Rewolucja październikowa, czyli jak syjonisci z N.Y zainstalowal

...i komunizm w Rosji

 

 Rewolucja październikowa w Rosji 

czyli

Inwazja Syjonu

(problem, solution, reaction) 

v 

Rosjanie

A.create a problem

konflikt zbrojny,czyli...

wojna 'różna, różnista, w kształcie grzyba i cygara', pełzajaca i inna hybrydowa oparta o 'koniunkture rynkowa' danego regionu czyli takie czynniki, jak jego ład etniczny, wyznaniowy, socjalno-bytowy, np. Afryka, Srodkowy Wschod, Majdan;

B. find a solution

Zawsze to samo,czyli...

zmiana „złego” rzadu, czyli usuniecie patriotycznych władz walczacych, instalacja marionetkowego rzadu, realizujacego syjonistyczne cele, wrogie narodowi, Np. Nocna zmiana.

Donald za wierna słuzbe dostal niedawno nagrode przeciez.

C.take an action

bez niespodzianki, czyli...

rewolucja, czasem nie-krwawa.

 

Według terminologii sowieckiej Wielka Socjalistyczna Rewolucja Październikowa to określenie, stosowane na:

• dokonany przez bolszewików przewrót zbrojny w Rosji, trwający od nocy z 24 na 25 października (6/7 listopada) 1917 roku, gdy została podjęta ostateczna decyzja przejęcia władzy w państwie, do godziny drugiej w nocy 26 października (8 listopada), gdy został opanowany Pałac Zimowy, a członkowie Rządu Tymczasowego aresztowani;

 

• okres, w którym Rady Delegatów Robotniczych, składające się przeważnie z bolszewików, przejmowały władzę w państwie, rozpoczęty w dniu 25 października (7 listopada 1917) i trwający do marca 1918;

 

• wydarzenie, będące skutkiem dwuwładzy w Rosji, gdy rządy sprawowały jednocześnie Rady Delegatów Robotniczych i Rząd Tymczasowy, oraz wynikiem pogłębiającego się kryzysu politycznego, który przybrał na sile po puczu generała Ławra Korniłowa w dniach 27–31 sierpnia (9–13 września) 1917.

Dwuwładza w państwie trwała do ostatecznego przejęcia rządów przez Rady Delegatów Robotniczych oraz aresztowania członków Rządu Tymczasowego przez rewolucjonistów po zdobyciu Pałacu Zimowego w nocy 26 października (8 listopada) 1917.

Początkowo zakres geograficzny przewrotu obejmował tylko ówczesną stolicę Piotrogród, stopniowo rewolucja poszerzała swój zasięg do większości obszarów Rosji.

Określenie „październikowa” na bolszewicką rewolucję jest stosowane ze względu na miesiąc rozpoczęcia przewrotu.

W Rosji przed bolszewickiej obowiązywał kalendarz juliański, zgodnie z tą rachubą czasu przewrót rozpoczął się w nocy z 24 na 25 października (z 6 na 7 listopada według kalendarza gregoriańskiego).

Geneza

Czynnikiem, który doprowadził do rewolucji, był przede wszystkim udział imperium w I wojnie światowej.

1 sierpnia 1914 roku Niemcy wypowiedziały wojnę Rosji,a 6 sierpnia uczyniły to również Austro-Węgry.

Po stronie Rosji stanęli zachodni sojusznicy kraju – Wielka Brytania i Francja.

Początkowo udział w wojnie został poparty przez większość ludności imperium.

Organizowano dziesiątki manifestacji patriotycznych.

Pod Pałacem Zimowymw Petersburgu zebrała się największa manifestacja, którą z balkonu pałacu osobiście powitał monarcha.

Pisma o niemalże każdej orientacji politycznej pisały artykuły wzywające obywateli do zachowania spokoju, jedności narodowej i walki z „wrogiem Słowian” (Germanami).

Podobną taktykę przyjęły partie polityczne i stowarzyszenia.

Na V posiedzeniu Dumy Państwowej przeważały tendencje zwolenników konfliktu, poparto kredyty wojenne i składano oświadczenia solidarnościowe z rządem.

Jedyną frakcją parlamentarną, która nie poparła wojny, była grupa socjaldemokratyczna, która odrzucała wszelkie możliwości „jednoczenia się” z caratem.

Likwidowano wszelkie ślady niemieckości w życiu codziennym.

Niemieckojęzyczną nazwę stolicy Petersburg zmieniono na Piotrogród, zamknięto pisma niemieckojęzyczne, a nawet wielu mieszkańców imperium zmieniło swoje nazwiska.

Większa część robotników nie poparła nacjonalistycznej akcji, jednak środowisko to zgodziło się na zaprzestanie strajków.

Walki toczyły się ze zmiennym szczęściem.

Początkowo armie carskie wkroczyły do niemieckich Prus Wschodnich, jednak w wyniku kontr ofensywy wojsk niemieckich poniosły klęski w bitwach pod Tannenbergiem i nad jeziorami mazurskimi.

Straty wojsk rosyjskich w tej operacji wyniosły ponad 300 tysięcy ludzi, a dowódca 2 Armii rosyjskiej, Aleksander Samsonow, popełnił samobójstwo.

Z drugiej strony w wyniku bitwy galicyjskiej we wrześniu 1914 Rosjanie zajęli prawie całą Galicję, a w październiku i listopadzie powstrzymali ofensywę niemiecką w środkowej Polsce.

Zamówienia wojenne i likwidacja ruchu strajkowego doprowadziły do wzrostu znaczenia burżuazji, która nie posiadała jednak żadnego wpływu na decyzje monarchy.

Aby zaspokoić żądania tej klasy społecznej,car powołał Wszechrosyjski Związek Ziemstw i Wszechrosyjski Związek Miast reprezentujące jej interesy.

Sytuacja zmieniła się, gdy doszło do pierwszych klęsk militarnych, a wojna zdezorganizowała życie gospodarcze – fabryki odczuły braki surowców oraz zabrakło dostaw z zagranicy.

