Prof. dr hab. Zofia Lejmbach (1901-1995), uczennica ojca pediatrii polskiej Władysława Szenajcha, wszechstronnie wykształcona (doktorat medycyny na paryskiej Sorbonie), 1944 lekarz Powstania Warszawskiego (na fotografii druga od lewej). W latach 1915–1918 była aktywnym członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej na Kresach. W wojnie 1920 roku wielokrotnie przekraczała front polsko-bolszewicki jako łączniczka. W czasie okupacji pełniła funkcję szefa Służby Sanitarnej Okręgu Warszawskiego AK, w Powstaniu była szefem Służby Sanitarnej okręgu "Śródmieście". We wrześniu 1944 roku ciężko ranna trafiła do Szpitala Powstańczego. Ewakuowała się z tego szpitala wraz z grupą kilkudziesięciu rannych do domu rodzinnego w Skorosiach pod Warszawą. Po wojnie m.in. prorektor Akademii Medycznej w Warszawie i pierwsza kobieta na czele konsystorza ewangelicko-reformowanego (najwyższa funkcja wykonawcza w polskim Kościele ER). Autorka wielu opracowań pediatrycznych naukowych i popularnych, działaczka towarzystw Schweitzerowskich, historyczka harcerstwa.
Odznaczenia i tytuły państwowe
Data Nazwa
1918 Krzyż POW
1921 Krzyż Walecznych
1932 Krzyż Niepodległości z Mieczami
1964 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
1970 Krzyż Armii Krajowej (rząd RP w Londynie)
1982 Warszawski Krzyż Powstańczy
1989 tytuł 'Zasłużonej dla zdrowia Narodu'
1990 Krzyż za udział w Wojnie 1918-1921
Cześć jej pamięci!
