W -Wyborczej- artykuł Pawła SmoleńskiegoArab, czyli utracony atut. Materiał w formie monologu izraelskiego araba, wykładowcy akademickiego, imieniem Wadi. Wadi ma kłopoty z tożsamością, czuje się w Izraelu w pewien sposób naznaczony, pomimo lojalności jaką okazuje państwu. Przykre, choć niestety naturalne w przypadku mniejszości pod każdą szerokością geograficzną.
Co innego jednak zwróciło moją uwagę. Otóż Wadi popłynął całkiem diagnozując przyczynę niepowodzeń procesu pokojowego, czy niechęci okazywanej Izraelowi przez Arabów, czy dużą część Europejczyków. Otóż według Wadiego to tylko pycha jest błędem Izraela. Izrael opuścił Gazę? Dobrze, ale…styl niewłaściwy. Odtrąbiono sukces, a należało na pokaz wystraszyć się Arabów i uciekać w popłochu, pokazać światu, że Żyd w końcu dostał w dupę. Innymi słowy wzbudzać litość własnym marnym położeniem. Może świat spojrzałby łaskawszym okiem. Bzdury? Wadi rozkręca się z każdym zdaniem i na końcu powołuje się nawet na traumę jaką w Arabach odcisnęła wojna 48 roku. Wadi tworzy zarzut z faktu, że Żydzi nie starają się zrozumieć Arabów którzy przegrali tę wojnę. Nie wiem, czy Pan Wadi, a także redaktor Smoleński nie wiedzą, czy może mają swoich czytelników za idiotów, ale wojna ta rozpoczęła się arabską inwazją, której celem nie było nic innego jak likwidacja państwa żydowskiego. Żydzi mają współczuć Arabom, że tym nie udało się wygrać i utopić ich w morzu jak zapowiadali? O porównaniu cierpienia Arabów do pamięci o Shoah już nie będę wspominał, bo to poniżej jakiejkolwiek skali.
Panu Wadiemu gratuluję głębokich przemyśleń a red. Smoleńskiemu tekstu. Wyborne, poprawiło mi humor po ciężkim dniu.
