Najnowsze dane mówią, że pod koniec 21 wieku będzie nas Polaków 16 milionów. W cieniu tych dramatycznych doniesień rozgrywa się farsa obrony praw osób żyjących na kocią łapę.
W imię jakich racji występują obrońcy rzekomo uciśnionych konkubentów? Przecież nie mamy do czynienia z osobami nieświadomymi. Jeżeli zdecydowali się na nieformalny związek to widocznie taki układ im pasuje. Często są to osoby, które w jakimś sensie są wierzące. Po rozstaniu ze współmałżonkiem nie chcą następnego ślubu cywilnego, a kościelnego zawrzeć nie mogą. Innym przypadkiem są pary, które nie dojrzały jeszcze do podjęcia decyzji o małżeństwie. Legalizowanie takiego stanu „wolnej miłości” to nakłanianie do kontynuowania związku, w którym ludzie nie chcą brać odpowiedzialności za wspólną przyszłość. Widocznie nawet kontrakt zawarty w Urzędzie Stanu Cywilnego to zbyt duże ograniczenie wolności. Tymczasem to stabilność relacji związku kobiety i mężczyzny gwarantuje optymalne wychowanie potomstwa.
Jeżeli ktoś kocha prawdziwą miłością to nie zabezpiecza się w ten sposób, że w każdej chwili mogę odejść bo pod względem formalno-prawnie nic mnie nie wiąże z drugim człowiekiem. Mądre państwo właśnie daje pewne przywileje formalnie zawartym związkom, aby tworzyć właściwe środowisko dla kształtowania przyszłych pokoleń. Ale może właśnie chodzi o cos wręcz przeciwnego, o wyhodowanie idealnego konsumenta, maksymalnego hedonisty dla którego będzie się przede wszystkim liczyło mieć coraz to nowsze modele samochodów, telewizorów itd., człowieka zapatrzonego w swoją wolność do tego stopnia, że zapomina o tym drugim.
Istnieje także możliwość popełniania nadużyć, gdyby takie związki zostały zalegalizowane np. w zakresie rozliczeń podatkowych. Związek partnerski zawarty dla celów podatkowych nie jest nie do wyobrażenia biorąc np. pod uwagę np. skalę nadużyć w przypadku różnych socjalnych przywilejów jak chociażby w przypadku tzw. matek samotnie wychowujących dzieci.
