„Pierwszym warunkiem podniesienia poziomu nauczania
jest więc likwidacja Centralnej Komisji Edukacyjnej”
Prof. Andrzej Waśko
Będzie już prawie dwa lata, jak córka moja zdawała egzamin szóstoklasisty. Z relacji, którą mi przedstawiła, wiedziałam, że egzamin poszedł jej świetnie, że marzenie o dobrym gimnazjum się ziści. Bez nerwów oczekiwaliśmy na wyniki.
I doczekaliśmy się.... nerwowych (bardzo) tygodni, miesięcy. Wyniki z części matematycznej zupełnie nie odpowiadały temu, co jako matematyk z wykształcenia i nauczyciel, obliczyłam. A byłam pewna, że córka, jak zawsze po klasówkach i konkursach matematycznych, w których odnosiła liczne sukcesy, zostając laureatką, czy też finalistką, przekazała mi i tym razem wiernie, co i jak na teście egzaminacyjnym napisała.
Już pierwsza wizyta w Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej przypominała odwiedziny więźnia w areszcie – śledzono każdy mój gest, nawet do miejsc intymnych towarzyszyła mi ochrona. Skopiowanie pracy, wgląd w numer służbowy egzaminatora oceniającego sprawdzian, to prośby, które w tej instytucji były zupełnie nie na miejscu. Oczywistym też musiało być, że i notując własne spostrzeżenia mogłam to czynić jedynie na służbowym papierze i służbowym długopisem. Czas „widzenia się” z pracą również był ściśle limitowany. A że matematyka nie jest mi obca, oceniłam świetną pracę dziecka i kiepską egzaminatora, sprawnie unikając wyprowadzenia mnie przez ochronę. Bo i to podobno mi groziło, gdybym zamarudziła. Kiedy zauważyłam niekompetentne ocenianie niektórych zadań matematycznych i niesprawiedliwie zaniżoną ich punktację, postanowiłam, że tego tak nie zostawię.
Pominę miłosiernym milczeniem moją drugą wizytę w tym miejscu i rozmowę z dyrektorem tej prowincjonalnej agendy CKE.
Po licznych interwencjach, telefonach, pismach, rozmowach, córce dodano jeden punkt. Pewnie sądzono, że pozbędą się „intruza”. Ale ja właśnie zrozumiałam, że tutaj nie chodzi już tylko o indywidualny przypadek mojego dziecka, ale przede wszystkim o sprawiedliwość. Odezwała się we mnie wyniesiona z domu misja naprawiania świata, którą zaszczepił we mnie tatuś Michaś. Zaczęło chodzić o zasadę, o ewentualne i oczywiste krzywdy uczniów, (kto wie, jak wielu?), którzy nie mają zdeterminowanych rodziców, albo po prostu mają nadmiernie ufnych w nieomylność wysokich urzędników w państwie Tuska. Ufnych tak samo, jak pacjentów w nieomylność niektórych lekarzy.
Jest dokładnie tak, jak pisze profesor Waśko, zderzyłam się z „biurokratyczną piramidą, egzaminacyjnym „komitetem centralnym”, który od lat szerzy w Polsce filozofię oświatowego absurdu, skutecznie wciskając kit do głowy uczniom, nauczycielom i opinii publicznej.”
Mnie, w jednej osobie rodzicowi i nauczycielowi „kitu nie udało się wcisnąć”. Zaczęłam walczyć o zmianę systemu. Pisałam i słałam pisma, zainteresowałam sprawą helsińską fundację związek nauczycielski, przeanalizowałam problem ze związkowym prawnikiem. Odwiedziłam biuro posła, w Sejmie pojawiła się wypowiedź i interpelacja. Zasypałam MEN pismami. Ale cóż mogły odpowiedzieć panie Hall i Szumilas. One były wtedy zajęte sześciolatkami, a myślami krążyły już nawet wokół pięciolatków. Domyślacie się więc Państwo, że nawet odpowiedź na moje starania – była bardzo ogólna i „na okrągło”, czyli o niczym. Założyłam więc w Sądzie Administracyjnym w Gliwicach sprawę przeciwko OKE i poczynaniom MEN-u. Teraz znajduje się ona w Sądzie Najwyższym w Warszawie. Mnie tymczasem pochłonęły sprawy równie ważne i niestety pilniejsze – trzeba było walczyć o zagrożone istnienie mojej macierzystej szkoły.
Radykalne stwierdzenie Andrzeja Waśki trafia w sedno: „bizantyjska struktura CKE i jej okręgowych agend są ogromne, a efekty uczenia pod testy – negatywne.” Wracam do sprawy i cieszę się, że jest nas, podobnie myślących, więcej.
