Chopin – Barkarola Fis-dur Op.60
W 1845 roku Fryderyk Chopin lato spędzał, jak zwykle, w Nohant. I jak zwykle dużo tworzył chociaż w liście do rodziny pisał: ” Nie gram wiele, bo mi się fortepian odstroił, piszę jeszcze mniej.”. Wydawałby się mogło, że dorobek tego lata był niewielki.
A jednak napisał dwie pieśni, sonatę h-moll, mazurki op.58 i mazurek As-dur z op.59. Oprócz tego pracował na szkicami Barkaroli, Poloneza-Fantazji op. 6l, Nokturnów op. 62, może także do Sonaty g-moll op. 65.
W pierwszym kwartale 1846 roku sporo chorował. Do Nohant z George Sand wybrali się już w maju i przebywali tam do połowy listopada. Był to najdłuższy i ostatni tam pobyt.
Sand uważała, że lato spędzili samotnie w gronie rodzinnym. Widać jak dla niej gości było mniej niż w poprzednich latach.
Często przyjeżdżał Eugène Delacroix, który uwielbiał grę i utwory Chopina. Chopin z kolei niezmiernie cenił malarstwo Delacroix. Byli prawdziwymi przyjaciółmi.
George Sand słucha Fryderyka Chopina w Nohant
Jeden z wieczorów muzycznych opisała Eliza Fourier: „Śpiew Pauline Viardot, a potem Chopin, zasiadł do gry i niemal do północy bez przerwy wiódł nas wedle swej chęci od nastrojów pogodnych do smutku, od radości do powagi. [...] Znakomita prostota, słodycz, dobroć i dowcip. W tym ostatnim rodzaju zagrał nam parodię opery Belliniego, z której śmieliśmy się bez miary.” Improwizował: „Modlitwę Polaków w nieszczęściu, która wycisnęła łzy z oczu; potem etiuda z motywem dzwonu na alarm, która wprawiła nas w drżenie; potem marsz żałobny, tak poważny, tak posępny, tak bolesny”.
Chopinowi pracowało się tego lata dobrze. Ukończył wszystkie rozpoczęte szkice, w tym Barkarolę. Po powrocie do Paryża została wkrótce wydana. Dedykowana został Baronowej Stockhausen.
Nazwa pochodzi od pieśni weneckich gondolierów. Stąd forma ta musi być śpiewna i romantyczna, w rytmie 6/8 bądź 12/8. Wielu kompozytorów napisało barkarole. Najsłynniejsze to początek 3 aktu Les contes d′Hoffmann Offenbacha i właśnie fortepianowa barkarola Chopina.
Jennifer Branch - Gondola w Wenecji
Dzieło Chopina, bo takim słowem trzeba tę kompozycję określić, oddaje w pełni charakter duetów miłosnych śpiewanych na weneckich kanałach. Jest jednak utworem szeroko rozbudowanym, w którym Wenecja wyobrażona jest w świetle księżyca, ale i w promieniach słonecznych.
Można by się doszukać pewnych nastrojów z nokturnów i Berceuse (Kołysanki) Des-dur. Nie należy jednak przeceniać tego pokrewieństwa, gdyż Barkarola Fis-dur znacznie wykracza poza rozmiary większości nokturnów i sięga głębiej. Chwilami opowieść Chopina jest gorąca i intensywna. Chwilami łagodna i melancholijna.
Jego Barkarola to nie tyle pieśń nocy co pieśń miłości.
W XIX wieku barkarola stała się modna wśród kompozytorów. Kompozycja Chopina intrygowała. Starali się mu dorównać Mendelssohn, Faure, Czajkowski i Rachmaninow. Żadnemu z nich to się nie udało.
Barkarola Chopina pociąga każdego pianistę. Grali ją wszyscy sławni gdyż jest dla pianistów prawdziwym wyzwaniem. Pozwala bowiem na cały wachlarz interpretacji. Chyba jednak niewielu potrafi ją wykonać z prawdziwym artyzmem.
W music boxie: Artur Rubinstein, Rafal Blechacz, Krystian Zimerman, Martha Argerich, Vladimir Horowitz i Dang Thai Son.
