstą za urojone krzywdy.
3.Przyszłość – o ile nic się nie zmieni – jawi się rzeczywiście mocno pesymistycznie: (a)w następnych wyborach ideowa prawica może nawet nie startować (już dziś nie potrafiła zebrać podpisów), (b)PiS jeszcze bardziej przesunie się (w deklaracjach!) na prawo, czym uniemożliwi odrodzenie ideowej prawicy, (c)główną opozycją dla rządu PO-PSL będzie dwupostaciowa lewica (Palikot i SLD) licytująca się, która z dwóch partii jest większą opozycją.
4.W efekcie wzmożonej dynamiki ze strony „autentycznej” opozycji, czyli Palikota i SLD, PiS pogorszy swoje notowania, spadając do poziomu ok. 20%, a może nawet niżej. Palikot i SLD oczywiście zdyskontują swoją opozycyjność idąc po władzę…
Gdzie tu miejsce na ideową prawicę?
Scenariusze są jak zawsze trzy: wejść do PiS, wejść do PO, budować zjednoczoną partię poza parlamentem. Tylko żeby ten trzeci wariant się powiódł, konieczne jest spełnienie elementarnych warunków:
(1)dynamiczny, charyzmatyczny lider (PJN, Prawica Jurka i Nowa Prawica tego, jak widać, nie mają)
(2)połączenie (przynajmniej większości) nurtów dotąd rozproszkowanej prawicy (trzeba udowodnić, że się potrafi to robić)
(3)jasno wyartykułowane idee i wartości (nie bać się!, jak PJN, który zgrzeszył pychą, nie biorąc Korwina bo skrajny?!, Jurka bo zbyt wyrazisty i zmniejszy poparcie??!, i LPR, bo ma za duży negatywny elektorat???!),
(4) ciężka praca.
Osobiście dodałbym jeszcze to, co było niegdyś siłą LPR:
(5)program społeczny, atrakcyjny dla setek tysięcy rodzin.
Wówczas to było powszechne uwłaszczenie i polityka prorodzinna. Dziś trzeba by to bardziej wypracować. Natomiast nie wierzę, żeby libertariańskie postulaty mogły podnieść prawicę (mniejsze podatki dla bogatszych, prywatyzacja służby zdrowia!). Tendencja w biednym społeczeństwie niestety jest socjalna i z tym trzeba się liczyć (nawet „libertarianin” Palikot to widzi).