Wyczerpano także zapasy broni, a sojusznicy Rosji nie posiadali jej na tyle, aby wspomóc siły carskie.

Szybko wzrastały ceny żywności, co doprowadziło do pogorszenia się nastrojów społecznych.

Klęski na froncie w 1915 roku wywołały falę niepokojów.

Car, chcąc zachować spokój w kraju, w czerwcu 1915 roku zdymisjonował ministrów – spraw wewnęchtrzny i wojny.

Wywiad niemiecki już w 1915 za zgodą cesarza Wilhelma II, wdrożył tajny program „rewolucjonizacji i insurekcjonizacji”– jego praktyczną realizacją zajmował się wydział III b niemieckiego Sztabu Generalnego.

Celem programu było, poprzez aktywne wspieranie działalności bolszewików wymierzonej w carat, wewnętrzne osłabienie Imperium Rosyjskiego i jego armii, a po zwycięskiej rewolucji wyeliminowanie Rosji z wojny, co ułatwić miało zwycięstwo Niemiec na froncie zachodnim.

Z kolei przemysł niemiecki miał uzyskać dostęp do bogactw naturalnych Rosji i jej zasobów gospodarczych.

W wyniku klęsk ponoszonych w I wojnie światowej nastąpiło osłabienie autorytetu cara Mikołaja II, a jego żonę Aleksandrę Fiodorownę podejrzewano o sprzyjanie Niemcom (jej ojciec byłwielkim księciem Hesji).

Caryca coraz bardziej ulegała wpływom mnicha Rasputina, który wykorzystywał swój wpływ na nią, aby niszczyć swoich wrogów.

Rodzina mieszkała wpałacu w Carskim Siole, w zupełnym oderwaniu od sytuacji w kraju.

Car uważał, że Petersburg – z jego krytykanckimi intelektualistami, dekadencką arystokracją, kłótliwymi politykami i ciągle niezadowolonymi robotnikami – nie reprezentował prawdziwej Rosji, której lud miał być zjednoczony duchowo ze swoim carem.

Monarcha wierzył, że jest narzędziem w ręku Boga, tylko przed nim odpowiada i został przez niego wyznaczony, by chronić prawosławie i absolutną władzę cara.

Car stracił rzeczywistą kontrolę nad krajem, a caryca i Rasputin, jeśli któryś minister sprzeciwiał się ich zdaniu, namawiali cara do natychmiastowej dymisji polityka.

W ten sposób najbardziej kompetentni członkowie rządu popadali w niełaskę.

W rezultacie rząd tworzyli niemal sami nieudacznicy i protegowani Rasputina.

Caryca i Rasputin ingerowali w różne dziedziny życia imperium rosyjskiego.

Sytuacja na froncie i braki żywnościowe wzmagały niezadowolenie społeczne, które koncentrowało się na carycy.

Na początku 1916 roku na czele rządu stanął Boris Stürmer, reprezentant kół skrajnej prawicy.

Polityk ten nie cieszył się szerszym poparciem i zyskał miano germanofila oraz zwolennika zawarcia pokoju z Niemcami.

Od 1916 w armii nasilał się upadek dyscypliny i wybuchały bunty, w których uczestniczyli głównie świeżo powołani żołnierze.

Pod koniec 1916 Mikołaj II popadł w depresję.

W czasie kadencji Stürmera rozpoczęły się strajki, na które rząd odpowiedział represjami.

Policja poddała represjom zarówno partie robotników, jak i burżuazji.

W Piotrogrodzie wybuchł duży strajk, w którym udział wzięło dziesięć fabryk, który szybko został brutalnie stłumiony.

Równocześnie pogarszała się sytuacja na wsi, a zrozpaczeni chłopi organizowali coraz liczniejsze wystąpienia.

Pod koniec 1916 roku w Dumie przemówienie wygłosił lider kadetów,Paweł Milukow, który poddał krytyce rządy carskie, a jego przemowa według części historyków stała się „hasłem do rewolucji”.

Ruch bolszewicki

W czasie wojny skrajnie pacyfistyczne stanowisko zajęli bolszewicy, z wyjątkiem moskiewskiej frakcji tzw. inteligentów, którzy wyrazili poparcie dla rządu.

Duży wpływ na przekonanie ogółu bolszewików do przyjęcia postaw antywojennych  miał Włodzimierz Lenin, który w listopadzie wydał w szwajcarskim piśmie „Socjaldemokrata” artykuł „Wojna a socjaldemokracja w Rosji”.

W artykule W. Lenin przedstawił cele bolszewików w czasie wojny, miały być to – prowadzenie propagandy, organizacja rewolucji socjalistycznej, budowa republiki rosyjskiej, polskiej i niemieckiej, walka z caratem, szowinizmem wielkorosyjskim, walka o ośmiogodzinny dzień pracy oraz konfiskata ziem należących do obszarników.

Działania te, które bolszewicy zaczęli realizować,poważnie osłabiły partię – rząd rozpoczął falę represji, które zmusiły działaczy do emigracji lub sprawiły, że trafili oni do więzień.

Bolszewicy kontynuowali działalność w podziemiu, gdzie wydawali nielegalne pisma i prowadzili działania o charakterze propagandowym.

W listopadzie pod Piotrogrodem doszło do tajnej narady bolszewików.

Wśród uczestników znaleźli się m.in. posłowie bolszewiccy do Dumy.

Narada została zaatakowana przez policjantów, a jej uczestnicy zostali skazani na dożywotnie zesłanie naSyberii.

Od początku wojny rząd Niemiec utrzymywał kontakty z rosyjskimi bolszewikami mieszkającymi na emigracji, głównie w Szwajcarii

Rewolucja lutowa

Od połowy 1916 roku w wyższych kręgach społecznych zaczęto rozpatrywać usunięcie Mikołaja II z tronu i przekazanie władzy jego dziedzicom.

