gdybym była ich wyborcą.
Ale głosowałam na PiS - to od nich wymagam.
Niech się nie spodziewają ode mnie głaskania po główce. Polityka to nie całoroczne Boże Narodzenie.
Platformie mówię nie. Po prostu. I to moim zdaniem powinno wystarczyć.
Kiedy wreszcie wszyscy nauczymy się - jako wyborcy, jako obywatele, że głos na polityka zobowiązuje obie strony - że to kontrakt, umowa społeczna między nim a wyborcą. I że prawdziwa robota nie jest w trakcie wyborów - ze ściskaniem łapek i obiecywaniem wszystkiego wszystkim. Prawdziwa robota polityka to harówka każdego dnia pod czujnym i wymagającym okiem wyborców.
Festiwal demokracji - wybory - to tylko szeleszczący papierek na cukierku. A przecież wszyscy wiemy, że liczy się zawartość. Do diabła, przecież widzimy, co serwują nam w tych szeleszczących, kolorowych papierkach - przez uprzejmość nie napiszę, że cuchnie jak g..., wygląda jak g... hej!, może to jednak jest g...!
Ja się na to nie godzę. I nie zgadzam się z nawoływaniem do tego, że należy się okopać i swoich nie krytykować. Bo skoro tamci ich krytykują, to my nie możemy im dokładać jeszcze i bardziej. Otóż możemy. I proszę mi jako wyborcy i obywatelowi nie odbierać prawa do krytyki, do wyrażania niezadowolenia, do wyrażania braku zgody na to, co się dzieje.
Bo mnie to niezadowolenie cięęęężko kosztuje. Bo ja wolałabym nie krytykować, ale i żyć w lepszej Polsce. W kraju, który nie skrzywdzi i nie okradnie ani mnie, ani moich dzieci. W którym pajace powinni być w cyrku a politycy we władzach a nie odwrotnie.
Teraz pajace są u władzy a ja się pytam - co z tym robi opozycja? Opozycja, której dałam głos? Która ma moje poparcie? To poparcie do czegoś zobowiązuje. Opozycjo! Weź się do roboty!
Bo rząd - że nic nie robi - to ja wiem. Dlatego ich nie popieram. I potrzebuje kija, żeby go do tej roboty pogonić. I wydawało mi się, że ten kij znalazłam - tym kijem ma być dla mnie PiS. Czy mam się rozglądać za innym kijem?
