Widzę czasem w powrotnej drodze do domu młodych ludzi na ławeczkach parków. Socjalizują się. Z piwem w ręku albo innym afrodyzjakiem umysłu.
W gruncie rzeczy nie mają pomysłu na życie. Przepijają super czas na tworzenie niewiarygodnych projektów. Tak robili miliony lat temu i tak pewnie będą robić jeszcze długo. Tworzenie jest męczące, szczególnie na samym początku, a każda próba, każde nowe zdarzenie, to początek.
Lecz kiedy w końcu spróbują, jeśli w ogóle ten czas kiedykolwiek się zdarzy w ich życiu, zrozumieją, może nie od razu, ale po pewnym czasie, że przegapili najwygodniejszy okres na wydostanie się z kokonu cudzej rzeczywistości. Z tym alkoholem, który chłepcą na ławkach i w gronie pobudzających się wzajemnie umysłów byliby w stanie przenosić góry i jeszcze na dodatek śmiać się i bawić tym wydarzeniem. Ale oni zazwyczaj poprzestają na cudzych scenariuszach i wątkach, które są dostępne bez wysiłku. Być może nie dopuszczają do siebie myśli, że mogliby więcej. Że mogliby być bohaterami własnego scenariusza. Być może nikt im nigdy nie powiedział, że tak można...
Wydaje mi się, że jedyne bogactwo, które ma jakąś wartość, to ciekawość, której pozwalamy na spacer. Próbowanie życia. Bez strachu przed wyśmianiem czy porażką.
Czasem nie potrafimy iść do przodu, bo nie widzimy tego, co dla kogoś przed nami było oczywiste, albo stało się efektem przypadkowego odkrycia lub też może skrupulatnego procesu rozumowania. Dlatego samotna podróż jest taka ciężka i często kończy się wcześniej niż powinna. Nie czerpiąc z osiągnięć innych, marnujemy czas. A czasu nigdy nie mamy zbyt wiele. Ciągle musimy wybierać, co jest ważniejsze. Ciągle, codziennie. I porzucać jedne marzenia, by było miejsce na inne. Idąc samotnie, spełnimy bardzo mało marzeń. Może tylko jedno. Może wcale,,, Musicie zadawać pytania, gdy błądzicie, szukać pomocy. Nie ma innego sensu bycie we wspólnocie, jak pomaganie sobie nawzajem.