Spisek zorganizować mieli przedstawiciele komitetów wojskowo-przemysłowych, Związku Miast i Związku Ziemiaństwa.

22 lutego 1917 roku Mikołaj II opuścił Carskie Sioło i udał siędokwatery głównej Naczelnego Dowódcy armii rosyjskiej w Mohylewie, niedaleko linii frontu.

Za pierwszy dzień rewolucji lutowej uznaje się 1 marca, gdy Mikołaj II znajdował się poza frontem, a w Piotrogrodzie doszło z okazji Międzynarodowego Dnia Kobiet doszło do utworzenia Inicjatywy kobiet – grupy działaczek robotniczych które zorganizowały w stolicy szereg antyrządowych demonstracji.

W demonstracjach uczestniczyli wzięli mienszewicy, eserowcy i bolszewicy.

W strajku 1 marca udział wzięło około 300 tysięcy osób, z czego najbardziej zorganizowaną grupę stanowili metalowcy.

Oprócz fabryk zastrajkowali tramwajarze czy drobni przedsiębiorcy.

Popołudniu do akcji przeciwko strajkującym stanęli żołnierze i funkcjonariusze policji.

Decydującym dniem protestów był 12, gdy do protestujących przyłączyli się wojskowi niechcący strzelać do manifestantów protestujących w sposób pokojowy.

Żołnierze wypuścili więźniów, wśród których znaleźli się także kryminaliści.

Zniszczono – gmach sądu okręgowego, pałac dworu i komisariaty policji.

W dzielnicy piotrogrodzkiej doszło do starcia między robotnikami a policjantami.

Wkrótce doszło do wybuchu powstań w pozostałych okołostołecznych miastach, m.in. w Carskim Siole.

Ostatnie garnizony zwolenników reżimu przebywające w Piotrogrodzie poddały się na skutek utraty zapasów amunicji i odcięcia od pozostałych sił procarskich.

W rewolucji zginęło około 1400 osób w tym 700 żołnierzy i 237 robotników.

Wspólny pogrzeb ofiar starć odbył się na Polu Marsowym.

Rewolucja nie uspokoiła sytuacji, ponieważ wyłoniony 15 marca 1917 przez Komitet Tymczasowy Dumy w porozumieniu z Piotrogrodzką Radą Delegatów Robotniczych i Żołnierskich Rząd Tymczasowy, kierowany początkowo przez przedstawiciela liberalnych konstytucyjnych demokratów (kadetów) księcia Gieorgija Lwowa, a od 21 lipca przez socjalistę-rewolucjonistę Aleksandra Kiereńskiego, nie zdecydował się na wystąpienie z Ententy i jednostronne zakończenie wojny.

Przyjęte decyzje: zniesienie cenzury, zniesienie kary śmierci, powszechna amnestia, rozwiązanie policji politycznej (ochrany) nie uspokoiły sytuacji, a ułatwiły działanie potencjalnym konspiratorom.

Administracja terenowa w praktyce przestała funkcjonować, policja się rozpadła.

Władzę w miastach, obok istniejących rad miejskich, w coraz większym stopniu kontrolowały „rady delegatów robotniczych”, a na froncie – „rady delegatów żołnierskich” (kontrolowane przez partie socjalistyczne: eserowców, mienszewików i bolszewików).

W kraju powstał system dwuwładzy – z jednej strony oficjalną władzę sprawował Rząd Tymczasowy, a z drugiej rady robotnicze powoływane w różnych obszarach kraju.

Już wkrótce doszło do pierwszych napiec między rządem a radami.

Obalenie cara zostało z zadowoleniem przyjęte przez większość mieszkańców dotychczasowego carstwa.

Rząd Tymczasowy wydał manifest, w którym stwierdzono, że naród polski ma prawo do uzyskania niepodległości, oraz poparł dążenia niepodległościowe innych narodów.

Rząd Tymczasowy wyprzedziła Rada Piotrogrodzka, która na dwa dni przed manifestem Rządu uchwaliła podobny manifest.

Rozpoczęto prace nad planami reformy rolnej i uruchomiono Konstytuantę, czyli Zgromadzenie Narodowe, które w praktyce działać zaczęło dopiero po rewolucji październikowej.

Rząd zgodził się na publikowanie nowych pism i nieskrępowaną działalność polityczną.

Przyczyny

Na skutek rewolucji do kraju z emigracji lub zesłania powrócił szereg emigrantów.

Z zesłania wrócili m.in.Lew Kamieniew, Józef Stalin, Lenin czy Jerzy Plechanow.

Powrót Lenina do Rosji umożliwili Niemcy, z którymi negocjował Friz Platten, sekretarz Szwajcarskiej Partii Socjalistycznej.

 Lenin wrócił do Rosji pociągiem specjalnym poprzez okupowaną przez Niemcy Europę16 kwietnia oraz przyłączenie się grupki niezależnych socjalistów pod wodzą Lwa Trockiego (który również powrócił swobodnie do Rosji z emigracji w Stanach Zjednoczonych w maju 1917) ożywiło akcję bolszewików, którzy (w przeciwieństwie do mienszewików i eserowców) występowali odtąd za natychmiastowym przerwaniem działań wojennych.

Propaganda i działalność bolszewików, w tym m.in. podróż Lenina i innych przywódców bolszewickich ze Szwajcarii do Rosji, a zwłaszcza wydawanie prasy i druków ulotnych w masowych nakładach (w tym organu bolszewików, dziennika „Prawda” i jego mutacji), była zresztą z tego powodu w znacznej mierze finansowana przez sztab niemieckiej armii i skarb Cesarstwa Niemieckiego.

Po powrocie do kraju uchodźców, Rząd Tymczasowy uformował nowy gabinet, w skład którego weszli również ludowi socjaliści i mienszewicy.

Zorganizowano Ogólnorosyjski Zjazd Rad, wybory te wygrali umiarkowani mienszewicy i eserowcy, którzy zdobyli kolejno 248 i 285 miejsc, bolszewicy zdobyli 105 miejsc.

