Od 1912 do 1949 roku kalendarz ilustowany był bardzo popularny w Szanghaju, osiągając swój szczyt w latach 20-tych XX w.
W tamtych czasach almanachowe karty wisiały w widocznych miejscach w biurach i domach. Każda ze stron kalendarza to dzieło sztuki, praktyczny produkt i ulubiony prezent.
W kalendarzu jako modele pojawiały się popularne gwiazdy filmowe, takie jak Hu Die i Ruan Lingyu. Hu Die (po chińsku 胡蝶, Hú Dié, „motyl”), znana również pod angielskim wariantem pseudonimu Butterfly Wu. Jej prawdziwe nazwisko to Hú Ruìhuá. Hu Die była pierwszą chińską aktorką wybraną na ''królową kina'' w 1933 r, pochodziła z rodziny mandżurskiej. Gwiazda urodzona 23 marca 19081 w Szanghaju zmarła 23 kwietnia 1989 w Wankuwerze.
W listopadzie 1843 roku Szanghaj stał się międzynarodowym portem handlowym. Następnie wielu zagranicznych inwestorów otworzyło fabryki i sklepy w Szanghaju, aby prowadzić działalność gospodarczą. Sprzedaż produktów wymagała promocji, a promocja reklamy. Zagraniczni biznesmeni reklamowali swoje produkty wzorując się na zachodnich obrazach przedstawiających swe społeczeństwo, obyczaje i krajobrazy, ofiarowywali kalendarze klientom jako upominki reklamowe. W rezultacie reakcja Chin była skąpa.
Zagraniczni biznesmeni szybko zrozumieli, że jeśli chcą zarabiać w Chinach, muszą postępować jak miejscowi. Odkryli, że chińscy przedsiębiorcy ofiarowywali swoim klientom almanachy, a więc zaczęli ich naśladowali, drukując chińskie opowieści historyczne i postacie operowe jako reklamy. Nad i pod obrazkami drukowali terminy słoneczne kalendarzy chińskich i zachodnie pory roku. Zagraniczni kupcy używali wyrafinowanego papieru i druku, a niektórzy nawet dodawali miedziane paski na górnym i dolnym końcu, aby ułatwić ich zawieszenie. Wraz ze swoimi produktami podarowywali swoim klientom tego rodzaju kunsztowne i praktyczne obrazy reklamowe. Wyniki okazały się pozytywne i cieszyły się dużą popularnością wśród Chińczyków. Tak narodziły się kartki kalendarzowe.
Sinogramy na kartach kalendarza były podzielone na czerwone i zielone, czerwone znaki kalendarza chińskiego i zielone znaki kalendarza zachodniego były pisane na przemian. Pod każdym miesiącem wymienionych jest 24 terminów słonecznych chińskiego kalendarza. Mieszkańcy Zachodu również zaznaczali niedziele między wierszami. Wydrukowano je na grubym, białym zagranicznym papierze, wokół pomysłowej obwódki. Tablice można było wygodnie powiesić na ścianie lub włożyć do maty do pisania.
24 grudnia 1885 roku (jedenasty rok panowania cesarza Guangxu z dynastii Qing), dwie szanghajskie firmy loteryjne opublikowały w „Shenbao” ("Shanghai News") reklamy dotyczące sprzedaży losów na loterię, stwierdzając również, że kalendarze będą dołączone do niniejszych losów. A więc karty kalendarzowe były popularne w Szanghaju już w okresie Guangxu za dynastii Qing.
W tamtym czasie chińscy i zagraniczni producenci, zwłaszcza koncerny tytoniowe, inwestowali ogromne sumy pieniężne w produkcję kalendarzy. Firma "British American Tobacco Company" posiadała pracownię artystyczną specjalizującą się w malowaniu tablic reklamowych i zatrudniała malarzy do dekoracji „kart kalendarzowych” za wysokie wynagrodzenie. Według statystyk w sektorze ubezpieczeń w Szanghaju pracowało 22 biznesmenów brytyjskich, 4 amerykańskich, 1 japoński, 2 holenderskich, 1 niemiecki, 2 duńskich i 20 biznesmenów chińskich. Istniały również firmy specjalizujące się w nafcie, lekach i barwnikach chemicznych. Zagraniczne firmy w Chinach co roku drukowały dużą liczbę kalendarzy jako prezenty dla swych klientów.
