Postać „Pandity” pochodzi z Indii. Był to kiedyś tytuł uczonego świątyni Nâlandâ w Indiach, w sanskrycie nadawany hinduskim uczonym i indyjskim profesjonalistom.
Świątynia Nâlandâ to jedna z najstarszych instytucji edukacyjnych na świecie, a jednocześnie, obok Wikramasila, największa i najbardziej znana placówka edukacyjna mahāvihāra (wielkiego klasztoru) w Sri Lance.
Nālandā była prawdopodobnie największym buddyjskim zespołem klasztornym swoich czasów.
W 2016 roku została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
O przyjęcie na studia ubiegali się mieszkańcy wszystkich zakątków Indii, a także Chin, Korei, Tybetu, krajów Azji Środkowej i Azji Południowo-Wschodniej. Wymagania stawiane adeptom były niezwykle wysokie i tylko dwóch lub trzech kandydatów na dziesięciu było w stanie im sprostać. W 2010 roku przy wsparciu rządu indyjskiego podjęto prace remontowe na uczelni. Pomysł narodził się w 2007 roku w parlamencie stanu Bihar.
Ruiny Nalandy
Placówka jest instytucją międzynarodową skupioną na wymianie intelektualnej oraz studiach filozoficznych, historycznych i duchowych, jednoczącą kraje Azji Wschodniej poprzez wspieranie wzajemnego zrozumienia i szacunku dla dziedzictwa kulturowego i historii krajów regionu.
Dziś niewielki procent braminów staje się panditami. Stanowią oni najczęściej podporę w dziedzinie literatury sanskryckiej i odpowiadają za przedstawianie interpretacji pism religijnych. Pandit to honorowy tytuł nadawany w Indiach pewnym osobistościom, w szczególności uczonym z kasty bramińskiej, posiadaczom tradycyjnej wiedzy przekazywanej w sanskrycie i pokrewnych językach starożytnych.
Mistrz Gongga Gyaltsen, czwarty przodek odłamu Sakya, był pierwszą osobą uhonorowaną tytułem Pandity w historii buddyzmu tybetańskiego, dlatego też nazywano go Sakya Pandit. Posiadał niezrównaną mądrość i jest znany jako jedna z trzech inkarnacji Mandziuśriego w Krainie Śniegu. W buddyzmie tybetańskim wielcy święci i uczeni są często uważani za inkarnacje Bodhisattwy Mądrości Manjushriego. Tybetańczycy często przedstawiają go z kilkoma głowami i wieloma ramionami.
Tybetańskie religijne nakrycia głowy zajmują szczególne miejsce w świecie buddyjskim. Tybet jest jedynym krajem, w którym panuje duża ich różnorodność. Znajdujemy je wraz z rozpowszechnieniem się buddyzmu już w VIII wieku.
Nakrycie głowy pandity zwane pa zhva, a po chińsku 班智达帽子(Bān zhì dá màozi) zakrywa uszy uczonego, jest zakończone szpicem i ma wydłużony kształt. Pa zhva występuje we wszystkich szkołach buddyzmu; istnieją teksty dotyczące jego symboliki, rytualnego użycia, a także różnych form.
Wybór kształtów, kolorów i ozdób nigdy nie są pozostawione przypadkowi. Kapelusz pandity jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych i charakterystycznych nakryć głowy buddyzmu tybetańskiego. Tradycyjnie czerwony, wykonany z filcu, o wydłużonym kształcie ze spiczastym wierzchołkiem, czasem lekko zakrzywionym, posiada mniej lub bardziej długie „ochronki » na wysokości uszu, które symbolizują głębokie znaczenie dwóch Prawd.
Mistrzowie głównych klasztorów i sekt mogą nosić tego typu kapelusz. Żyjący Buddowie w niektórych klasztorach również noszą ten kapelusz, ale innym mnichom nie wolno go nosić.
Jego podstawa jest okrągła i dość elastyczna, co pozwala na noszenie go w pozycji złożonej. Jego czubek reprezentuje szczyt mądrości.
Sposób wyrobu kapelusza ewoluował. Ze względu na mroźny klimat używa się do jego produkcji grubej wełny.
Można go zobaczyć na niektórych posągach i obrazach z kłębkami wełny wychodzącymi spod nakrycia głowy, szczególnie podczas przedstawień mistrzów tybetańskich. Ten rodzaj kapelusza zwie się "grzebieniem koguta".