Mienszewicy prezentowali opinię, według której koalicja możliwa jest jedynie z rewolucyjną burżuazją.

Niemożliwość powołania rządu, który dałby radę pogodzić interesy przedstawicieli rad i Rządu Tymczasowego, zaowocowała kolejną falą kryzysu politycznego.

W wyniku konfliktu wewnętrznego do dymisji poddali się ministrowie kadeccy.

W lipcu w stolicy wybuchło kolejne powstanie robotnicze, tym razem wywołane z inspiracji bolszewików.

Przeciwko bolszewikom wystąpiły pozostałe ugrupowania socjalistyczne, a w starciach bolszewicko-socjalistycznych zniszczono lokal redakcyjny i drukarnię organu bolszewickiego „Prawdy”, na sile ruszyła kampania przeciwko Leninowi, którego oskarżano o agenturalną działalność względem Niemiec.

Lenin i Zinowiew wydostali się ze stolicy i przedarli się do Bazliw, skąd szykowali plany przeprowadzenia kolejnej rewolucji.

Pogarszająca się sytuacja gospodarcza oraz dalsze klęski na froncie nie sprzyjały stabilizacji sytuacji w Rosji.

7 kwietnia rząd był zmuszony do wprowadzenia monopolu na handel zbożem i kartek na chleb.

3 maja bolszewicy stworzyli para militarne oddziały Gwardii Czerwonej.

W tym samym czasie na wsi doszło do żywiołowych wystąpień chłopów zajmujących majątki obszarnicze.

18 majado Rządu Tymczasowego weszli mienszewicy (Iraklij Cereteli, Matwiej Skobielew).

Rząd Tymczasowy odłożył decyzje co do oczekiwanej przez rosyjską wieś reformy rolnej do decyzji Zgromadzenia Konstytucyjnego (w pełni demokratycznie wybranego parlamentu Rosji), zwlekał jednocześnie z decyzją o wyznaczeniu terminu wyborów i utrzymywał udział kraju w wojnie.

W Rosji narastało w konsekwencji znużenie wojną i świeżo ustanowionymi swobodami demokratycznymi.

Czas sprzyjał bolszewikom – pozostającym w konsekwentnej opozycji wobec wszystkich posunięć Rządu Tymczasowego, zgodnie z tezą Lenina, że rewolucja „burżuazyjna” powinna być niezwłocznie przekształcona w „socjalistyczną” i budujących konsekwentnie zwartą, zdyscyplinowaną organizację na terenie całego kraju (przede wszystkim w wielkich miastach i w wojsku).

W czerwcu na tle sprzeciwu wobec kontynuacji udziału Rosji w wojnie powstała bliska bolszewikom frakcja lewicowych eserowców wewnątrz partii socjalistów-rewolucjonistów, przekształcona następnie w odrębną partię.

Rozpoczęta 16 czerwca 1917 ofensywa armii rosyjskiej na froncie wołyńskim (przeciw armii austro-węgierskiej) w kierunku na Lwów wobec posuniętej już demoralizacji wojska i natychmiastowej pomocy armii niemieckiej dla Austriaków załamała się 2 lipca, a 6 lipca Niemcy i Austriacy przeprowadzili kontrofensywę.

Pomiędzy 4 a 6 lipca odbyły się w Piotrogrodzie burzliwe, zorganizowane przez bolszewików i anarchistów demonstracje robotników, zwartych uzbrojonych oddziałów żołnierzy (zwłaszcza z Twierdzy Pietropawłowskiej) i marynarzy Floty Bałtyckiej z Kronsztadu przeciw Rządowi Tymczasowemu (tzw. Dni Lipcowe), połączone z blokadą pałacu Taurydzkiego – siedziby Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich (w której większość mieli popierający rząd eserowcy i mienszewicy).

Była to nieudana próba przejęcia władzy przez bolszewików.

Po powrocie Aleksandra Kiereńskiego (ministra wojny) z frontu 6 lipca Rząd Tymczasowy opanował sytuacjęprzy pomocy lojalnych oddziałów garnizonu piotrogrodzkiego i żołnierzy ściągniętych z frontu, ujawniając uprzednio w prasie część zdobytych dokumentów o zagranicznym finansowaniu bolszewików, które wywołały oburzenie wśród żołnierzy.

Rząd zdelegalizował partię bolszewików jako agentów niemieckich, Lenin ukrył się wFinlandii.

21 lipca po dymisji Gieorgija Lwowa nowy gabinet uformował jako „człowiek silnej ręki” eserowiec Aleksander Kiereński (do tego czasu minister sprawiedliwości, a następnie również wojny w rządzie Lwowa).

Był on przekonany o wyeliminowaniu zagrożenia ze strony partii bolszewickiej po wydarzeniach lipcowych i przekonany do swej misji jako rosyjskiego Bonapartego, który poskromiwszy „jakobinów” poskromi i „reakcję”.

Tymczasem szybko narastał kryzys gospodarczy, inflacja i przestępczość.

Następował postępujący paraliż podstawowych funkcji państwa rosyjskiego.

Paraliż państwa (i armii - jedynej siły, która mogła powstrzymać bolszewików) oraz anarchizacja i narastająca apatia społeczeństwa rosyjskiego wobec instytucji demokratycznych były podstawami sukcesu partii bolszewików w konsekwentnej, kierowanej przez Lenina walce o zdobycie władzy w Rosji.

8 sierpnia półlegalny zjazd bolszewików postanowił rozpocząć przygotowania do przejęcia władzy drogą powstania zbrojnego.

Ofensywa wojsk niemieckich na początku września doprowadziła do zajęcia Rygi.

Rozłam w Rządzie Tymczasowym

W tym okresie sprzeciw wobec nadaniu niepodległości poszczególnym narodom Imperium wyraziła prawica, co doprowadziła do konfliktu z lewicą popierającą ruchy niepodległościowe

W geście poparcia wobec lewicy w szeregu miast Rosji wybuchł jednodniowy strajk generalny zorganizowany przez bolszewików.

