Podkusiło mnie żeby poszukać czegoś o lustracji i p. Jankowskiej co zostało napisane conajmniej przed rokiem.
Znalazłem bardzo ciekawy tekst który kompletnie nie stracił na aktualności.
www.remuszko.pl/lustr2/
Tekst pozwolę sobie powielić tutaj w całości i dodać do niego komentarz. przywołując to co obecnie p. Jankowska pisze.
------
Lustracji dziennikarzy nie będzie
Historia III Rzeczpospolitej wyraziście pokazała, zwłaszcza w ostatnich latach, iż wysokonakładowe pismo, chętnie słuchana rozgłośnia radiowa albo popularna telewizja mają na opinię społeczną (m.in. na decyzje wyborców) wpływ większy niż rozmaite autorytety, pierwszoplanowi politycy, a nawet całe partie. Widać też jasno, że - gdy idzie o rolę opiniotwórczą - nie ma między mediami publicznymi a prywatnymi różnic innych niż te, które wynikają z liczby odbiorców danej gazety, radia czy stacji telewizyjnej. To jest racja rozumowa.
Donoszenie na kolegów (pełnienie w danym środowisku funkcji obcego oka i ucha) zawsze było w polskiej i europejskiej kulturze oceniane wysoce nagannie. Wysługiwanie się niedemokratycznej władzy w niesuwerennym państwie tylko tę ujemną ocenę zaostrza. To jest racja ideowo-moralna.
Listy agentów UB i SB mogą być znane osobom formalnie nie należącym dziś do elit władzy, lecz dysponującym ogromnymi realnymi wpływami biznesowymi, powiązań gangstersko-mafijnych nie wyłączając. Jest też wysoce prawdopodobne, iż groźną wiedzę na temat tajnych współpracowników służb specjalnych PRL posiadają rozmaite Mossady, EmAjFajfy, KaGieBe, SiAjEj czy inne dyskrecjonalne formacje innych państw, niekoniecznie przyjaznych Polsce. To jest racja obywatelsko-patriotyczna.
Trzy powyższe racje przemawiają za lustracją w ogóle. Za lustracją dziennikarzy przemawia odpowiedź na pytanie, gdzie bezpieka na całym świecie lokuje swoich agentów przede wszystkim? Wśród opozycji politycznej (z przyczyn oczywistych) oraz wśródżurnalistów - ze względu na specyfikę tego zawodu, którą jest zbieranie i rozpowszechnianie informacji i opinii. Logika i statystyka podpowiadają zatem, że odsetek sekretnych kooperantów specsłużb PO ZMIANIE USTROJU musi być wśród dawnych opozycjonistów oraz wśród dziennikarzy znacznie wyższy niż "środowiskowa przeciętna krajowa".
W Polsce po roku 1989 o objęcie lustracją dziennikarzy starało się wielu członków tego środowiska. Dość przypomnieć skierowane do Sejmu głośne apele z 1996 i 1999 roku, a także złożony do laski marszałkowskiej projekt nowelizacji ustawy lustracyjnej z 2001 roku. Niestety, wszystkie te spontaniczne obywatelskie wysiłki nie powiodły się, ponieważ nie uzyskały wsparcia ani od mediów, ani od dziennikarskich organizacji, ani od ugrupowań politycznych.
W początkach 2005 roku, gdy za sprawą red. Wildsteina lustracja wróciła na pierwsze strony gazet, w ekspresowym tempie narodziło się bodaj pięć różnych projektów nowelizacji ustawy lustracyjnej. Te partie, które podług sondaży wkrótce przejmą władzę (PO + PiS), zamierzają lustracją objąć również "redaktorów naczelnych, ich zastępców, redaktorów, oraz kierowników oddziałów regionalnych" mediów publicznych i prywatnych. Gdyby to zostało uchwalone, taka kontrola objęłaby m.in. cztery gazety codzienne ("Fakt", "Gazetę Wyborczą", "Rzeczpospolitą" i "Super Express") i cztery tygodniki ("Newsweek", "Nie", "Politykę" i "Wprost") zajmujące w swych kategoriach ponad 90% rynku, oraz dwa najpopularniejsze prywatne radia ("RMF", "Zet") i takież dwie telewizje ("Polsat", "TVN").
Ale czy uchwalone będzie? Śmiem wątpić. Jawną lub słabo skrywaną wrogość wobec propozycji ujawnienia tajnych współpracowników bezpieki demonstruje cały pookrągłostołowy układ sił i interesów.
Oto wydarzenie drobne, lecz znamienne. Pod koniec lutego 2005 w warszawskiej siedzibie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich odbywa się wielka debata na temat lustracji żurnalistów. Przychodzi (liczyłem) sto trzydzieścioro Koleżanek i Kolegów, nazwiska dyskutantów takie, że klękajcie narody: JE ksiądz metropolita Józef arcybiskup Życiński, prezes IPN profesor Leon Kieres, pani doktor Barbara Fedyszak-Radziejowska, obrady prowadzi Grzegorz Miecugow, atmosfera gorąca, sala z przejęciem słucha takich sław, jak Teresa Bochwic i Janina Jankowska, jak Maciej Iłowiecki, Tomasz Wołek i Piotr Zaremba, odczytują list od samego Stefana Bratkowskiego, a na okrasę swymi "praktycznymi uwagami" dzieli się wybitny znawca dziejów najnowszych prof. Andrzej Paczkowski. Radiowe magnetofony wszystko nagrywają, a telewizyjne kamery kręcą.
