Fascynującym zjawiskiem z pogranicza socjologii, medycyny, nauki, biznesu, są leki homeopatyczne. Jako laik z dziedziny medycyny nie chcę się mądrzyć, ale na chłopski rozum, jak coś jest rozcieńczone tak, że w buteleczce jest jedynie „pamięć” o tym, że cząsteczki tej cieczy kiedyś stykały się z atomami substancji czynnej, to jest szarlataneria w stanie czystym.
Codziennie pijemy wodę, której cząsteczki powinny pamiętać, że zostały wysikane przez skunksa, zwymiotowane przez dinozaura, czy użyte do przemywania ran trędowatych.
A jednak leki h. są sprzedawane w milionowych ilościach, zapisywane przez lekarzy, i… nie są uznane za całkowite placebo przez współczesną naukę. Nie wiem, czy leki h. są refundowane przez NFZ, ale boję się, że tak.
Ale może wspomniany efekt placebo jest na tyle istotny, że społecznie się opłaca robić ludzi w balona i wciskać im takie leki?
Wspaniałe wytłumaczenie usłyszałem kiedyś od profesora medycyny: „Może i leki h. nie leczą, ale przynajmniej dużo mniej szkodzą niż inne lekarstwa.”
Przykład leków h. jest bardzo dobrą ilustracją znikomego wpływu nauki na funkcjonowanie tzw., cywilizowanych społeczeństw. Żadne porządne badania kliniczne nie pokazały, że leki h. leczą. Zwolennicy leków h. odpowiadają, że nie pokazały też, że nie leczą (identyczny problem, jak z wiarą w Boga!).
Wspomniany profesor medycyny, na moje pytanie, dlaczego światowa Nauka nie wyśmieje leków h., odpowiedział: „Jak ktoś podaje wyniki badań pokazujące, że nie działają, to czyta taki artykuł 1000 osób. Jak ktoś podaje rewelacje o cudownym leczeniu to dziesiątki milionów.” I na tym (chyba) polega problem…