W konflikcie po stronie prawicy jednoznacznie opowiedział się generał Ławra Korniłowa, dotychczasowy głównodowodzący armii rosyjskiej.

Korniłow w lipcu 1917 roku zażądał od premiera Aleksandra Kiereńskiego przywrócenia kary śmierci dla dezerterów i buntowników, likwidacji komitetów żołnierskich i przywrócenia uprawnień dyscyplinarnych dowódców.

Poparcie przez prawicę Korniłowa i jego potępienie przez lewicę doprowadziło do jeszcze większej polaryzacji Rządu Tymczasowego.

6 lub 7 sierpnia Korniłow polecił generałowi Krymowowi przesunięcie 3. Korpusu Kawalerii z frontu rumuńskiego do Wielkich Łuków, by siły te mogły w razie potrzeby zdławić wystąpienie bolszewickie w stolicy lub w Moskwie jak sam twierdził Korniłow chciał w ten sposób wywrzeć presje na rząd, a w razie wybuchu zamieszek zamierzał zbudować „nową, silną władzę”.

W tym czasie W. Lenin, W. Antonow-Owsiejenka i W. Newski utworzyli w Piotrogrodzie Komitet Centralny partii bolszewików, Komitet Wojskowo-Rewolucyjny i Centralny Komitet Wykonawczy Rad oraz rozpoczęli przygotowania do wywołania powstań w Moskwie i innych największych miastach.

Bolszewicy piotrogrodzcy nawiązali kontakt z liczącą około 70 tysięcy członków partią bolszewicką w Moskwie.

Lenin z liderami bolszewickimi z Moskwy spotkał się dopiero 10 października, gdyż wcześniej tamtejsi bolszewicy nie mieli sprecyzowanego poglądu odnośnie walki rewolucyjnej.

Równocześnie bolszewicy zaktywizowali swoje ogniwa wśród żołnierzy na Ukrainie, Białorusi, Uralu i na Syberii.

Ponadto na północny Kaukaz wysłano Sergiusza Kirowa, do Kraju tladwołżańskiego, Łazara Kaganowicza, Waleriana Kujbyszewa i Mikołaja Szwernlka.

O próbach powstania dowiedział się Rząd Tymczasowy i podjął akcję przeciwko bolszewikom.

W nocy 15 października komisarze i inspektorzy ze stołecznego Zarządu Milicji dokonali wizytacji dzielnic robotników.

16 października na obradach rządu ministrowie zapoznali się z informacjami odnośnie szykowanego przewrotu.

Rząd jako datę wybuchu powstania wymienił 19 lub 20 października.

Równocześnie wzmocniono posterunki milicji w pobliżu Pałacu Zimowego.

Rząd Tymczasowy, jak się okazało, dysponował w Piotrogrodzie jedynie tysiącem lojalnych żołnierzy, podczas gdy bolszewicy dysponowali około 150 tysiącami wiernych im żołnierzy i kolejnymi dziesiątkami tysięcy marynarzy.

Proporcja taka (na drastyczną korzyść bolszewików) istniała jednak wyłącznie w stolicy, lecz to właśnie miasto, jak się miało okazać, odegrało znaczącą rolę w rewolucji październikowej.

Konflikt nasilił się poprzez Władimira Lwowa.

Lwow był byłym oberprokuratorem Świątobliwego Synodu Rządzącego.

25 sierpnia Lwow, fałszywie podając się za wysłannika premiera Kiereńskiego, oznajmił Korniłowowi, że Kiereński dopuszcza możliwość mianowania go dyktatorem, na co Korniłow stwierdził, że zgadza się na przejęcie w Rosji pełni władzy.

Po tym Lwow udał się do premiera i przekonał go otym, że Korniłow szykuje przewrót wojskowy.

Kiereński w rezultacie odwołał Korniłowa ze stanowiska.

Po swojej dymisji Korniłow zdecydował się na bunt przeciw premierowi.

W oświadczeniu stwierdził, że rząd działa na korzyść Niemiec, jak i bolszewików.

Kiereński i Korniłow zaczęli zabiegać u poszczególnych dowódców o ich poparcie w ewentualnej wojnie domowej.

Premier na wieść o marszu Korniłowa ku stolicy wezwał do obrony rewolucji lutowej, a w celu osłabienia Korniłowa pozwolił bolszewikom na tworzenie własnych oddziałów zbrojnych, które mogłyby obronić stolicę przed prawicowym zamachem stanu i wypuścił przywódców bolszewickich z więzienia.

Jak się okazało, oddziały wierne Korniłowi nie dotarły do miasta na skutek strajku kolejarzy i braków w zaopatrzeniu.

Dowodzący korpusem puczystów generał Aleksandr Krymow popełnił samobójstwo.

Po próbie ataku na stolicę, Korniłow pozwolił się aresztować i aż do czasu kolejnej rewolucji pozostawał w więzieniu.

W obliczu afery Kiereński stracił poparcie wśród kół liberalnych i konserwatywnych, a bolszewicy odebrali dużą część poparcia eserowców i mienszewików.

Chaos spowodowany rewolucjami spowodował ustrojową i terytorialną dezintegrację państwa.

Niepodległość ogłosiły kraje, których terytorium częściowo lub całkowicie wchodziło w skład tego państwa do I wojny światowej, w tym: Polska, Finlandia, Litwa, Estonia, Łotwa.

14 września Rząd Tymczasowy proklamował ustrój republikański Rosji.

22 września w wyniku nowych wyborów do Rady Piotrogrodzkiej większość uzyskali bolszewicy, na czele z Trockim.

20 października do Piotrogrodu powrócił potajemnie Lenin.

23 października Komitet Centralny bolszewików przyjął rezolucję o powstaniu zbrojnym i stworzył pierwsze Biuro Polityczne.