Nie tylko firmy używały kart kalendarzy jako prezentów, ale także osoby prywatne je ofiarowywały. Podczas Święta Wiosny w 1910 roku Zhang Yuanji, właściciel "Commercial Press" 
wysłał do Cai Yuanpei, 
który studiował w Niemczech 10 egzemplarzy kalendarzy w prezencie. Ukazuje to, że kolorowy almanach stał się bardzo modnym prezentem.
Od 1843 r. aż do 1949 r., przez ponad 100 lat, kalendarz był zawsze popularny wśród mieszkańców Szanghaju i stał się krajobrazem wschodniej metropolii. Kilkadziesiąt lat później kartki noworoczne, kalendarze na biurko i kalendarze ścienne nadrobiły zaległości, a obrazy kalendarzy stopniowo schodziły ze sceny historii.
Tematyka i obraz kart kalendarza przedstawia
1. Piękno.
2. Postacie operowe.
3. Historie historyczne.
4. Odzież damska epoki.
Obok czterech starożytnych piękności Xi Shi, Yang Guifei, Wang Zhaojun i Diao Chan, które są bohaterkami kalendarza, najczęstszej są nimi celebryci, modelki i aktorzy. Noszą najpopularniejsze fasony ubrań i korzystają z najnowszych trendów, takie jak telefony, pianina, płyty gramofonowe itp. Przedstawiane są najpopularniejsze hobby, takie jak golf, palenie, jazda konna itp. Wiadomo, że życie modnych piękności, zajęcia studentek na kampusie, jazda motocyklami, pływanie, jazda konna, wyścigi konne, zawody żeglarskie i udział w akcjach charytatywnych pomocy społecznej, to sceny, które ludziom nigdy się nie znudzą.
Wizerunki mężczyzn czasami pojawiają się na kartach kalendarza. Firma "China Sanxing Tobacco Company" z Szanghaju wydała karty kalendarza, na których widniał wizerunek Sun Yat-sena ‘’ojca Chin współczesnych’’ pełniącego obowiązki prezydenta pierwszej chińskiej republiki.
Powodzeniem cieszyły się również kalendarze przedstawiające obraz życia rodzinnego. „Karta kalendarza” przedstawiała także ważny element wizerunku, czyli dobrą żonę i kochającą matkę, odpowiedzialnego ojca i przedsiębiorczych synów i córki itp. Ten rodzaj obrazu ukazujący ciepłe życie stał się bardzo modny.
Postacie kalendarza są w jaskrawych kolorach i mają silne odbicie rzeczywistości; obraz otoczony jest wzorzystymi ramkami, na których nadrukowany jest tekst reklamowy lub nazwa producenta. Produkty promowane w kalendarzu to papierosy, nafta, mydło, trutki na komary, tkaniny, kosmetyki i inne artykuły codziennego użytku znajdujące się w domach towarowych, a także napoje alkoholowe, leki itp.
Karty kalendarza drukowane są na tekturze lub papierze powlekanym. Początkowo do druku używano mniejszej płyty pilśniowej, z kalendarzem drukowanym na odwrocie. Później powszechny stał się wielkoformatowy papier powlekany, a niektóre z nich były owinięte cienką metalową powłoką na górnym końcu.
Kalendarze stały się popularne nie tylko wśród mieszkańców Szanghaju, ale również szeroko się rozpowszechniły we wszystkich prowincjach i miastach w całym kraju oraz wśród Chińczyków w Hongkongu, Makau i w Azji Południowo-Wschodniej. Malarz z Hongkongu Guan Yinong malował obrazy w kalendarzach szanghajskich i wyspecjalizował się w ich tworzeniu. Został nazwany jest „Kalendarzowym Królem Hongkongu”. Ze względu na ich popularność nakład kart kalendarzowych był ogromny. W marcu 1916 roku firma Zhonghua Book Company „wydrukowała 200 000 rządowych kart kalendarza, a cena druku przekroczyła 20 000 juanów”. To była wówczas ogromna kwota.
