“Worse, some countries appear to have taken so long to deal with their banks that they will now struggle to clean them up at all. The IMFreckons (hat the total amount of non-performing debt in Europe was around €trillion ($1.13 trillion) at the end of 2014. Bail-in is an especially ugly prospect in countries where bank debt is owned not only by diversified financial institutions but also by local retail investors. Under such conditions, politicians may find that they cannot force the cost of cleaning up balance-sheets on voters without causing uproar”.
Bilion euro! Jest tego więcej niż można byłoby spodziewać się. Rządy do spółki z bankami mocno kombinowały. Najgorzej jest we Włoszech. Rząd będzie próbował wykupić długi po cenie zbliżonej do rynkowej, ale naruszy to unijne standardy pomocy państwa. Czy uda się przerzucić ciężar wykupu na podatników?
Dla nas pojawi się okazja, aby poważnie porozmawiać o pomocy państwa dla stoczni i kopalń.
Program premiera Mateusza Morawieckiego będzie z pewnością takich nowych technik pomocy państwowej potrzebował. Nadarza się okazja, aby przemeblować unijne pojęcie wsparcia państwa dla przedsiębiorstw. Jeżeli banki są za duże, aby upadać, to co powiedzieć o firmach, które żywią i bronią? Niemcy potrafili ochronić swoje stocznie dotując je. Nam się nie udało.
Oby nie skończyło się jak z państwowym Petróleo Brasileiro S.A - Petrobrasem, który żywił i bronił nie tylko lud Brazylii, ale również spore rzesze partyjnej oraz korporacyjnej biurokracji. Obecnie zarówno firma jak i jej partyjna oraz korporacyjna biurokracja targana jest aferami korupcyjnymi.
A doinwestować i jak Grad sprzedać Solorzowi, to niezbyt ciekawa perspektywa. Czy istnieje jakiś mechanizm biurokratyczno – rynkowej efektywności?