25 października Rada Piotrogrodzka utworzyła Komitet Wojskowo-Rewolucyjny, oficjalnie dla obrony stolicy przed Niemcami – w rzeczywistości jako sztab przygotowujący przewrót.

Sprzeciwiający się tej decyzji członkowie KC Grigorij Zinowiew i Lew Kamieniew – zwolennicy idei „jednolitego rządu socjalistycznego” w koalicji z eserowcami i mienszewikami – w gazecie wydawanej przez Maksyma Gorkiego podali do publicznej wiadomości swój sprzeciw wobec planu zbrojnego obalenia Rządu Tymczasowego.

W skład rządu wchodzili bowiem przedstawiciele partii demokratycznych – dwóch partii socjalistycznych (eserowców i mienszewików) i będącej w mniejszości liberalnej partii kadetów.

Ogólnorosyjskie wybory parlamentarnemiały odbyć się zaś za niespełna trzy tygodnie (25 listopada 1917).

Przewrót

Czerwonogwardziści w 1917 roku

Przed puczem Gwardia Czerwona liczyła około 20 tysięcy żołnierzy.

Aby powstrzymać bolszewików, Rząd Tymczasowy wprowadził do stolicy oddziały kozackie.

Na terenie Piotrogrodu,Kronsztadu i w Finlandii ogłoszono stan oblężenia.

W chwili wybuchu starć, w Pałacu Zimowym rząd dysponował 808 żołnierzami z sześcioma działami, sześcioma samochodami, 684 karabinami, 40 rewolwerami i 19 cekaemami.

Na chwilę przed powstaniem, 22 października, Związek Wojsk Kozackich zaplanował procesję z okazji święta Obrazu Matki Boskiej, przeciwko czemu zaprotestowała Rada Piotrogrodzka.

W rezultacie obchody kozackiego święta zostały wstrzymane przez rząd, aby uniknąć wybuchu wcześniejszych walk.

24 października podjęto próby zamknięta pism bolszewickich.

Bolszewicy zebrali pośpiesznie naradę, na której zdecydowano o wybuchu rewolucji.

Sygnałem do zrywu miało być wywieszenie czerwonej latarni na iglicy soboru Twierdzy Pietropawłowskiej, kolejnym sygnałem miał być sygnał artyleryjski z krążownika „Aurora”.

W nocy z 24 na 25 oddziały czerwonogwardzistów oraz popierający ich marynarze i żołnierze zajęli m.in. Pocztę Główną, elektrownię centralną i Dworzec Nikołajewski.

Nad ranem w ich rękach znalazł się Bank Państwowy i Dworzec Warszawski oraz Centrala Telefoniczna.

O ósmej zajęto gmach Wiadomości Giełdowych.

Przed południem zajęto Pałac Maryjski.

Kiereński podjął decyzję o pośpiesznym opuszczeniu miasta.

Akcję ewakuacji premiera przeprowadziła ambasadaStanów Zjednoczonych.

Pałac Zimowy zajęto o drugiej w nocy.

Żołnierze, którzy zajęli pałac, chcieli dokonać natychmiastowej egzekucji ministrów, ostatecznie jednak ministrów oszczędzono i trafili oni do Twierdzy Pietropawłowskiej, po drodze nie obeszło się bez incydentu, w trakcie którego żołnierze z jednego z komisariatów ostrzelali ministrów i eskortujących ich żołnierzy.

25 października o trzeciej w nocy wznowiono obrady II Zjazdu Rad.

Nad ranem przyjęto odezwę „Do robotników, żołnierzy i chłopów”, w której poinformowano o likwidacji Rządu Tymczasowego.

Przewrót odbył się prawie niepostrzeżenie– toczyło się normalne życie miasta – jeździły tramwaje, czynne były kina, restauracje, odbywały się koncerty i występy baletowe.

Pałac Zimowy został zajęty dopiero 8 listopada (26 października) o godz. 2.10.

Kiereński uciekł ze stolicy, próbując nieskutecznie odwołać się do pomocy wojska, a obradujący właśnie II Zjazd Rad Delegatów Robotniczych i Żołnierskich ogłosił po przemówieniu Lenina przejęcie władzy przez „Tymczasowy rząd robotniczo-chłopski – Radę Komisarzy Ludowych”, której przewodniczącym został przywódca bolszewików – Lenin.

Oznaczało to faktyczne zakończenie okresu dwuwładzy w Rosji i przejęcie pełni władzy przez partię bolszewików za fasadą władzy rad.

W całej Rosji władzę objęły formalnie komitety rewolucyjne oraz rady delegatów robotniczych, żołnierskich i chłopskich – faktycznie zorganizowana kadrowa partia bolszewików.

Zjazd uchwalił przygotowane przez Lenina „dekret o pokoju” (proponujący walczącym stronom natychmiastowe rozmowy pokojowe) oraz „dekret o ziemi” (przewidujący konfiskatę ziemi obszarniczej oraz jej „socjalizację” i rozdzielenie między chłopów).

Wkrótce nowe władze zaczęły kontrolować większość miast Rosji.

Głównodowodzącym został bolszewik – chorąży Nikołaj Krylenko (późniejszy sowiecki prokurator generalny), po zamordowaniu przez bojówkę pod swoim dowództwem 3 grudnia 1917 w kwaterze Naczelnego Dowództwa (Stawka) w Mohylewie swego poprzednika – generała Nikołaja Duchonina.

Dotychczasowa armia rosyjska ulegała tymczasem całkowitej demoralizacji i rozpadała się.

Pierwsze kroki nowego rządu

Przewodniczącym Rady Komisarzy Ludowych (premierem rządu) został Włodzimierz Lenin.

Do rządu weszli Aleksiej Rykow (sprawy wewnętrzne), Aleksandr Szlapnikow (praca), Władimir Milutin (rolnictwo), Iwan Teodorowicz (aprowizacja), Wiktor Nogin (handel i przemysł), Anatolij Łunaczarski (oświata), Iwan Skworcow-Stiepanow (finanse), Lew Trocki (sprawy zagraniczne), Gieorgij Oppokow (Łomow) (sprawiedliwość), Józef Stalin (sprawy narodowościowe), Nikołaj Glebow-Awiłow (poczta i telegraf).

