Taki, wiecie, wciąż młody, zawsze uśmiechnięty polityk, który zrobił ogromną karierę. Podobno decyduje o losach Europy. Super. Tylko, że ostatnio jakoś go nie widać i wszyscy zaczynają podejrzewać, że się biedak zgubił. Jak się ludzie gubią, to trzeba ich szukać. Dlatego zacząłem się rozglądać za Tuskiem. Zaglądnąłem pod łóżko, ale pod łóżkiem go nie było. Zerknąłem do pawlacza, gdzie trzymam wiele potrzebnych na czarną godzinę rzeczy, ale tam też go nie było (a byłem więcej niż pewien, że tam będzie). Otwarłem na oścież szafki w korytarzu, ale i w nich go nie znalazłem. Zszedłem do piwnicy, a potem wszedłem na strych – nigdzie go nie było! Szukaj wiatru w polu! Wreszcie w telewizji pokazali rozmowy w Moskwie. No, pomyślałem, powinien tam być i negocjować z Putinem, ramię w ramię z Merkel i Hollandem, ale też go tam nie było. Jak to tak?! – wkurzyłem się - Przecież on jest przewodniczącym Rady Europejskiej?!
Żona mówi: - Zobacz w koszu na śmieci.
Zaśmiałem się głośno.
- Co ty gadasz, kochanie?! Przecież nie wyrzuciliby do kosza nowiutkiego, prawie nieużywanego przewodniczącego!
Ale żona jest mądrą kobietą, więc zajrzałem.
I znalazł się. Leżał sobie w tym koszu, między ustaleniami różnych konferencji pokojowych, obierkami z kartofli i zużytymi papierkami lakmusowymi.