Buddyzm tybetański dzieli się głównie na cztery główne odłamy:
Gelugpa,格鲁派; Gé lǔ pai
Sakyapa lub Sakya,萨迦派; Sà jiā pai
Nyingmapa, 宁玛派及 Níng mǎ pài jí,
Kagyü lub Kagyu,噶举派; Gá jǔ pai
W języku chińskim te cztery główne frakcje są często nazywane:
„Żółtą szkołą” 黄派; Huáng pài, „Szkołą kwiatów”花派; Huā pài, „Czerwoną szkołą” 红派; Hóng pài i „Białą szkołą” 白派; Bái pài. Ta klasyfikacja jest odzwierciedleniem charakterystycznego ubióru poszczególnych szkół.
Kapelusz pandity jest okrągły, wysoki i spiczasty, służy do „ujarzmiania bogów, demonów, ludzi i heretyków”. Jest używany we wszystkich szkołach buddyzmu tybetańskiego. Najwyraźniej nie można go znaleźć w tybetańskiej starożytnej religii bön.
Jest to kapelusz, który swoim wygladem może urzec. Noszony podczas ważnych zgromadzeń najwyraźniej nie występuje wśród wyznawców bon. Religia bon istniała w Tybecie przed buddyzmem. A więc przed przybyciem buddyzmu do Tybetu Tybetańczycy praktykowali już rytuały tradycyjnej rdzennej religii bon.
W zależności od kształtu każdego kapelusza trzeba wiedzieć, na jaką okazję i kiedy należy go założyć. Krótko mówiąc, ponieważ jest połączony i reprezentuje mistrza, nigdy nie powinienno się go pozbywać.
Rodem z Indii, gdzie został sprowadzony do Tybetu. Już sama nazwa pa zhva zdaje się potwierdzać to pochodzenie. Rzeczywiście, Tybetańczycy zachowali nazwę pa i sanskrycką pisownię „pa”, zamiast używać w oznaczeniu jej tybetańskiego tłumaczenia mkha. Teoretycznie kapelusz ten znajdujemy w okresie pierwszego rozpowszechnienia buddyzmu w VIII wieku.
Kolor jest jednym z kluczowych elementów symboliki kapeluszy – czerwień i żółć kojarzone są ze szkołą „żółtych czapek” i szkołą „czerwonych czapek”.
Pośrodku, w kolorze czerwonym: nakrycie głowy pandity noszone przez wysokich dostojników szkoły buddyzmu tybetańskiego Sakjapa, XX w. O poziomie wiedzy noszącego świadczą opaski złotej nici na nakryciu głowy. (Muzeum Confluences w Lyonie.)
„Tybetańscy duchowni w Londynie”, 1924 r. Jeden z nich, ten w środku, nosi kapelusz pandity. Mnisi po obu stronach noszą kapelusze "koguciego grzebienia".
"Duchowny w świątyni Lamy” w 1913 r.
Yonghegong, 雍和宫; yōnghé gōng (Pałac Pokoju i Harmonii) to rezydencja mnichów mongolskich i tybetańskich w Pekinie. Większość mnichów w klasztorze to wykwalifikowani mnisi.
XIX-wieczny „kapelusz mistrza zaklęć”.
Thanka z XIX wieku
„Obrońca Świątyni”
Po rozpadzie Imperium Tybetańskiego w centralnych regionach Tybetu wybuchło długotrwałe powstanie społeczne. Aby uniknąć zamieszania trzej tłumacze udali się północną trasą do regionu Duomai. Chroniąc się przed zimnem, Gombasai z Lachen złożył swój wełniany pasek na pół i wszył go w kapelusz przypominający grzebień koguta. Kiedy trzej tłumacze zobaczyli kapelusz, pomyśleli, że jest to oznaka odrodzenia buddyzmu. Miało to oznaczać, że nauki odbiły się echem na całym świecie podczas ostrej zimy. Po wielu okresach zmian kapelusz "koguciego grzebienia" otrzymał obecną formę.
Widoczny na zdjęciu mnich z klasztoru Sakya ma na głowie kapelusz o kształcie koguciego grzebienia. Jego góra jest czerwona, korpus jest czarny, a rondo białe.
Kapelusz pandity lub pa zhva jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych i charakterystycznych kapeluszy buddyzmu tybetańskiego. Tradycyjnie czerwony, wykonany z filcu, o wydłużonym kształcie ze spiczastym wierzchołkiem, czasem lekko zakrzywionym, posiada mniej lub bardziej długie ochronki na wysokości uszu symbolizujące głębokie znaczenie dwóch prawd. Jego podstawa jest okrągła i ogólnie jest dość elastyczny.
Płaski kapelusz pandity. Powszechnie uważa się, że styl ten wywodzi się z Azji Południowej i jest symbolem uczonego słynącego z klasycznych debat.
Kapelusz przeciwsłoneczny, będący częścią letniego stroju mnicha buddyjskiego. Wykonany jest ze sztywnej tkaniny wzmocnionej twardym materiałem.
Indyjski mistrz noszący pa zhva z ochronkami skierowanymi do wewnątrz