Komisariatem Spraw Wojskowych i Floty kolegialnie kierowali Władimir Antonow-Owsiejenko, Nikołaj Krylenko i Pawieł Dybienko.

II Zjazd Rad zakończył się rozłamem.

Mienszewicy i prawicowi esowcy oskarżyli bolszewików o hipokryzję polityczną.

Opozycja twierdziła, że kryzys należy rozwiązać metodami pokojowymi.

Ostatecznie mienszewicy i eserowcy w proteście przeciwko puczowi opuścili obrady.

Wraz z kadetami udali się do gmachu dumy miejskiej, gdzie powołali Komitet Ocalenia Ojczyzny i Rewolucji.

Na zjeździe rad pozostali natomiast lewicowi eserowcy.

Grupa ta opowiadała się za współpracą z bolszewikami i w grudniu założyła nową partię, która zdobyła swoich reprezentantów w Radzie Komisarzy Ludowych.

Na zjeździe bolszewicy uchwalili dwa dekrety –o pokoju i o ziemi.

Pierwszy wzywał rządy państw prowadzących wojnę do zawieszenia działań zbrojnych na okres trzech miesięcy i rozpoczęcie rozmów pokoju.

Według bolszewików wojnę zakończyć miał pokój pozbawiony aneksji i kontrybucji.

Ogłoszono likwidację tajnej dyplomacji i ogłoszono treść układów rządu carskiego i Tymczasowego z innymi krajami.

Część bolszewików skrytykowała treść dekretu, twierdząc, że może on zostać odebrany jako dowód słabości nowego rządu.

Rząd zaproponował natychmiastowe zawieszenie broni na wszystkich frontach i oddanie gruntów (bez żadnego wykupu) rolnych w ręce chłopów.

Dysponentami dóbr cerkiewnych, klasztornych i obszarniczych stawały się gminne komitety rolne i rady powiatowe.

Zniesiono karę śmierci na froncie i przekazano władzę w terenie w ręce rad.

Powołano Wszechrosyjski Centralny Komitet Wykonawczyskładający się z 101 członków (62 bolszewików i 29 eserowców lewicowych).

Jednym z pierwszych dekretów Rady Komisarzy Ludowych był wydany 10 listopada „Dekret o prasie” zabraniający wydań „kontrrewolucyjnych”– czyli „tymczasowo” przywracający zniesioną przez rewolucję lutową cenzurę.

Krytycznym momentem była fala pogromów w Piotrogrodzie organizowana przez środowiska przestępcze, została ona zakończona w grudniu tego samego roku.

Utworzono Cze-Ka, czyli nieograniczony prawem organ policyjnych represji wobec przeciwników politycznych (określanych od lipca-września 1918 oficjalnie jako czerwony terror), na którego czele stanął Feliks Dzierżyński.

Czeka aresztowała członków Centralnej Rady Strajkowej Komitetów Instytucji i Urzędów Piotrogrodu i unieszkodliwiła amerykański plan wysłania nad Don pomocy dla tamtejszych wojsk kozackich.

Na gruncie pragmatyzmu politycznego Lenin porzucił tezęMarksadotyczącą priorytet ekonomii nad polityką.

Rząd Lenina wydał dekrety o bezpłatnym, świeckim nauczaniu i inne postanowienia realizujące werbalnie postulaty socjalizmu.

W przeciągu lat 1917-1918 wydano szereg dekretów

- wprowadzających ośmiogodzinny dzień pracy, kontrolę robotniczą nad przedsiębiorstwami,

- o proklamowaniu suwerenności narodów dawnego Imperium,

- nacjonalizacji banków,

- zniesieniu rang cywilnych i stanów,

- wprowadzeniu rozwodów,

- oddzieleniu państwa i edukacji od cerkwi,

- utworzeniu Armii Czerwonej,

- nacjonalizacji magazynów zbożowych, handlu zagranicznego, przemysłu naftowego, wielkiego przemysłu, floty handlowej, przedsiębiorstw kolejowych, transportu, młynów,

- wprowadzeniu kalendarza gregoriańskiego,

- walki ze spekulacją,

- konfiskaty majątku rodziny carskiej,

- likwidacji kolei prywatnych.

Przeciwko otworzeniu regularnej armii i włączaniu do niej oficerów z dawnego wojska carskiego opowiedziała się grupa lewicy partyjnej na czele z Osińskim, Sapronowem i Smirnowem.

Wybory do Zgromadzenia Ustawodawczego

Bolszewicy nie zdecydowali się na odwołanie wyborów do Zgromadzenia Ustawodawczego (Konstytuanty), które Rząd TymczasowyAleksandra Kiereńskiegorozpisał na 25 listopada.

Publicznie bowiem deklarowanym przez bolszewików (na II Zjeździe Rad) powodem zbrojnego przejęcia przez nich władzy była ochrona wolnych wyborów do Zgromadzenia Konstytucyjnego przed „zamachem reakcji”.

Wolne wybory wygrała partia eserowców (socjalistów-rewolucjonistów) (58% głosów, 410 mandatów) dzięki powszechnemu poparciu na wsi (bolszewicy uzyskali 25% głosów i 175 mandatów – jednak wygrali w Piotrogrodzie, Moskwie i oddziałach wojskowych Frontu Zachodniego i Północnego), ale parlament zebrał się tylko jeden raz 18 stycznia 1918, po czym został rozpędzony przez bolszewików.

Masową manifestację w obronie Konstytuanty w Piotrogrodzie rozpędzono z użyciem broni palnej przez oddane bolszewikom oddziały strzelców łotewskich.

3 marca1918 rząd bolszewicki wycofał Rosję z koalicyjnego udziału w I wojnie światowej, zawierając w Brześciu traktat pokojowy z Niemcami, Austro-Węgrami, Bułgarią i Turcją, kosztem znacznych cesji terytorialnych na rzecz Państw Centralnych.

