W.A. Mozart – Koncert Fortepianowy C-dur Nr 21
(Music box znajduje się pod tym adresem: theblues-thatjazz.com/pl/box/3165-piano-concerto-no21-c-major.html )
Do napisania o tym koncercie przymierzałem się już długo, nie mogłem jakoś zacząć. Teraz mam dobry pretekst jakim jest notka na drugim moim blogu o piosence Song Sung Blue.
W 1781 roku Mozart odniósł sukces w Monachium, gdzie wystawiono jego operę Idomeneo.
To wydarzenie podbudowało jego pozycję i przechyliło szalę. Mozart czuł się coraz gorzej na dworze Arcybiskupa Colloredo w Salzburgu, który go traktował nienajlepiej.
Postanowił przenieść się do Wiednia.
Kariera Mozarta w Wiedniu rozpoczęła się zupełnie dobrze. 24 grudnia 1781 roku wystąpił w roli pianisty przed Cesarzem Józefem II. Cesarzowi koncert bardzo się spodobał. To sprawiło, że Wolfgang Amadeusz stał się uznanym w stolicy pianistą.
W latach 1782 – 1785 Mozart czuł się w roli pianisty bardzo dobrze. Był tak popularny, że sale koncertowe w teatrach nie mogły pomieścić chętnych. Wpadł na niekonwencjonalny pomysł – wynajmował sale w Trattnerhof (budynek z apartamentami) i w restauracji Mehlgrube z dużą salą balową. Był to okres powodzenia finansowego.
Mozart, portret z około 1780 roku
Mozart grał przede wszystkim koncerty skomponowane przez samego siebie. Występował jako solista i dyrygent od fortepianu. Więzy między nim a słuchaczami były bardzo bliskie. To między innymi sprawiało, że pisał nowe koncerty często, po to by zadowolić Wiedeńczyków.
Koncert Fortepianowy C-dur nr 21 K.467został ukończony 9 marca 1785 roku. Cztery tygodnie wcześniej wykonał koncert nr 20.
Składa się z trzech części:
1. Allegro maestoso
2. Andante in F major
3. Allegro vivace assai
Koncert jest błyskotliwy, nierozwlekły i dosyć ostry. Jest jednym z największych i najbardziej znanych koncertów Mozarta. Należy też do wymagających technicznie. Leopold Mozart, ojciec, nazwał go „zadziwiająco trudnym”.
Mozart napisał 27 koncertów fortepianowych, więcej niż jakikolwiek inny kompozytor. Jako solista lubił improwizować. Bardzo często wykonywał różne kadencje na koncertach. Podstawowe formy kadencji zapisywał.
Większość kadencji zachowało się. Wśród tych, których brak jest koncert nr 21. Kadencje napisali do niego Beethoven i Hummel. Były najczęściej grane aż do momentu kiedy Dinu Lipatti zagrał własną kadencję. Od tego czasu większość pianistów opracowuje własne warianty kadencji do tego koncertu.
Koncert jest utworem zwartym i każda część jest zharmonizowana z pozostałymi. Tak jednak się stało, że głównie jest kojarzony z częścią II. Ta część znajduje się na wielu składankach prezentujących hity muzyki klasycznej.
A stało się tak przez szwedzki film z 1967 roku Elvira Madigan. Reżyser Bo Widerberg wybrał Andante na ścieżkę dźwiękową. Film rozsławił tę część koncertu do tego stopnia, że bardzo często jest nazywany „Koncertem Elvira Madigan.” Oczywiście całkowicie bez związku z Mozartem.
Folder filmu Elvira Madigan
W music boxie dwa wykonania: Emil Gilels z Orkiestrą URSS pod dyrekcją Kondraszina oraz Roberto Carnevale, który od fortepianu dyryguje Amadeo Chamber Orchestra.