W maju 2016 roku w Szanghaju otwarto wystawę pt. „Stracony czas, kalendarz szanghajski”.
Na wystawie znajduje się 219 kart kalendarzowych. Kolekcjoner Chiang Kao-jinga (Jiang Kaojing ) jest Chińczykiem mieszkającym w Stanach Zjednoczonych. Jego wuj ze strony matki pracował w Hutchison & Co., Ltd. u schyłku dynastii Qing. To dziedzictwo było przekazywane z pokolenia na pokolenie. Trzy pokolenia pracowały jako pośrednicy handlowi w portugalskiej koloni Makao w Chinach. w Hutchison & Co., Ltd. Jiang Kaojing ukończył Wydział Metalurgii Uniwersytetu Tsinghua w 1970 r. i rozpoczął pracę w Hongkongu pod koniec lat 80. W tym czasie zaczął kolekcjonować karty kalendarzy i zbiera je nieprzerwanie od wielu lat.
Wystawa kolekcji kalendarzy przyciągnęła wielu zwiedzających.
Wśród eksponatów szczególną uwagę zwrócił pierwszy dwustronny kalendarz pochodzący z 33 roku panowania cesarza Guangxu z dynastii Qing.
Przód kalendarza przedstawia grupę walecznych kobiet na koniach, trzymających włócznie i miecze, które atakują lamparta. Na górze kalendarza widnieje napis „Old Jinlong Foreign Company Manager Shanghai Tobacco Company”, a także „Gratulacje z okazji Nowego Roku” . Z tyłu kalendarza widnieje data czerwiec i 31. rok panowania cesarza Guangxu. Widnieje również komunikat, że marki papierosów nie powinny być podrabiane i ,że wszelkie znalezione podróbki papierosów będą surowo karane.
Kalendarz obejmuje ponad 100 lat życia mody i zwyczajów społecznych współczesnych Chin. Zawartość kalendarza ma wyjątkową wartość historyczną dla badania historii Chin, historii sztuki, historii reklamy komercyjnej, a nawet historii ubioru i tradycyjnych zwyczajów. Oprócz wartości historycznej, mają one także duże walory estetyczne. W jego tworzeniu uczestniczyło wielu malarzy, nawet tak znanych jak Xu Beihong, Yan Wenliang i Xie Zhiguang.
Jiang Kaojing nie jest jedynym kolekcjonerem kart kalendarzowych, coraz więcej osób specjalizuje się w ich kolekcjonowaniu. Na rynku kolekcjonerskim wartość kart kalendarzowych wynosi od 5000 do 8000 juanów za sztukę. Od lat 90. rozpoczął się szał na kulturę nostalgiczną w Chinach.
Kartki kalendarzowe są popularne, zawierają wdzięczne obrazy kobiet, lalek, historii, postaci operowych, ciekawych miejsc itp., których przeglądanie nie powinno się nigdy znudzić. Jednocześnie jest to praktyczne. Kiedy ludzie codziennie patrzą na karty z kalendarza, reklamy produktów niechcący odciskają się w pamięci widza.
Dzięki inwestycjom karty kalendarzy zyskują niewyczerpany impet rozwoju. Kalendarzowa technika artystyczna początkowo wykorzystywała środek wyrazu tradycyjnym chińskim cienkim pędzelem o jasnych i ciężkich kolorach, a później rozwinęła się w delikatną i realistyczną technikę zachodniego pędzla i akwareli jako głównych środków artystycznych, o jasnych kolorach.
Co roku przed Świętem Wiosny (Nowy Rok) klientom rozdawane były kalendarze, ludzie cieszyli się nimi jako wizerunkiem Nowego Roku.
Lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte XX wieku to okres powstawania nowych kalendarzy. Na początku „rewolucji kulturalnej” karty kalendarzy zostały zakazane za sprawą „Czterech Starych Rzeczy” 
i od tego czasu ich liczba zaczęła spadać. Po reformie i otwarciu wraz z pojawieniem się kalendarzy ściennych i czystej reklamy, zdjęcia noworoczne w formie kartek kalendarzowych stopniowo schodziły ze sceny historii.