Bolszewicy rozpoczęli prześladowanie partii niebolszewickich (w tym socjalistycznych – eserowców i mienszewików), aresztowania, zabójstwa i zmuszanie do emigracji działaczy, zamykanie gazet.

Zorganizowano sieć obozów pracy.

Odebrano robotnikom prawo dostrajku, aresztowano niezależnych działaczy robotniczych, strajki łamano siłą, przywódców strajkowych jako „kontrrewolucjonistów” aresztowała CzK.

Traktat brzeski

3 marca 1918 w Brześciu podpisano traktat pokojowy między międzyTrójprzymierzem a Rosyjską Federacyjną Socjalistyczną Republiką Radziecką (RFSRR).

Rokowania pokojowe rozpoczęły się już w grudniu 1917 roku.

Zawarcie pokoju było zgodne z polityką środowisk Lenina, które uważało, iż pokój musi być zawarty, gdyż rząd musi zająć się siłami kontrrewolucyjnymi.

Decyzję Lenina skrytykowali lewicowcy partyjni, którzy twierdzili, że wojna musi być kontynuowana, a jej celem jest poniesienie haseł rewolucji październikowej na zachód, utworzenie ochotniczej armii rewolucyjnej i prowadzenie wojny z burżuazją całego świata.

Inne od Lenina i lewicowców partyjnych stanowisko prezentował Trocki, który głosił hasło „ani pokoju, ani wojny”.

Według niego traktat pokojowy Rosji to zdrada rewolucji, z drugiej strony kraj nie był zdolny do prowadzenia wojny.

Reprezentując to stanowisko, Trocki 10 lutego zerwał samodzielnie rozmowy.

Po tej samodzielnej decyzji został on odwołany ze stanowiska, a ministerstwem spraw zagranicznych kierować zaczął Gieorglij Cziczęrin.

Traktat ostatecznie podpisano 3 marca.

Za podpisaniem go opowiedzieli się m.in.: Stalin, Swierdłow i Lenin, a przeciw: Bucharin, Orycki, wstrzymali się natomiast: Trocki i Dzierżyński.

Na mocy traktatu wojska rosyjskie opuścić miały Finlandię, Wyspy Alandzkie i kilka innych terenów spornych, ponadto strona rosyjska zgodziła się na demobilizację.

Gospodarka okresu rewolucji

Pierwszym wariantem gospodarki przyjętym przez bolszewików był komunizm wojenny, który zakładał nacjonalizację przemysłu, eliminację obiegu pieniądza oraz prywatnych przedsiębiorstw.

Komunizm wojenny miał pełnić tymczasową funkcję.

Koncepcja opracowana została przez Bucharina.

Lenin uważał, że w ZSRR funkcjonować powinien kapitalizm państwowy.

Polityka komunizmu wojennego założyła nacjonalizację przedsiębiorstw powyżej 5 osób, wymianę pieniężną zamieniła na wymianę towarową (znaczenie pieniądza zostało zniszczone na skutek szalejącej w Rosji hiperinflacji).

Wprowadzono też obowiązek pracy.

Komunizm wojenny nie przyniósł spodziewanych korzyści i przyczynił się do pogorszenia gospodarki, ale autorzy koncepcji uważali efekty jej wprowadzenia w życie za sukces.

Lenin, który w 1921 roku zapoczątkował politykę rynkowego NEP-u.

Polityka Lenina zakładała współistnienie firm prywatnych i należących do państwa, model ten określany jest jako gospodarka mieszana.

Rząd zrezygnował z nacjonalizacji, przez co inwestycje NEP-u w części wsparte zostały przez zagranicznych inwestorów.

Wojna domowa

W odpowiedzi na rewolucję bolszewicką generałowie: Ławr Korniłow, Michaił Aleksiejew, Anton Denikin, Piotr Wrangel i admirał Aleksander Kołczak zaczęli organizować ochotnicze jednostki wojskowe w celu walki z rządem bolszewików wobec braku możliwości parlamentarnej zmiany władzy po rozpędzeniu parlamentu i wprowadzeniu partyjnej dyktatury.

Rozpoczęła się wojna domowa, którą po trzech latach wygrali bolszewicy.

Celem Lenina, jak sam twierdził, nie było jednak zaprowadzenie dyktatury proletariatu w Rosji, ale na całym świecie, a zdobycie władzy w Rosji uznawał jedynie za pierwszy etap tego procesu.

Głównym przeciwnikiem Armii Czerwonej był ruch białych.

Biali deklarowali że chcą wprowadzić w Rosji porządek i ład, zwalczając zdrajców, barbarzyńców i morderców. 

Często działali na obszarach wcześniej zajmowanych przez czerwonych i likwidowali wszystkie organizacje radzieckie na zajętych przez siebie terenach oraz zabijali ich pracowników.

Biała Armia reprezentowała rosyjski nacjonalizm.

Biali zwalczali separatystów którzy chcieli utworzyć państwa narodowe i domagali się odbudowy carstwa i imperium.

Wśród białych powszechnym zjawiskiem był antysemityzm, żywy był stereotyp żydokomuny przypisujący Żydom główną rolę w stworzeniu komunizmu, który miał im otworzyć drogę do zdobycia świata.

Wielu przywódców białych było konserwatystami i autokratami, inni oprócz antybolszewizmu nie wyznawali określonej ideologii.

Wśród białych w mniejszej liczbie znaleźli się m.in. kadeci i republikanie.

Do białych ani czerwonych nie zalicza się Armii Zielonych, które organizowały ludność chłopską i broniły jej przed białym i czerwonym terrorem.

Do zielonych zalicza się m.in.powstańców tambowskich, czy też machnowców.

Odrębną grupę stanowiła anarchistycznaCzarna Gwardia.

 

http://pl.wikipedia.org/wiki/Rewolucja_pa%C5%BAdziernikowa