Tybetański lud Baima ma długą historię i wyjątkową tradycyjną kulturę.
Nie mają własnego języka ani pisma, a ich wiara polega na czczeniu natury, głównie gór i drzew.
Mieszkają w gminie Wen (6500 osób), należącym do miasta Longnan, prowincji Gansu, 3627 osób zamieszkuje gminę Pingwu koło miasta Mianyang w Syczuanie, 2800 osób żyje w górskiej scenerii Jiuzhaigou prefektury Aba i około 600 osób w niewielkiej mieścinie Songpan.
Jest to górska grupa etniczna, której populacja wynosi około 20 000 mieszkańców (2015). Tybetańska miejscowość Baima zawdzięcza swoją nazwę temu, że od czasów starożytnych była siedliskiem ludu Baima. Dawniej była znana jako Droga Baima. Ich wierzenia obejmują kult natury, religię Bön i buddyzm.
Armia Baima w dawnych czasach
Naród ten ma długą historię. Po raz pierwszy poznano jego ślady w „Zapisach historycznych: Biografie południowo-zachodniego Yi nr 56” (《史记·西南夷列传第五六》) podczas zachodniej dynastii Han.
W latach pięćdziesiątych Biuro Administracyjne Północnego Syczuanu sklasyfikowało ludność Baima mieszkającą w tym regionie jako Tybetańczyków. Jednak ich język i kultura od dawna bardzo różnią się od innych Tybetańczyków.
Biały Koń = 白马:
Tybetańskie słowo „biały” wymawia się po tybetańsku „bie”. „Koń” po tybetańsku wymawia się „ma”, co oznacza żołnierz. Obydwa słowa wymawia się w języku tybetańskim „biema”, co można przetłumaczyć jako „ukryty żołnierz”. Lud Baima żyje w górskich dolinach, utrzymuje się z rolnictwa, hodowli zwierząt, polowań i zbieraniu płodów leśnych. Prymitywny sposób życia ukształtował kult ludu Baima dla natury, gór i rzek. Trawa rośnie w zalesionych górach, stada bydła i owiec wędrują po szerokich dolinach rzek. Kwiaty gryki i jęczmienia kwitną rok po roku.
Według badań etnicznych ludu Baima można podzielić ich na trzy typy:
• lud Di (氐族, Dī zú),
• lud Qiang (羌族, Qiāngzú)
• i przedstawicieli gałęzi tybetańskiej (藏族, Zàng zú).
Mężczyzna z tej grupy etnicznej nosi filcowy kapelusz (Saga) z piórami złotego bażanta lub piórami ogona białego koguta, co oznacza pomyślność.
Dlaczego na filcowych kapeluszach powiewają pióra bażanta lub koguta?
W VI wieku naszej ery, podczas wojny pomiędzy Imperium Tybetańskim a dynastią Tang, gdy żołnierze Tang przygotowywali się późno w nocy do ataku na żołnierzy tybetańskich, nagle przybyła grupa złotych bażantów i głosnym szelestem swych piór obudziła tybetańskich żołnierzy.
W rezultacie udało się uniknąć niespodziewanego ataku żołnierzy Tang. Odtąd Baima byli wdzięczni złotemu bażantowi za uratowanie im życia.
Ubiór mężczyzn z ludu Baima jest podobny do ubioru innych regionów Tybetu. Ze względu na szczególne położenie geograficzne (obszar półrolniczy) i status żołnierzy tybetańskich w starożytności jest on krótsze niż Tybetańczyków w innych regionach Tybetu. Jest to dogodne dla uprawy rolnictwa.
Kostiumy damskie Baima to głównie plisowane spódnice w kolorach czerwonym, czarnym i białym, które są mniej więcej takie same, jak te noszone przez kobiety w niektórych regionach Tybetu.
Włosy kobiet zdobią małe czapeczki z piórkiem, które według wierzeń odstraszają złe duchy.
Wszyscy wierzą w prymitywną tybetańską religię Bon. Podczas festiwali i uroczystości mieszkańcy noszą charakterystyczną maskę, wykonują śpiewy i taniec, aby odpędzić złe duchy oraz modlą się o błogosławieństwa.
