Co zrobić w drugiej turze? Zagłosować na Napieralskiego w wersji z Kaczyńskim czy z Komorowskim?
W oczywisty sposób kampania wyborcza potwierdziła postkomunistyczny charakter polskiego państwa – główne jego formacje, nawet ta z nich, która otwarcie wyznaje “anachroniczny” patriotyzm, nie potrafią myśleć w kategoriach Całości państwa i narodu. Oto bowiem na nowo wpuszczamy w tryby najbardziej klikowy i partykularny czynnik naszej polityki, jakim jest formacja postkomunistyczna. Formacja ta przecież upasła się po 1989 roku uwłaszczając znaczną część majątku narodowego, nie mówiąc o profitach z jego zarządzania przez czterdzieści pięć powojennych lat.
Bakcyl postkomunizmu wyraża się przede wszystkim przekonaniem, że najważniejsza we wszystkim jest władza i wpływ dla własnej grupy politycznej i środowiska. Marszałek Komorowski dawał temu wyraz jeszcze nad trumnami zmarłych tragicznie uczestników lotu do Smoleńska. Prawo i Sprawiedliwość dało temu wyraz dzieląc się łupem mediów publicznych z partią, która wyrosła w zupełnie chorej koncepcji życia politycznego Polski i w dalszym ciągu to życie zatruwa.
Wydarzenia ostatnich lat dobrze pokazały, że w nikłym stopniu chodzi dziś o scalenie suwerenności Polski – raczej o nieustanne uwłaszczanie się na majątku, mitach politycznych, wpływach, na czym się tylko da. Być może Lechowi i Jarosławowi chodziło (Jarosławowi może nadal chodzi) także o scalanie, ale woleli wybrać drogę na skróty, przez postkomunizm, odrzucenie cywilizacji chrześcijańskiej – drogę, na której cel uświęca środki. Niestety zostawili po sobie całkiem spore gruzowisko zamiast nowych kształtów polityki. Przedłużyli tymczasowość jaką zbudowano przy Okrągłym Stole. W efekcie pozwalają na dalsze kolonizowanie Polski przez sieci układów osłabiających sens istnienia państwa i jego wewnętrzną siłę. Jeśli bowiem wchodzi się w logikę postkomunizmu to wzmacnia się tylko postkomunizm, jako rozkład, rozczłonkowywanie instytucji, środków pomiędzy partykularyzmy. Właściwą drogą byłoby takie działanie, które wzmacnia zasadniczy cel poprzez wykorzystanie partykularyzmów. To jednak można uzyskać przez transparentność zasad, czyli obecnie rzecz zupełnie obcą polskiej polityce przysłoniętej piarowymi mgłami.
Słabości polityki w silnych krajach europejskich wzmacnia silna sieć instytucji państwowych pozostających poza dyspozycją czysto polityczną – u nas i tego brak – nie było w interesie postkomunizmu budowanie takiej sieci. Realizowane przez takie instytucje (choćby instytucje kultury etc) cele zastępowano emocjonalnymi wrażeniami, które jednak pozostają bez śladu. W tej logice znajduje się, może nieświadomie, może nieco nawet wbrew swojej woli Jarosław Kaczyński. Pokusa postkomunizmu jest silna, ponieważ opiera się na złudzeniu skuteczności. Jednak skuteczność ta polega tylko na partykularyzacji i umacnianiu partykularyzmów – nie wystarcza do umacniania narzędzia jakim jest państwo.
Co z tym głosowaniem? Wobec powyższego nie widzę nadziei na jakąś głębszą politykę po wyborach prezydenckich – niezależnie od ostatecznego wyniku. Umizgom ku wyborcom Grzegorza Napieralskiego i ku niemu samemu nie będzie końca – jednak tę sytuację zawdzięczamy wcześniejszemu sojuszowi PiSu i SLD, choćby w Telewizji. To co skłania mnie dziś bardziej ku Kaczyńskiemu to aspekt, jakim jest polityka międzynarodowa. Jednak nawet intencje stanowczej postawy na arenie europejskiej, choćby w stosunkach z Rosją, nie wystarczą wobec słabości wewnętrznej i braku argumentów, z których najważniejszym powinno być uporządkowane na maksymalnie wielu płaszczyznach państwo (od etyki po struktury). Wypadek tupolewa pod Smoleńskiem był pewnego rodzaju nauczką i niemal metaforą naszej polityki, która, nomen omen, rozbija się o to państwo – trudno coś innego powiedzieć – upadłe.
źródło: pismo.christianitas
Tomasz Rowiński- (1981) historyk idei, redaktor Christianitas, pracuje w Centrum Myśli Jana Pawła II
