Professore wpadł na koncept
jak dowalić Wildsteinowi,
jak wydalić słowa drwiące
by się wkupić salonowi.
Po cóż czytać grubą księgę,
gdy do łba coraz mniej wchodzi,
i przechodzić przez mordęgę
gdy się chce po prostu szkodzić?
"Uogólnię jego prozę,
sarkastycznie ją wyszydzę,
nic mu wówczas nie pomoże
gdy go triumfalnie zbrzydzę.
Złą recenzję mu przytoczę,
udowodnię, że go broni,
recenzenta zachichoczę,
i satyra się wyłoni.
Grafomańska, przegadana,
z powtórkami, erotyką,
dobra może dla bałwana,
zaprawiona polityką".
Tak Sadurski rozumował,
a że zbrakło mu polotu,
wyszła żałość umysłowa
na poziomie Palikotów.
