Wybrałem się na film „Obława”. Dziwne to dzieło. Dziewczyna będąca w konspiracji, a właściwie w partyzantce poświęca cały swój oddział, żeby uratować z rąk Niemców swoją 14-letnią siostrę. Skąd się bierze ta wiara w szlachetność okupantów doprawdy nie mogę wyjść z podziwu. Przecież dziewczę żyło w latach okupacji słyszało to i owo o okrucieństwie hitlerowców.
W dodatku ciężko chory zapewne na gruźlicę dowódca oddziału w pewnym momencie sugeruje dziewczynie, że on na jej miejscu poszedłby „…no wiesz do kogo…” takie słowa kieruje do zdrajczyni.
Kapral wykonawca wyroków śmierci, który wrzuca do kotła odciętą głowę niemieckiego żołnierza, a potem gotuje zupę z muchomorów zmuszając „Pestkę” do podania tego wywaru niemieckim jeńcom w zasadzie niczym się nie różni od oprawców z SS.
Kapuś, którego gra Maciej Sthur okazuje jedyne ludzkie uczucia wobec swojej żony, którą kocha jakąś patologiczną miłością. Do tego stopnia, że zgadza się pójść do lasu na pewną śmierć.
Czemu ma służyć ten obraz? Jakieś odbrązowienie wojny, patriotyzmu, bohaterów czasu wojny, pokazanie, że Polacy niczym nie różnili się od Niemców?