„Taniec Hau”, zwany także „Tańcem Dwunastu Faz”, został wpisany na listę narodowego niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Ukończenie tańca zajmuje ponad godzinę, a najbardziej uroczystą ceremonią jest „prośba o unikanie kłopotów”. „Taniec Hau” wykonywany jest podczas ważnych świąt oraz podczas przyjazdów do wioski osobliwych gości.
Góra otaczająca każdą z wiosek to święta góra, z których najbardziej czcigodna jest święta góra zwana „Yexinamon” (co oznacza „Mistrz Baima”).Wszystkie drzewa rosnące na świętej górze są świętymi drzewami. Status tych drzew jest najwyższy i całkowicie nienaruszalny. Jeśli ktoś odważy się wyciąć tutejsze drzewa, zostanie wyklęty przez całą wioskę.
Kształty barwnych bestii umieszczonych na tarasach, nad drzwiami i oknami nie są prostą ozdobą, ale przekonaniem o głębokich wierzeniach.
Mówi się, że istnieje ścisły związek z kultem zwierząt i ludem Białego Konia. Na przykład istnieje Plemię Czarnego Niedźwiedzia, Plemię Małpy i Plemię Węża. Największe jest plemię owiec. Każde plemię dzieli się na mniejsze plemiona i mniejsze rodziny.
Nazwa zwierzęcia jest nazwą danego plemienia. Jest to szczególne zjawisko kulturowe ludu Baima.
Baima mają swój własny język, w którym nie ma znaków pisanych. Istnieją pewne różnice w obrębie języka, ale zasadniczo wszyscy mogą się ze sobą komunikować. Jest to język z tybetańskiej gałęzi rodziny języków tybeto-birmańskich rodziny języków chińsko-tybetańskich. Niektórzy uważają, że język Baima jest dialektem tybetańskim, ale nie ma konsensusu. Różnice między językiem Baima a językiem tybetańskim znacznie przewyższają różnice między różnymi dialektami języka tybetańskiego. Lingwiści uważają, że „język Baima” jest językiem niezależnym o podobnej gałęzi, niewiele się różniącym od starożytnego języka Qiang.
"Śpiewać i tańczyć możemy zawsze i wszędzie”
Festiwal Pochodni
Jest to zwyczaj powszechny we wszystkich wioskach ludu Baima. Święto rozpoczyna się ósmego dnia dwunastego miesiąca księżycowego.
Każdej nocy cała wioska, mężczyźni, kobiety i dzieci zbierają drewno na opał, rozpalają ogień, śpiewają, opowiadają historie i tańczą wokół ognia… Takie żywe sceny trwają aż do siedemnastego dnia pierwszego miesiąca księżycowego.
Taniec Pierścienia Ognia (沃斯佬; wò sī lǎo) jest znany również jako taniec Yuanyuan („圆圆舞”) i Daizhou („呆舟”). Tańczy się ramię w ramię w kółko. Jest to najczęstszy taniec grupowy wykonywany przez Baimę tańczony podczas uroczystych oraz podczas ceremonii zaślubin.
Święto Chi Ge Zhou 池歌昼 odbywa się piętnastego dnia pierwszego miesiąca księżycowego i jest najważniejszym świętem w regionie, odbywającym się po Święcie Wiosny. W przeszłości ludzie tańczyli w nocy, aby składać ofiary bogom, przeganiać złe duchy oraz modlić się o szczęście.
Jego zwierzęcy charakter taneczny wskazuje, że powinien on być jednym z zabytków starożytnego „tańca prowadzonego przez setki zwierząt”. Zwyczaj ten został wpisany na listę ochrony chińskiego niematerialnego dziedzictwa kulturowego.
Świeto zbierania kwiatów.
Co roku piątego dnia piątego miesiąca księżycowego mężczyźni, kobiety i dzieci zbierają się, aby zorganizować festiwal zbierania kwiatów. Święto Zbierania Kwiatów to święto ku czci Boga Kwiatów, zwane także „Dniem Dziewcząt”.
Święto trwa 2 dni i jest podzielone na trzy części:
„zbieranie wodę”,
„zrywanie kwiaty”
"błogosławieństwo.
„żrywania kwiatów” i „błogosławieństwo” łączą się z narodowymi pieśniami i tańcami.
Zabawa na huśtawce…
Podczas trzęsienia ziemi w Wenchuan 5 maja 2008 roku wioski w tybetańskim regionie Baima zostały poważnie zniszczone.…