I co? I nic. Ani słowa. Ani w radiu, ani w telewizji, ani w gazetach, ani w tygodnikach. Owszem, kilka dni potem ogólnie o lustracji pisze "Przekrój" - ale o lustracji... u naszych południowych sąsiadów. O lustracji pisze "Polityka" - ale o lustracji... duchownych. O dziennikarzach pisze "Newsweek" (piórem obecnej na spotkaniu pani redaktor Amelii Łukasiak), ale nie o ich lustracji, tylko o... weryfikacji w stanie wojennym. Kamień w wodę, czarna dziura, nos w sos, nogi w pierogi, nic nie było, temat tabu.
Powiem Państwu, co wyjdzie z lustracji dziennikarzy: nici. Dlaczego? Ponieważ gra idzie o życie.
Rozumuję tak. Demokrację monteskiuszowską (parlament, rząd sądownictwo) w III Rzeczpospolitej coraz bardziej zastępuje oligarchia medialna - czyli ustrój oparty na niejawnych i nieformalnych układach biznesowo-politycznych, w którym ważny redaktor jest ważniejszy od posła, ważny nadredaktor od ministra, a właściciele i dysponenci czołowych pism i anten od prezydenta, premiera i prymasa razem wziętych. To dla obywateli źle, bo dziennikarze oraz inni ludzie mediów nie pochodzą z demokratycznego nadania i za swą działalność nie ponoszą praktycznie żadnej odpowiedzialności. Nadto, według świadectw znających się na rzeczy Michnika i Siemiątkowskiego, tajni współpracownicy UB i SB wniknęli w środowisko żurnalistyczne tak głęboko i było ich w PRL tak wielu, że obecna lustracja mogłaby niejedną redakcję doprowadzić na skraj kadrowego bankructwa.
Same media nie kiwną palcem, by ów niedobry stan rzeczy zmienić (nikt nie podcina gałęzi, na której siedzi). Podobnie z organizacjami dziennikarskimi: dla zachowania pozorów chętnie uchwalą uchwałę albo nawet zwołają zebranie - i na tym poprzestaną.Politycy zaś w sezonie wyborczym nie uczynią niczego, czym mogliby mediom podpaść. I kółko się zamyka.
Lustracji dziennikarzy nie będzie. Ale trzeba zrobić bardzo dużo hałasu, aby wszystko zostało po staremu.
Stanisław Remuszko
P.S. Nie mam nic przeciwko poselskim pomysłom rozszerzenia lustracji na radnych, oficerów wojska i policji oraz radców prawnych (w sumie ponad 100 000 osób). Uważam jednak, iżwszyscy oni razem wzięci nie mają na społeczeństwo takiego wpływu jak kilkusetosobowa, może nawet tylko kilkudziesięcioosobowa grupa dziennikarzy (oraz kierownictwo) najważniejszych mediów.
------
A teraz mój komentarz,
Od momentu kiedy napisano powyższy tekst minęło osiem lat.
W temacie lustracji dziennikarzy p. Jankowska jest w zasadzie była/jest w centrum. Dzisiaj stawia się w pozycji martyrologicznej pokazując jakie to ona zasługi ma dla przysłowiowego "obalenia systemu".
To było osiem lat przez które p. Jankowska nie zrobiła nicżeby tematem zająć się w jakikolwiek sposób. Po tych ośmiu latach dzisiaj p. Jankowska zachowuje się jak pies ogrodnika. Sama przez osiem lat nic nie zrobiła i po ośmiu latach dalej mówi wręcz coś na kształt "wara od przeszłości ludzi mediów".
Po ośmiu latach ma pretensje że inni znudzeni czekaniem na takich choćby jak p. Jankowska żeby temat opisali dogłębnie i żetelnie.
Po przeczytaniu uważnym powyższegio uważam że dyskutować o temacie z p. Jankowską można było osiem lat temu. Robienie tego dzisiaj to błąd.
Swoją bezczynnością przez osiem lat pani Jankowska swoim NicNieRobieniem(tm) odebrała sobie sama wszelkie prawa zabierania głosu w sprawach związanuch z lustracją ogólnie, a w konkście "dzieci" w szczególności.
Po ośmiu latach p. Jankowska nie ma sobie nic do zarzucenia. Wręcz przeciwnie uważa siębie za osobę z racji swojej przeszłości uprawnioną do tego żeby nakazywać innym trzymanie tematu zamkniętym dalej.
Ciąża słonia nie trawa tak długo .. nie osiem lat.
Szokujące ale po ośmiu latach końcowe zdanie p. Remuszko jest nadal w stu procentach aktuyalne, że:
"Lustracji dziennikarzy nie będzie. Ale trzeba zrobić bardzo dużo hałasu, aby wszystko zostało po staremu."
Nie mam żadnych wątpliwości że właśnie o TO po ośmiu latach p.Jankowskiej chodzi. Próba dyskusji z kimś kto chce tylko zrobić dużo hałasu żeby temat zakrzyczeć jest błędem.
Dzisiaj można sobie już tylko zadawać pytania o motywy p. Jankowska. Po co zadaje dzisiaj siobie aż tyle trudu żeby robić tyle hałasu? Czyżby w archiwach na jej temat nie wszystko jeszcze zostało odkryte?
Osobiście postawiłnym sporo na to o ile tylko jakiś bukmaher zgodziłby się oprzyjąć taki zakład.
Jeszcze jedno zdanie z tekstu p. Remuszko:
"Ponieważ gra idzie o życie."
To jest cała płenta.
Tu nie chodzi o poziom dziennikarstwa/dyskusji/łotewer tylko czyjeś zasrane tyłki ludzi z pierwszych stron gazet, redaktorów czy prowadzących programy którzy przy odrobinie konsekwencji działania mogą w jakiejś formie wreszcie odpowiedzieć za swoje manipulacje.
